“Bagman”: Ένα θρίλερ χωρίς έμπνευση

Υπάρχουν ταινίες που αποτυγχάνουν να αναγνωρίσουν τι πραγματικά χρειάζεται η ιστορία που αφηγούνται αλλά καταφέρνουν να αναδείξουν κάποιες υποτυπώδεις αρετές, και υπάρχει και το “Bagman”, ένα πραγματικό ναυάγιο όπου έστω και ένα ψήγμα καλής διάθεσης από τη μεριά του θεατή, πέφτει στο κενό.

Δύσκολα θα αναγνωρίσουμε στην υπερφυσική οντότητα που απειλεί την οικογένειά της ιστορίας κάποιου είδους πρωτοτυπία. Το απειλητικό πνεύμα που αρπάζει παιδιά και ενεδρεύει σε μια σπηλιά στα περίχωρα της μικρής πόλης δεν παρουσιάζει καμία αυτόνομη ιδιότητα πέραν του ότι χρησιμοποιεί… σακούλες με φερμουάρ, και η γνώση γύρω από την ύπαρξή του είναι ένα μυστικό που κληροδοτείται εντός της οικογένειας ΜάκΚι από γενιά σε γενιά.

Η αδυναμία των χαρακτήρων

Υπάρχει το στοιχείο του τραύματος που ταλανίζει τον άτυχο πατέρα-πρωταγωνιστή, αλλά όπως τόσα και τόσα άλλα αγνοούνται σε βαθμό κακουργήματος μέσα σε μια αφήγηση που εκτυλίσσεται με προβλέψιμο και αδιάφορο τρόπο και αποτυγχάνει να δημιουργήσει την απαραίτητη ένταση, καθώς και να εκμεταλλευτεί τα ψυχολογικά στοιχεία που υπονοούνται.

Ο Sam Claflin εκπληρώνει διεκπεραιωτικά τον ρόλο του ως ένας πατέρας που αναμετριέται με τον εφιάλτη των παιδικών του χρόνων χωρίς την παραμικρή βοήθεια από το σεναριακό υλικό, και μοιραία από την ερμηνεία του απουσιάζουν οι αποχρώσεις και το συναισθηματικό βάθος. Σε πιο ρεαλιστικές εκφάνσεις κινείται η Antonia Thomas στοn ρόλο της μητέρας/συζύγου και τις αποδίδει λειτουργικά, αλλά ο χαρακτήρας της είναι μόνο τυπικά ανεπτυγμένος. Κανένας άλλος χαρακτήρας δεν έχει πραγματική παρουσία επί της οθόνης και ως εκ τούτου τίποτα άξιο λόγου δεν έχει να ειπωθεί.

Το βαθύτερο πρόβλημα του Bagman

Η μόνη διάσταση του σεναρίου που μπορεί να προκαλέσει τη συμπάθεια του θεατή στις πρώτες σκηνές της ταινίας, προτού το όλον πάρει ανεπιστρεπτί την κατιούσα, είναι τα ρεαλιστικά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικογένεια ΜακΚι, τα οποία τους εξαναγκάζουν στην επιστροφή τους στη γονεϊκή κατοικία, παρουσιάζοντας έτσι μια λογική τοποθέτηση των χαρακτήρων στο σκηνικό της δράσης. Πέραν αυτού όμως, η δημιουργία ατμόσφαιρας είναι μηδαμινή παρά τις ευκαιρίες που προσφέρει η απεριόριστη δασική έκταση που εκτείνεται σαν προέκταση της πίσω αυλής του σπιτιού. Καμία οπτική καινοτομία δεν διακρίνει την ταινία από αμέτρητες άλλες ιστορίες στοιχειωμένων σπιτιών ή μεταφυσικών πλασμάτων, και όσο περνά η ώρα η ίδια η πλοκή δίνει την αίσθηση της επανάληψης.

Ακόμα και μια ιστορία που χρησιμοποιεί όλα τα κλισέ του είδους για να ξεδιπλωθεί, μπορεί να γίνει αποδεκτή αν ο σκηνοθέτης τα αξιοποιήσει με τρόπο προσωπικό. Από την άλλη, το “Bagman” σε κάνει να παρακαλάς οι δημιουργοί να είχαν χρησιμοποιήσει έστω και λίγα από αυτά για να δώσουν κάποια ένταση. Είναι μία από τις πιο ανούσιες και ανέμπνευστες ταινίες που μπορεί να επιλέξει να δει κανείς ώστε είναι απορίας άξιο πώς δεν κατέληξε απευθείας σε κάποια on-demand πλατφόρμα.

Σκηνοθεσία: Colm McCarthy
Σενάριο: John Hulme
Πρωταγωνιστούν: Sam Claflin, Antonia Thomas, Steven Cree, Carell Vincent Rhoden, William Hope, Frankie Corio, Adelle Leonce, Henry Pettigrew

 

---

 

Σε συνεργασία με το filmy