"Άρθουρ ο Βασιλιάς": O σκύλος που διέσχισε τη ζούγκλα

Ο επαγγελματίας αθλητής αγώνων περιπέτειας Μάικλ Λάιτ αναζητά μια τελευταία ευκαιρία για να στεφθεί νικητής. Αφού πείθει έναν σπόνσορα να τον στηρίξει οικονομικά, βρίσκει τα τρία ιδανικά άτομα για την ομάδα του και γράφει το όνομά του στη λίστα του παγκόσμιου πρωταθλήματος Adventure Racing, που διεξάγεται στη Δομινικανή Δημοκρατία. Καθώς τα όρια αντοχής ανατρέπονται το ένα μετά το άλλο, ο Άρθουρ μαθαίνει τι θα πει αληθινή νίκη, πίστη και φιλία, όταν ένας αδέσποτος σκύλος θα ενσωματωθεί στην ομάδα του για όλο το μήκος μιας διαδρομής δέκα ημερών και 700ων χιλιομέτρων.

Κριτική

Κάθε φορά που ο Mark Wahlberg αναλαμβάνει ως πρωταγωνιστής να σηκώσει στους ώμους του μια ταινία, ιδιαίτερα όταν αυτή περιλαμβάνει κάποιου είδους σωματική δυσκολία, υπενθυμίζει περίτρανα ότι διαθέτει το λεγόμενο star-quality. Αυτό έχει τη σημασία του όταν η ταινία -όπως στην προκειμένη περίπτωση ο “Άρθουρ ο Βασιλιάς”- δίνει άνισα αποτελέσματα, κυρίως επειδή ο σκηνοθέτης Simon Cellan Jones μάλλον άθελά του αφηγείται τρεις διαφορετικές ιστορίες με δυσανάλογο ενδιαφέρον. Καθώς όμως και οι τρεις βιώνονται από την οπτική του Wahlberg, η παρουσία του κατορθώνει να δημιουργήσει το ενδιαφέρον ακόμα κι όταν αυτό κινδυνεύει να μειωθεί επικίνδυνα.

Ξεκινάμε με ένα οικογενειακό δράμα, στο οποίο οι χαρακτήρες συστήνονται: ιδιαίτερα ο πρωταγωνιστής Μάικλ Λάιτ, ένας αθλητής που μάχεται να λάβει για τελευταία φορά μέρος στον πιο ακραίο αγώνα περιπέτειας που έχει διεξαχθεί ποτέ και να στεφθεί νικητής. Χωρίς να βασίζεται σε κάτι βαθυστόχαστο πέρα από την αληθινή ιστορία που γοήτευσε μεγάλο πλήθος κόσμου, το σενάριο του Michael Brandt βρίσκει μια πετυχημένη νοηματική ομπρέλα στο τι είναι αυτό που μας παρακινεί ώστε να πετύχουμε τους στόχους μας και, αν μπορούμε να δούμε πέρα από αυτό που θέλουμε, τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε (για να παραφράσω και τον μεγάλο φιλόσοφο Μικ Τζάγκερ).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η επιστροφή των τιτάνων, “Γκοτζίλα x Κονγκ: Η Νέα Αυτοκρατορία”

Η ταινία δεν μπαίνει στον κόπο να κρύψει αυτή την ιδέα, αντιθέτως γίνεται αντικείμενο συζητήσεων ουκ ολίγες φορές κατά τη διάρκειά της μεταξύ των τεσσάρων μελών της ομάδας του Λάιτ, όλοι με πολύ διαφορετικές προσωπικότητες και κίνητρα για τη συμμετοχή τους. Σαν δεύτερο μέρος έχουμε τον αγώνα περιπέτειας, ίσως το “εύκολο” κομμάτι της ταινίας, όπου οι βάναυσες απαιτήσεις της τροπικής διαδρομής που πρέπει να διασχίσει η ομάδα δίνει πλήθος ευκαιριών για συναρπαστικές σκηνές αγωνίας… οι οποίες σπάνια κατορθώνουν να απογειωθούν. Ακόμα και η εμφανώς εντονότερη -που περιλαμβάνει την κατάβαση ενός ελαττωματικού καλωδίου πάνω από το κενό- μοιάζει να εξελίσσεται πολύ πιο νωθρά από το αναμενόμενο.

Στην πραγματικότητα η ταινία βρίσκει τον χαρακτήρα της όταν στο παιχνίδι μπαίνει ο Άρθουρ, ο αδέσποτος και κακοποιημένος σκύλος που ακολουθεί κόντρα σε κάθε λογική την ομάδα σε κάθε δύσβατο τερέν, σε μία περίπτωση σώζοντάς τους από βέβαιο θάνατο. Η παρουσία του Άρθουρ λειτουργεί σαν καταλύτης για την ουσιαστική σύμπραξη των τεσσάρων αυτών ανθρώπων σε μια αληθινή ομάδα, εστιάζοντας φυσικά στην επίδραση που έχει πάνω στον Μάικλ, ο οποίος τότε και μόνο βάζει τις προτεραιότητές του σε μια τάξη και βρίσκει την ηρεμία σε αντίθεση με το χάος στον οποίο τον βρίσκουμε στην αρχή. Το μεγαλύτερο υπέρ τελικά στην ταινία είναι η αισιοδοξία της, η καλή διάθεση που ποτίζει κάθε της πλάνο και, χάρη στον καταπληκτικό σκύλο που “υποδύεται” τον Άρθουρ, μια γλυκιά γοητεία που μετατρέπει το τρίτο μέρος, το οποίο εστιάζει καθαρά πάνω στη νεοδημιούργητη σχέση του Άρθουρ με τον Μάικλ, στο πιο εύκολα προσδιορίσιμο για τη σημασία του στον θεατή.