“C la vie” από τον Serge Aimé Coulibaly και το Faso Danse Théâtre

Αυτό που έχασε ο Δυτικός Μεσαίωνας με το ιεροεξεταστικό κυνήγι μαγισσών και η οθωμανική Ανατολή λόγω νέο-παλαιο-πουρατινισμού, το ξαναβρίσκουμε στις αρχές τού εικοστού αιώνα με την επιστροφή στις ρίζες τού πανανθρώπινου Πολιτισμού. Η Αφρική καθίστανται το επίκεντρο ανθρωπολογικών μελετών και μέσω τής επιταχυνόμενης κυριαρχίας της επιστημονικής ερευνητικότητας έναντι κάθε θρησκόληπτου φανατισμού, καλλιτεχνικά και λογοτεχνικά ρεύματα επιχειρούν την επανασύνδεση τού απολλώνιου με το διονυσιακό στοιχείο και την λεγόμενη “επανατελετουργοποίηση” (reritualisation).

Βεβαίως, ο χορός, η παντομιμική σωματική έκφραση είναι η κατεξοχήν οικουμενική πανάρχαια τέχνη και η Παγκοσμιοποίηση την τίμησε δεόντως. Μέσα από το “σωματικό θέατρο” (physical theater) περάσαμε από το κλασικό μπαλέτο στο μοντέρνο κι από το μοντέρνο στο χοροθέατρο (με χρήση παραδοσιακών κινησιολογικών, φωνητικών, μουσικών, ρυθμικών κωδίκων). Και από εκεί, χάρη στο μεταμοντέρνο, απελευθερώθηκε τόσο πολύ η σχέση με το σώμα μας που και τα “παιδιά των λουλουδιών” θα ερυθριούσαν επευφημώντας.

Πολύ νερό κύλησε στο ποτάμι τού Πανδαμάτορα Χρόνου έτσι ώστε σήμερα να παρακολουθούμε πλέον ανακουφισμένοι, ενθουσιασμένοι, εκστασιαζόμενοι/ες/α παρόμοια πολυπολιτισμικά θεάματα που αποπροσωποποιούν τα όποια σαθρά ιδεολογικά εποικοδομήματά μας και μας επαναφέρουν στο πρωταρχικό “χωριό”, στον ενιαίο εκείνο ημιπαραδείσιο χωροχρόνο όπου οι άνθρωποι μοιράζονταν και συναπάρτιζαν ομάδα-κοινωνία-ενότητα.

 

Μέσα από τους κυκλικούς χορούς και παρόμοια βακχικά σχήματα εμπεδώνεται το συνανήκειν και μεγιστοποιείται η ενσυναίσθητη αλληλεγγύη, η ταύτιση με το “άλλο” που γίνεται “εμείς” και το νευρωτικό-φοβικό “εγώ” λιώνει μέσα στην πολυδιαστασιακή λίμνη της Συλλογικής Συνειδητότητας. Η χαρά τής ζωής ξεχειλίζει από αυτή την παράσταση, που μοιάζει τόσο “ελληνική” όσο και “μεσογειακή” και πανανθρώπινη εντέλει.

ΦΙΛΟΤΗΣ έναντι ΝΕΙΚΟΥΣ: 2-0

Συγχαρητήρια στους οργιαστικούς αυτοθυσιαστικούς συντελεστές-ερμηνευτές-performer που μέσα από τη δική τους ελεγχόμενη αφύπνιση τής Kundalini μάς έδωσαν μία ικανή κι αναγκαία προσομοίωση για τη δική μας Ανά-Σταση, ευθυτενείς, ακέραιοι, ευπροσήγοροι, φιλόξενοι, φιλικοί…

Χαίρομαι κάθε φορά που η ατομική “σωματική μνήμη” συναντάει μέσα από τον ρυθμό το Συλλογικό Γίγνεσθαι κι από εκεί… όλες/όλοι/όλα μαζί ως ένα, ως άπαν εμβαπτιζόμεθα, συμμετέχοντας στα κοσμικά ρεύματα, συμβάλλοντας έτσι στην ειρηνική γαλήνευση τής “περιρρέουσας ατμόσφαιρας”…