Τώρα που θα εκλεγώ Δήμαρχος…

Αντιμέτωπος με την αντίληψη ότι ως υποψήφιος του Δήμου στον οποίο είμαι εγγεγραμμένος δεν έχω ιδίαν εικόνα των προβλημάτων που ταλανίζουν τους συνδημότες μου αφού διαμένω αλλού, παρά την πιθανότητα να μη με προτιμήσουν, θα καταθέσω τις απόψεις μου μήπως και φανούν χρήσιμες για όλους, εκλεγμένους ή όχι.

Χωρίς πρόθεση να “κομίσω γλαύκα εις Αθήνας” αλλά με την πίστη πως οφείλουμε να περάσουμε σε άλλη πίστα διαχείρισης των δημοτικών υποθέσεων, καθώς η πρακτική της (ανα)κατασκευής πεζοδρομίων, πλατειών, κτηρίων πολλαπλών εκδηλώσεων κλπ. έχει φτάσει στα όριά της και δεν μπορεί να εξυπηρετεί τα στενά συμφέροντα κάποιων εκλογέων ή υποστηρικτών του εκάστοτε δημάρχου. Στη δε πιθανή άγνοια που θα μου χρεωθεί ως “ξενόφερτου”, παρακαλώ να μου πιστωθεί κι εκείνη της έλλειψης εκλεκτικών συγγενειών με άτομα ή ομάδες με ισχυρότερα συμφέροντα από εκείνα του Δήμου κατά πως συνηθίζεται σε όλο το φάσμα πολιτικής στη χώρα μας.

Με άλλα λόγια, οι κάθε είδους υποδομές έχουν φτάσει σε καλό επίπεδο τα προηγούμενα χρόνια, σχεδόν όλες οι τρύπες των δρόμων καλύφθηκαν μαζί και τα πεζοδρόμια με τραπεζάκια ή οι παραλίες με ξαπλώστρες, αλλά λιγοστεύουν οι ντόπιοι που τους περπατούν ή χρησιμοποιούν λόγω της φθίνουσας παραμονής σ’ έναν τόπο χωρίς προοπτικές αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Κτήρια που χτίστηκαν με επιχορηγήσεις ευρωπαϊκών κλπ προγραμμάτων και την προοπτική πραγματοποίησης διαφόρων εκδηλώσεων, όγκοι χωρίς ζωή μιας και λείπουν άνθρωποι και πόροι. Βραχυχρόνιες συμβάσεις απασχόλησης και διασφάλισης κάποιων ενσήμων στους εργαζόμενους, ή και ψήφων σε Δήμαρχο που αγνοεί ότι “το σπίτι δεν φτιάχνει δουλειά, η δουλειά φτιάχνει το σπίτι”!

Ένα οικοσύστημα επιχειρηματικότητας

Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι η αύξηση του πληθυσμού σε τοπικό επίπεδο, με το μερίδιο ευθύνης της δημοτικής αρχής να ενισχύεται λόγω απόστασης από την Αθήνα η οποία, ούτως ή άλλως, αυξάνει τον δικό της! Πως θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς την υιοθέτηση πολιτικών παραμονής των κατοίκων μέσω διασφάλισης εισοδήματος αξιοπρεπούς διαβίωσης το οποίο, βέβαια, δεν επιτυγχάνεται με θέσεις εκτάκτων υπαλλήλων του Δήμου; Μήπως με την ενθάρρυνση και υποστήριξη ανάπτυξης της τοπικής επιχειρηματικότητας (ει δυνατόν με βάση τα πλεονεκτήματα της περιοχής) και, κατ’ ακολουθία, της προσέλκυσης εργαζομένων ή και επιχειρήσεων εντός των ορίων του;

Σε παλαιότερα άρθρα μου και κατέθεσα προτάσεις και ιδέες για τις δυνατότητες της δημοτικής αρχής να προχωρήσει σε πολιτικές εξυπηρέτησης των συμφερόντων της τοπικής (και όχι μόνο) κοινωνίας στη βάση ενός μεσομακροπρόθεσμου σχεδιασμού υπερβαίνοντας τα χρονικά όρια μιας θητείας, κινητοποιώντας όλες τις παρατάξεις και τις λοιπές δυνάμεις της (επιχειρηματίες, στελέχη, σημαίνοντα πρόσωπα κλπ.) προς την κατεύθυνση αυτή.

Στόχος η δημιουργία ενός οικοσυστήματος επιχειρηματικότητας του οποίου προζύμι μπορεί να αποτελέσει ένας μικρός πυρήνας τοπικών επιχειρήσεων των οποίων επιβάλλεται να προβάλλεται ο ρόλος στην τοπική κοινωνία και οικονομία. Ποτέ φαινόμενα μποϋκοτάζ σαν αυτό που διεπίστωσα – πριν από αρκετά χρόνια – ως συνεργάτης ζυθοποιίας (ελληνικότατης παρά την προσπάθεια εκτουρκισμού της) στην πόλη όπου εδρεύει και απασχολεί δεκάδες κατοίκους της. Συγκεκριμένα, τα μαγαζιά της κεντρικής της πλατείας διέθεταν πολυεθνικά ή νεκραναστημένα πάλαι ποτέ ελληνικά brands μπύρας αντί της τοπικής· μόνο ένας Κούρδος –φοιτητής νομικής – είχε στην ταβέρνα του αναρτημένη πινακίδα we serve local beer!

Στη δημοτική αρχή επιφυλάσσω το ρόλο του καταλύτη που, αφού αποτυπώσει την υφιστάμενη παραγωγική υποδομή, τους αδρανείς πόρους (κτήρια και χώρους κοινωνικού συντελεστή, τεχνογνωσία κλπ.) και τις αντικειμενικές της δυνατότητες, θα κινητοποιήσει τις κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες λουφάζουν λόγω φόβου πολιτικής και μόνο εκμετάλλευσής τους. Καθιστώντας σαφή και κατηγορηματική τη δέσμευση της δημοτικής ομάδας για αγώνα επιβίωσης του τόπου κι όχι κάποιου κομματικού σχηματισμού και της σημαίας του η οποία θα ανεμίζει αγέρωχα για δυο-τρεις μέρες πριν καταλήξει μεσίστια με την ερήμωση… πλησίστια!

Μόνο όταν πεισθούν για την πολιτική της βούληση θα βρεθούν οι άνθρωποι, εντός και εκτός της διοίκησης, με προσόντα και δυνατότητες ενεργού συμμετοχής στη διαμόρφωση και υλοποίηση προτάσεων στη βάση του βραχυ/μεσο/μακροπρόθεσμου ορίζοντα. Σημαντικό για τούτο είναι να καταστεί αντιληπτό ότι η εκλογή της στο αξίωμα δεν επιφέρει αυτόχρημα την επιφοίτηση των μελών της, ούτε και η άποψη του εκλεγμένου είναι εξ ορισμού ισχυρότερη εκείνης του ενταγμένου δημότη ή οποιουδήποτε τρίτου στην κοινή προσπάθεια.

Οραματιζόμαστε, σχεδιάζουμε, ελέγχουμε

Η επιδίωξη συνεργασίας με κάθε πρόσφορο φορέα αποτελεί συνθήκη εκ των ων ουκ άνευ, τοπικό (σύλλογοι, εμπορικά/βιοτεχνικά/επαγγελματικά σωματεία κλπ.) ή υπερτοπικό (Πανεπιστήμιο, Ιδρύματα κλπ.) για να συνδράμουν με την εμπειρία, την τεχνογνωσία και το εξειδικευμένο τους ανθρώπινο δυναμικό στην υλοποίηση του ακατόρθωτου –για κάποιους–με μικρά βήματα, όπως υπέδειξε ο Άρθουρ Κλάρκ! Μικρά βήματα με λιτή ανάλωση πόρων αλλά μεγάλη διάθεση κι επιμονή, ώστε να πειστεί και ο πλέον καχύποπτος για την αλήθεια του εγχειρήματος το οποίο, επιπλέον, θα διακρίνεται για την ευελιξία και την προσαρμοστικότητά του.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα καταστεί δυνατό χωρίς τους εργαζόμενους του δήμου των οποίων ο ρόλος είναι αναμφισβήτητα σημαντικός καθώς, έχοντας άριστη γνώση του δημοτικού κώδικα, είναι σε θέση να υποδεικνύουν τι μπορεί και με ποιον τρόπο να εφαρμοστεί στο πλαίσιό του, αρκεί να πειστούν ότι δεν θα εργαλειοποιηθούν για να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία ή το ναρκισσισμό κάποιων. Ο αλγόριθμός μας είναι: οραματιζόμαστε, σχεδιάζουμε, ελέγχουμε και εφαρμόζουμε με τη συνδρομή τους προκειμένου να αποφύγουμε τα πρωθύστερα τα οποία ενισχύουν μεν την εμπειρία, αλλά και το κόστος του οποίου δεν έχουμε την πολυτέλεια.

Τι μένει για να προχωρήσει η αλλαγή που ευαγγελιζόμαστε; Μα η εκλογή μας στο αξίωμα με δημοτικούς συμβούλους κοινωνικά καταξιωμένους, ενδιαφερόμενους για την επιτυχή αλλαγή πίστας στα δημοτικά πράγματα, με διάθεση προσφοράς και όχι μόνο για την τοποθέτησή τους σε θέσεις έμμισθες ή “κύρους” που τους λείπει! Θα μας ψηφήσετε κοιτώντας πέρα από την αυλή σας ή θα μας “μαυρίσετε” βλέποντας μέχρι τα όριά της; Εμείς τολμούμε να εκτεθούμε, εσείς θα τολμήσετε να ξεπεράσετε τις χρόνιες αγκυλώσεις και την πρόσδεσή σας σε παρωχημένους σχηματισμούς συνειδητοποιώντας ότι «δεν μπορείς να κολυμπήσεις για νέους ορίζοντες αν δεν βρεις το θάρρος να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου» (W. Faulkner);