Το νέο προλεταριάτο θα είναι “αντι-καραντίνα”

Tα πάρτι με μπύρες στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, στην πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι, η μάζωξη στο Λυκαβηττό με ποτά, τα επεισόδια και ο πόλεμος με την αστυνομία στην Κυψέλη, θα είναι λάθος να τα δούμε μόνο σαν το ξέσπασμα κάποιων νέων που στερήθηκαν την κοινωνική ζωή εξαιτίας του lockdown.

Πρέπει να προσθέσουμε στις αιτίες και την ανησυχία για τις δουλειές τους που βλέπουν πως θα χαθούν. Καθώς και την καταπίεση που νιώθουν από την καταστολή συνταγματικών ελευθεριών, τόσο εξαιτίας της καραντίνας, όσο και των αυστηρών όρων εξόδου από την καραντίνα. Έκθεση της Κομισιόν αναφέρει πως η ύφεση θα πλήξει περισσότερο την Ελλάδα από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες και προβλέπει μείωση του ελληνικού ΑΕΠ κατά 9,7%.

Κακά τα ψέματα, δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη έκθεση για να αντιληφθούμε πως η ύφεση που έρχεται θα είναι συντριπτική. Και πως το πρώτο άμεσο χτύπημα της θα το δούμε στα λουκέτα των επιχειρήσεων τουρισμού και εστίασης. Υπάρχουν, επίσης, διάφορες προβλέψεις από ελληνικούς και ξένους φορείς που εκτιμούν πως οι νέοι άνεργοι θα κυμανθούν από 250.000 έως 700.000. Θα σχηματίζουν δηλαδή ολόκληρες στρατιές!

Οι κακοπληρωμένοι ίσως φτάσουν σε μεγαλύτερους αριθμούς. Κάθετες μειώσεις μισθών έχουν ξεκινήσει να γίνονται στον ιδιωτικό τομέα, με την επινόηση της εκ περιτροπής εργασίας. Υπάρχει κίνδυνος, η όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές να πετσοκόψει και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, με το επιχείρημα ότι τα δημόσια ταμεία είναι άδεια. Αν τα πρώτα μνημόνια έπληξαν τον ιδιωτικό τομέα, το επόμενο θα πλήξει τον δημόσιο.

Παγκόσμια αμφισβήτηση του lockdown

Κάτω από το βάρος αυτών των εξελίξεων ξεκινάει μια αμφισβήτηση του lockdown, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς. Διαδηλώσεις εναντίον του έγιναν στις ΗΠΑ και την Αυστραλία. Εκεί οι διαδηλωτές δεν ήταν αριστεροί, αλλά συντηρητικοί δεξιοί. Έρχεται όμως και στην Ελλάδα η σειρά των συντηρητικών να διαμαρτυρηθούν. Μαθαίνω ότι υπάρχει κάλεσμα να διαδηλώσουν στις μεγάλες πλατείες της χώρας, στις 15 Μαΐου.

Τα συνθήματα τους είναι κατά του περιορισμού των ελευθεριών, της τρομοκρατίας των καναλιών και των καταναγκαστικών μαζικών εμβολιασμών. Από την άλλη τα κοινοβουλευτικά κόμματα, μαζί με τα κανάλια, στήριξαν τα μέτρα περιορισμού. Διάφορες προσωπικότητες, όμως, της δημόσιας ζωής, αρχίζουν να δημιουργούν ρωγμές στο κλίμα της συναίνεσης, καθώς θεωρούν πως τα αυστηρά lockdowns ευθύνονται για την τεράστια καταστροφή που βρίσκεται μπροστά μας.

Αρχίζουμε να βλέπουμε στις εφημερίδες οργισμένες επιστολές διαμαρτυρίας για τη στέρηση των ελευθεριών. Κάποιοι από όσους τις γράφουν είναι καθηγητές πανεπιστημίου! Αλλά και Ιεράρχες διαμαρτύρονται για τη βάναυση προσβολή των θρησκευτικών ελευθεριών. Και βέβαια η μεγάλη οργή λυσσομανάει στο διαδίκτυο. Θα μπορούσε κάποιος mainstream πολιτικός, από αυτούς που έχουν μόνιμη θέση στην πασαρέλα των καναλιών, να ισχυριστεί πως αυτός ο κόσμος είναι “ψεκασμένος”.

Θα δυσκολευόταν όμως να βγάλει ψεκασμένο και το σκληρό πραγματιστή Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, που όταν ερωτήθηκε για τη χαλάρωση της καραντίνας στη Γερμανία ισχυρίστηκε πως: «δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε την απόφαση αποκλειστικά στους επιδημιολόγους, αλλά πρέπει να σταθμίσουμε και τις σημαντικές οικονομικές, κοινωνικές, ψυχολογικές ή άλλες επιπτώσεις».

Αυτοκτονίες και εγκληματικότητα

Υπάρχει, λοιπόν, πολύς κόσμος εκεί έξω που πλέον πιστεύει πως το lockdown είναι ένα φάρμακο που σκοτώνει περισσότερους, από όσους έσωσε. Και εκτιμάει πως τα θύματα της ύφεσης που δημιούργησε η καραντίνα, θα είναι περισσότερα από τους θανάτους της επιδημίας που γλύτωσε. Κάτι που δήλωσε εξάλλου και ο πρόεδρος Τραμπ.

Διαβάζω επίσης πως: «Το Κέντρο Εγκεφάλου και Πνεύματος του πανεπιστημίου του Σίδνεϊ εκτίμησε ότι τα επόμενα πέντε χρόνια ενδέχεται να καταγράφονται κάθε έτος επιπλέον 750 με 1.500 αυτοκτονίες, εξαιτίας των συνεπειών της πανδημίας και των οικονομικών της επιπτώσεων». Η πρωτοφανής ύφεση, όμως, δεν αφορά μόνο την κάθετη αύξηση των αυτοκτονιών. Θα προκαλέσει έκρηξη της εγκληματικότητας και ασθένειες που θα μειώσουν το προσδόκιμο ζωής.

Θα φέρει επίσης μεγάλη υπογεννητικότητα, καθώς δεκάδες εκατομμύρια παιδιά δεν θα γεννηθούν. Σε περίπτωση, μάλιστα, μεγάλων περικοπών στις συντάξεις, ειδικά για τους χαμηλοσυνταξιούχους, η φτώχεια μπορεί να αποβεί εξίσου θανατηφόρα με τον κορονοϊό. Αρχίζουν, λοιπόν, να τίθενται ανησυχητικά ερωτηματικά από όσους έπληξε το lockdown. Αναφέρω μερικά από όσα εντόπισα τόσο από δεξιούς, όσο και από αριστερούς, ενώ συμπληρώνω δικές μου σκέψεις.

Καίρια ερωτήματα 

Πρώτον, μήπως έπρεπε αντί να τηρηθεί συλλογικό lockdown να προτιμούσαμε ένα επιλεκτικό, στο οποίο να προστατευόντουσαν οι ηλικιωμένοι και οι ευπαθείς ομάδες, αλλά οι νέοι και οι παραγωγικές ηλικίες να έμεναν έξω δουλεύοντας, με προφυλάξεις, ώστε να μην καταρρεύσει η οικονομία;

Δεύτερον, γιατί σε παλιότερες επιδημίες όπως του 1958 και του 1968, που η γρίπη είχε σκοτώσει εκατομμύρια ανθρώπους, δεν σταμάτησε ο κόσμος, ούτε επιβλήθηκε καραντίνα; Ερωτηματικό που έθεσε ο φιλόσοφος Μπερνάρ Ανρί Λεβί.

Τρίτον, μήπως το lockdown σε χώρες που παρουσίασαν χαμηλό αριθμό θυμάτων, παρατάθηκε αδικαιολόγητα; Για παράδειγμα, γιατί η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε σε χαλάρωση στις 4 Μαΐου, ενώ η Γερμανία που έχει 100 φορές ισχυρότερη οικονομία, έσπευσε να πάρει μέτρα χαλάρωσης από τις 20 Απριλίου;

Τέταρτον, γιατί οι περισσότερες χώρες, όπως και η Ελλάδα, ακολούθησαν με θρησκευτική ευλάβεια τις οδηγίες του ΠΟΥ (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας), όταν μάλιστα ο ΠΟΥ φέρει σημαντικές ευθύνες, αφού καθησύχαζε όλες τις χώρες για την επικινδυνότητα του ιού τον Ιανουάριο;

Η αναμονή για το εμβόλιο

Πέμπτον, πως γίνεται και συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες καταργήθηκαν αυθαίρετα, χωρίς να προηγηθεί δημόσιος διάλογος, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου; Τώρα που έληξε ο αρχικός συναγερμός δεν πρέπει να υπάρξει δημόσια διαβούλευση για το τι θα γίνεται σε ανάλογες περιστάσεις στο μέλλον;

Έκτον, γιατί ψηφίστηκε από την ελληνική κυβέρνηση νόμος για καταναγκαστικό εμβολιασμό στις 11 Μαρτίου, ο οποίος δεν λαμβάνει υπόψιν του τη Σύμβαση του Οβιέδου που ισχύει στην Ελλάδα με νόμο του 1998; Αυτή προβλέπει πως «επέμβαση σε θέματα υγείας μπορεί να υπάρξει μόνον αφού το ενδιαφερόμενο πρόσωπο δώσει την ελεύθερη συναίνεσή του, κατόπιν προηγούμενης σχετικής ενημέρωσής του».

Έβδομον, θα ξαναπάμε σε συλλογικό lockdown αν επιστρέψει ο κορονοϊός το φθινόπωρο; Και αν το πρώτο lockdown έφερε στο χείλος του γκρεμού την εθνική οικονομία, μήπως το δεύτερο την οδηγήσει σε σίγουρη βουτιά; Είναι σίγουρο ότι όσοι με το ζόρι κράτησαν τις δουλειές τους, θα δεχτούν να μπουν σε καραντίνα ξανά; Μήπως πρέπει και εδώ να έχουμε μια σοβαρή δημόσια διαβούλευση; Μήπως πρέπει αυτή τη φορά να μην ακούσουμε μόνο τους επιδημιολόγους ή τον ΠΟΥ, αλλά και οικονομολόγους, εκπροσώπους της αγοράς και των εργαζομένων; Και μήπως το επόμενο lockdown θα μπορούσε να είναι επιλεκτικό για τις ομάδες υψηλού κινδύνου και όχι συλλογικό;

Και όταν επιστρέφει ο ιός;

Όγδοον, υπάρχει μια αισιοδοξία στα διεθνή ΜΜΕ ότι θα βρεθεί το εμβόλιο σύντομα. Δεν πολυσυζητιέται, όμως, πως για να κυκλοφορήσει με ασφάλεια στην αγορά το οποιοδήποτε εμβόλιο χρειάζονται τουλάχιστον πέντε χρόνια κλινικών δοκιμών. Τί θα γίνει αν ο κορονοϊός εμφανίζεται κάθε φθινόπωρο; Θα μας υποχρεώσουν να κάνουμε εμβόλια που δεν έχουν δοκιμαστεί επαρκώς;

Η μήπως θα πηγαίνουμε σε διαδοχικά συλλογικά lockdowns, μέχρι να πεθάνουμε σίγουρα από την πείνα; Τα επόμενα χρόνια οι στρατιές των ανέργων και των κακοπληρωμένων θα είναι σημαντικότερο πρόβλημα από την ίδια την επιδημία. Έκθεση του ΟΗΕ αναφέρει πως οι νέοι άνεργοι και οι κακοπληρωμένοι εξαιτίας της επιδημίας θα φτάσουν το 1.200.000.000 (δεν είναι λάθος τα μηδενικά)!

Και αυτό το νέο διεθνές προλεταριάτο θα είναι “αντι-καραντίνα”. Θα ζητάει πίσω τόσο τους μισθούς που του στέρησε το lockdown, όσο και τις ελευθερίες που απολάμβανε. Στους διάφορους γυάλινους πύργους που λαμβάνονται οι αποφάσεις των ελίτ ας μην κυριαρχεί η σιγουριά πως θα μπορέσουν να το κουμαντάρουν με τα επιδόματα πείνας και τις κινδυνολογίες των καναλιών.