Χτύπησε η καμπάνα στην Θουριγγία – Θα την ακούσουν στην Ελλάδα;

Το πάνδημο αίτημα για αλλαγή στην μεταναστευτική πολιτική, με μαζικές απελάσεις οικονομικών μεταναστών, την ακρίβεια της ζωής, την αποχή απ’ τον πόλεμο στην Ουκρανία και στο βάθος την υποφλέγουσα τραπεζική κρίση, με την επιβράδυνση της γερμανικής οικονομίας, “πληρώνει” ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς – με τα δυσμενή για τον κυβερνητικό συνασπισμό αποτελέσματα των εκλογών στα ομόσπονδα κρατίδια της Θουριγγίας, όπου το πατριωτικό κόμμα “Εναλλακτική για την Γερμανία” και το αριστεροσυντηρητικό της Σάρας Βάγκενκνεχτ πήραν άνω του 50%.

Μήπως τ’ αποτέλεσμα αυτό είναι συγγενές για τα συμβαίνοντα στην χώρα μας και τα αίτια του παρόμοια; Στην Ελλάδα, εκ πρώτης όψεως η ιεράρχηση της δυσφορίας του λαού είναι κάπως διαφορετική, αλλά στο βάθος ταυτίζεται με την γερμανική κοινή γνώμη. Εδώ είναι η ακρίβεια της ζωής που προξενεί απόγνωση στις μισθο-συντηρούμενες τάξεις κι η ανασφάλεια στις μεγάλες πόλεις, όπου δρουν οργανωμένες συμμορίες. Το μεταναστευτικό έρχεται τρίτο, ίσως διότι η κυβέρνηση αποκρύπτει την τεραστία αύξηση εφέτος κι οι λαθρομετανάστες δεν κάνουν πολύ θόρυβο, με στόχο τους την μετανάστευση στην βόρεια Ευρώπη.

Όμως οι φουρνιές μεταναστών που μας ξαποστέλνει ο Ερντογάν και τελευταίως η Ιταλίδα πρωθυπουργός Μελόνι στα Αγαιακά νησιά και στην Γαύδο αντιστοίχως, προκαλούν τοπικώς ασφυκτικές καταστάσεις που δεν θ’ αργήσουν να γίνουν αισθητές και στην πρωτεύουσα.

Στην οικονομία εξάλλου, όπου όταν η Γερμανία έχει υποθερμία, η ελληνική οικονομία “παγώνει”: Το είδαμε εφέτος με τους λιγότερους Γερμανούς τουρίστες και την πτώση των ελληνικών εξαγωγών. Η εγχωρία τραπεζική κρίση αναβάλλεται, αλλά ο μηδενισμός της αποταμιεύσεως και η χλωμή χρηματοδότηση της οικονομίας δεν αργούν να εκδηλωθούν όταν η αναστολή φόρων αντιπροσωπεύει το 50% του τραπεζικού ενεργητικού και τα πιστωτικά κόκκινα “κανόνια” συνεχίζονται από την πτώση του μικρομεσαίου τζίρου.

Γερμανία: Ηχηρή η καμπάνα… 

Εν άλλοις λόγοις, ό,τι συμβαίνει πολιτικώς στην Γερμανία, προαλείφεται να συμβεί και στην Ελλάδα, αν κρίνομε από τις σφυγμομετρήσεις, όπου όλα “μαζί” τα κόμματα εξουσίας μετά βίας συγκεντρώνουν το 42% κι η αποχή το 60% (στην Γερμανία το 35%).

Μπορεί η κυβέρνηση του Μητσοτάκη να μην αντιμετωπίζει εκλογικές αναμετρήσεις όπως τον επόμενο χρόνο στην Γερμανία, αλλά η μεν αυτοδυναμία της “Νέας δημοκρατίας” δέον να θεωρείται ήδη χαμένη, τα δε κόμματα της μείζονος αντιπολιτεύσεως βαδίζουν προς την διάλυση. Το εντεύθεν κενό, αν δεν σημαίνει ακυβερνησία, κάποιος άλλος θα καρπωθεί κι ας μη διαφαίνεται εισέτι η φυσιογνωμία του.

Οι τακτικισμοί του πρωθυπουργού συνεχίζονται, στέλνοντας τους δυνητικούς διεκδικητές του θώκου άλλοτε στην Ευρώπη και φημολογικώς, στην Προεδρία της δημοκρατίας, αλλά τα κοινωνικά κι εθνικά ζητήματα παραμένουν άλυτα και μάλιστα επιδεινούμενα. Γι’ αυτό  ο ήχος της γερμανικής “καμπάνας” σήμανε άλλη μία προειδοποίηση για το ταχύτατα εξαντλούμενο πολιτικό κεφάλαιο της παρούσης ελληνικής κυβερνήσεως, που χρειάζεται επειγόντως αναπλήρωση.