Χθες στη Βουλή: Έξι λέξεις, έξι ρωγμές στη Δημοκρατία

Σκεφτόμουν: Τι είναι χειρότερο; Η καταιγίδα του καύσωνα ή η ξηρασία των νοημάτων; Η υγρασία του δωματίου ή η ξηρότητα των λέξεων που πετάνε οι πολιτικοί;  Όταν τελείωσε το οικτρό θέαμα στη Βουλή, δεν ήξερα αν θα έπρεπε να ουρλιάξω από αηδία ή να κρυφτώ. Και επειδή, δεν συνηθίζω ούτε το ένα, ούτε το άλλο, σκέφτηκα να σηκωθώ όρθιος, αγέρωχος, περιφρονητικός, ειρωνικός, όπως συνηθίζω… Και μου καρφώθηκαν έξι λέξεις στο μυαλό, που αρχίζουν από Α, είναι από αυτά τα περίεργα παιχνίδια που παίζει το μυαλό το… ασυμμάζευτο! Με πρωταγωνιστές έξι λέξεις από Α… ποιες είναι;

• Η Ανάσα

Ήταν η πρώτη που ξύπνησε. Δεν άντεχε άλλο τα κλειστά παράθυρα και τα στόματα που έβγαζαν μόνο λόγια, όχι πνοή. Έσπασε το τζάμι, μπήκε στο δωμάτιο και φίλησε τα χείλη ενός μοναχικού ανθρώπου, που κοιμόταν με ανοιχτά μάτια.

• Η Αξιοπρεπής

Μπήκε δεύτερη. Ήθελε να ζήσει με σεβασμό, όχι με υποκρισία. Δεν αποδέχτηκε ψεύτικες υποσχέσεις και κούφιες λέξεις. Έπιασε το τηλεκοντρόλ, το γύρισε στο κενό και είπε: “Θέλω να ζήσω με αλήθεια, όχι με ψέματα”.

• Η Ασυμβίβαστος

Ήρθε δυναμικά, χωρίς να ζητήσει άδεια. Δεν έκανε πίσω σε φόβους ή συμβιβασμούς. Αντιστάθηκε σε κάθε λογική που ήθελε να τη βάλει σε καλούπια. Και με τη στάση της έσβηνε κάθε απόπειρα καταστολής, σαν φλόγα που καίει αλύγιστη μέσα στη νύχτα.

• Η Αναστέναγμα

Προχώρησε γυμνή. Δεν ήταν λέξη. Ήταν ήχος. Ο αναστεναγμός του ανθρώπου, που παλεύει να κρατήσει τον έρωτα ζωντανό μέσα στον ιδρώτα και τη θλίψη. Μια μουσική που δεν την παίζει η τηλεόραση.

• Η Αχλύς

Ήταν ομίχλη. Έκρυβε την ντροπή των ημερών με τρόπο ποιητικό. Δεν ήθελε να εξαφανίσει την ασχήμια. Μόνο να την απαλύνει.

• Και τέλος… η Απλώνω

Η πιο γενναία απ’ όλες. Άπλωσε ένα λευκό σεντόνι στο πάτωμα. Και πάνω του κάθισαν όλες: ανάσα, αξιοπρέπεια, ασυμβίβαστος, αναστεναγμός, αχλύ. Σαν μια συλλογική πράξη αντίστασης.

Και τότε, στο πιο παράλογο βράδυ του Ιουλίου, ο μέσος άνθρωπος, κουρασμένος, ιδρωμένος, μα ακόμα ζωντανός, έκανε κάτι σχεδόν επαναστατικό: Χαμογέλασε. Έπλυνε το πρόσωπό του με κρύο νερό. Έσβησε την τηλεόραση. Κι άνοιξε διάπλατα το παράθυρο. “Ας μπει η ανάσα”, είπε. “Ας μπει ο έρωτας. Ας μπουν κι οι λέξεις αυτές, που δεν λέγονται στη Βουλή, αλλά μέσα στα σεντόνια, στα βλέμματα, στα σώματα. Αυτές που αρχίζουν από Α.” Η καθημερινή παραφροσύνη αντιμετωπίζεται με υπαρξιακό χαμόγελο. Γιατί τελικά, τι είναι πιο ριζοσπαστικό σήμερα, από το να μην τα παίρνεις όλα στα σοβαρά, αλλά να τα παίρνεις προσωπικά;

Να μετατρέπεις, την πολιτική παρωδία σε θεατρικό μονόπρακτο καθημερινής επιβίωσης, αλλά με χιούμορ, που είναι, ίσως, η πιο δυνατή και πιο μοναχική πράξη αντίστασης. Γιατί… όπως θα έλεγε κι η Ανάσα, “δεν είμαστε φτιαγμένοι για αυτά τα δελτία ειδήσεων, της παραπληροφόρησης, της ύβρης, της αλαζονείας της Καμόρας του πολιτικού συστήματος, της χυδαιότητας. Θα προτιμούσαμε, ίσως και να μπορούσαμε, να είμαστε φτιαγμένοι για σεντόνια που μυρίζουν καλοκαίρι”. Έξι λέξεις από Α, για ένα βράδυ, το τελευταίο του Ιούλη, όπου η Δημοκρατία δεν δοκιμάστηκε απλώς, αλλά  διαπομπεύτηκε, ξεγυμνώθηκε μέσα στο ίδιο της το σπίτι, στη Βουλή των Ελλήνων.

• Ασυμβίβαστος: ο πολίτης που δεν δέχεται να ξεχάσει.
• Αξιοπρεπής: η σιωπή του, όταν όλοι φωνασκούν.
• Αναστεναγμός: η πίκρα του απέναντι στη γελοιοποίηση του λόγου.
• Αχλύς: το πέπλο που έπεσε στα μάτια όσων βολεύτηκαν.
• Αντίσταση: η μνήμη που αρνείται να λησμονήσει.
• Ανάσα: η τελευταία πνοή της αλήθειας, πριν την πνίξει η κοινοβουλευτική αυταπάτη.

Έξι λέξεις, για έξι ρωγμές στη δημοκρατική μας ευθύνη. Ή ίσως, έξι σπόροι για μια επόμενη αυγή, όταν θα ξέρουμε πια πως δεν αρκεί να επιβιώνεις, αλλά πρέπει και να αξίζει. ΝΑ ΖΕΙΣ, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς. ΝΑ ΖΕΙΣ, αλλά να ξέρεις και το γιατί και… το πως!