Το μετέωρο βήμα του ΣΥΡΙΖΑ – Ο πιο καλός μαθητής του Σημιτισμού

Το πολιτικό σύστημα πάσχει. Η κυβέρνηση εμφανίζεται ισχυρή στις δημοσκοπήσεις, αλλά η θετική απόκριση του κόσμου οφείλεται μάλλον στην ανυπαρξία άλλης επιλογής παρά στην ανεπιφύλακτη συγκατάθεση των πεπραγμένων. Οι εκλογές είναι πιθανές το φθινόπωρο, αλλά με αυτές τις συνθήκες θα ωριμάζει μόνο η αστάθεια, με άγνωστη αλλά οπωσδήποτε αρνητική κατάληξη. Το τέλμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα του συνολικού αδιεξόδου της χώρας.

Απροσδόκητη έκτακτη εξέλιξη: Με Προεδρικό Διάταγμα (8-6-21) ο Μπάϊντεν προειδοποιεί όποιους αμφισβητήσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών, θέτοντας σε κίνδυνο την ειρήνη στα Δυτικά Βαλκάνια, ότι θα αντιμετωπίσουν βαριές ποινές. Προφανώς στοχεύει αυτούς που στην Ελλάδα αλλά και στη Βουλγαρία αντιδρούν.

Οι ανταποκριτές των ελληνικών ΜΜΕ, τα κόμματα στην Ελλάδα και η κυβέρνηση έχουν σιωπήσει έως τώρα (11-6-21). Με δεδομένες τις απειλητικές τοποθετήσεις στελεχών καραμανλικής και σαμαρικής επιρροής για την επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, οι επιπτώσεις στο πολιτικό σύστημα από την παρέμβαση Μπάϊντεν θα είναι καίριες. Όποια λύση και αν βρεθεί.

Συμπτωματικά, υπενθυμίζω, είναι η δεύτερη φορά που ο αμερικανικός παράγων παρεμβαίνει απροκάλυπτα, ενώ υπάρχει στη χώρα κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η πρώτη, ήταν το 1993 όταν ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Ηγκλμπέργκερ δήλωνε φθάνοντας στο αεροδρόμιο του Ελληνικού ότι θα γίνουν εκλογές. χωρίς ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Μητσοτάκης να το γνωρίζει!

Το μετέωρο βήμα

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ιστορικές ρίζες κοινωνικές και πολιτικές. Η ιδεολογία είναι, ως γνωστόν, συνεκτικός κρίκος και πηγή έμπνευσης των οπαδών. Είναι φτερό στον άνεμο, έχει εμμονές, αλλά όχι πεποιθήσεις. Η καταγωγή του κόμματος είναι το ΚΚΕ εσωτερικού αλλά κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν διατηρεί, έστω συναισθηματικούς, δεσμούς ούτε θέλει να θυμάται αυτό το “ιμιτασιόν κομμουνιστικό” παρελθόν.

Γεγονός είναι ότι αν η Αριστερά είναι αγνώριστη, ούτε η Δεξιά, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, έχει μια κοινά αποδεκτή αναγνωρίσιμη ταυτότητα. Συγκρούσεις στη Δεξιά που συμβόλισαν στο υψηλότερο διεθνές επίπεδο οι Μπάϊντεν και Τραμπ είναι το δίλημμα “Παγκοσμιοποίηση ή Εθνική Κυριαρχία”. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα μετέωρο, σαν να προέκυψε από παρθενογένεση. Χωρίς να αποκηρύξει το παρελθόν, το εγκατέλειψε στον κάδο με τα σκουπίδια της Ιστορίας.

Κατά συνέπεια ως μοναδική αποσκευή του έχει την πειθώ του αρχηγού του, τη συνέπεια στις υποσχέσεις του, σε συνδυασμό με τις αδυναμίες των άλλων κομμάτων. Στο ξεκίνημα, όπως ξέρουμε, ευτύχησε. Τα άλλα κόμματα είχαν καταρρεύσει, μηδέν αξιοπιστία, στα ύψη η διαφθορά και η αναποτελεσματικότητά τους. Μετά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του αυτοκτόνησαν με τις Πρέσπες, την κωλοτούμπα και ένα σωρό άλλα.

Ελπίδες που διαψεύστηκαν

Σε όλη την Ευρώπη τα παραδοσιακά καθεστωτικά κόμματα εμφανίζονταν “κουρασμένα” από τη μακρόχρονη άσκηση της εξουσίας και διεφθαρμένα. Με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης φυσούσε ούριος άνεμος για τα κόμματα της ανανέωσης. Ήταν απαραίτητο να στηθεί στα πόδια της μια αντιπολίτευση από τα “αριστερά” που θα αντικαθιστούσε τα παραδοσιακά ευρωπαϊκά Κομμουνιστικά Κόμματα, δεν θα απειλούσε την καθεστηκυία τάξη, αντιθέτως θα ανανέωνε τις ελπίδες αλλαγής χωρίς να την βάζει σε κίνδυνο.

Τα σοσιαλιστικά κόμματα που έπαιζαν αυτό το ρόλο είχαν πια γεράσει, αποτύχει. Η νέα Αριστερά με πατέρα και εμπνευστή τον Τόνι Μπλερ ήταν της μόδας. Δυστυχώς ο “μπαμπάς” ήταν ψεύτης. Είπε ψέματα ότι ο Σαντάμ είχε όπλα μαζικής καταστροφής, δίνοντας άλλοθι στην εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ οπότε καταστράφηκε μια χώρα, άνοιξε ο δρόμος για τον πόλεμο στη Συρία και για την ήττα των Αμερικανών. Το  ψέμα του “πατρός” ακολούθησαν άλλα και τελικά τα αδιέξοδα έσβησαν τις ελπίδες.

Η άλλη υπηρεσία που πρόσφερε στο καθεστώς η “νέα Αριστερά” των ΣΥΡΙΖΑ, των “Ποδέμος” κλπ, είναι ότι έφραξε τη διέξοδο προς τα ακροδεξιά της μάζας των “απολιτίκ”, δυσαρεστημένων μικροαστών, των φλογερών νέων και διαφόρων άλλων, ανανεώνοντας τις ελπίδες  ότι στο πλαίσιο του καθεστώτος μπορούσαν να βρουν λιμάνι σωτηρίας. Τελικά η “νέα Αριστερά” διέψευσε τις αρχικές ελπίδες στην Ελλάδα, στην Ισπανία, σε όλη την Ευρώπη. Την έθαψαν η ίδια της η ανικανότητα που συμβάδισε με την απληστία των ιδιωτών δισεκατομμυριούχων, καθώς και ο αδιέξοδος πόλεμος στους αναδυόμενους αντιπάλους στην αμερικανική παγκόσμια ηγεμονία. Αλλά προτρέχω.

Σκύλα και Χάρυβδη

Ο Τσίπρας, ο ίδιος και το κόμμα του, αποκόπηκαν από το αριστερό τους παρελθόν, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό σε μια χώρα εξαρτημένη όπως η Ελλάδα. Χωρίς να πάρει την “άδεια” των επικυρίαρχων δεν γίνεται κάποιος κυβέρνηση. Ο Τσίπρας την πήρε. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είναι διάδοχος. Πρώτος που μεταφύτευσε την δεξιόστροφη ευρωπαϊκή (γερμανική) σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα ήταν ο Σημίτης, μεταλλάσσοντας το ΠΑΣΟΚ.

Η μετάλλαξη, όμως, έγινε καθυστερημένα, όπως συνήθως συμβαίνει στις επαρχίες όπου η μόδα φτάνει αργά και συχνά ξεπερασμένη. Όλα όσα ακολούθησαν πήραν τη μορφή μιας  παρεξήγησης, σχεδόν κωμικής. Οι οπαδοί  ψήφισαν δυο φορές Σημίτη, με την αυταπάτη ότι ψήφιζαν “το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός τους”, ενώ αυτό είχε χαθεί μαζί με τον ιδρυτή του. Τελικά το κέλυφος “ΠΑΣΟΚ” θρυμματίστηκε.

Οι πιο ριζοσπάστες πολιτικά άστεγοι κατέφυγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έφυγαν από τη Σκύλα και έπεσαν στη Χάρυβδη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το καλύτερο σημιτικό αντίγραφο. Πήρε τις πρώτες εκλογές, αλλά έχασε τις επόμενες για τους ίδιους λόγους που αποδοκιμάστηκε οριστικά ο Σημίτης και ο σημιτισμός, δηλαδή για τη διαφθορά και τον εθνομηδενισμό, μεταξύ άλλων.

Εθνική ανεξαρτησία

Ο Σημιτισμός, σύγχρονη ονομασία του κράματος εθνομηδενισμού, ενδοτισμού και ραγιαδισμού, συναντάται από την εποχή του 1821 και αποτελεί υπαρκτή δύναμη στη χώρα. Διακομματική μειοψηφία αλλά ισχυρή, που κυβερνά τα τελευταία χρόνια. Κάποιοι οπαδοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ διαφέρουν ίσως στις αντιλήψεις, αλλά έχουν παρόμοιες συμπεριφορές στην επιλογή ηγεσιών.

Συνοψίζοντας, η Αριστερά παραδέρνει χωρίς πυξίδα και η Δεξιά, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, χωρίζεται στους νεοφιλελεύθερους οπαδούς της Παγκοσμιοποίησης και στη μειονότητα υπέρ της εθνικής κυριαρχίας. Είναι επίσης μειονότητα όσοι θεωρούν ότι δεν μπορεί να υπάρξει Αριστερά χωρίς ταυτόχρονα να είναι πατριωτική, χωρίς προτεραιότητα στο στόχο της εθνικής ανεξαρτησίας. Τα πολιτικά συμπεράσματα, οι προβληματισμοί και οι διεργασίες από μια τέτοια θεώρηση δεν είναι αντικείμενο αυτού του κειμένου.

Η χώρα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, είναι υπό διπλή επικυριαρχία και πιέσεις ανάλογα με τα συμφέροντα του ενός ή του άλλου “προστάτη”, των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Η διαφορά είναι ότι οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν (και) την Ελλάδα για να τιθασεύσουν την Τουρκία, ενώ οι Γερμανοί την προστατεύουν (την Τουρκία). Το δίδυμο Τσίπρας-Κοτζιάς εξυπηρέτησε στο Σκοπιανό τα συμφέροντα αμφοτέρων. Όμως, η περίπτωση των τουρκικών απαιτήσεων είναι άλλου μεγέθους. Ισοδυναμεί με αποκεφαλισμό όποιου τολμήσει να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της Τουρκίας, σήμερα με τον Ερντογάν, αύριο με κάποιο διάδοχό του.