"Deadpool & Wolverine": Απολαύστε το απαλλαγμένοι από προσδοκίες

2024 | 127’ | ΗΠΑ | Κωμική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας | Feelgood

Ο Γουέιντ Γουίλσον έχει αφήσει στην άκρη την αμφίεση του Deadpool, κλείνοντας τις πληγές του. Αλλά μια γραφειοκρατική οργάνωση πέρα από χρόνο και τόπο τον εξαναγκάζει να επιστρέψει στη δράση, αφού το σύμπαν αντιμετωπίζει μια νέα ασύμμετρη απειλή. Όσο διστακτικά δέχεται αυτός την αποστολή του, τόσο διστακτικά αποδέχεται να σταθεί στο πλάι του ο Wolverine, με τον οποίο πρέπει να βρουν κοινούς τόπους συνεννόησης εάν θέλουν να σωθεί το σύμπαν.

Το “Deadpool & Wolverine” είναι μια επιτυχημένη ταινία αλλά με τους δικούς της όρους. Λιγότερο από ένα τρίτο κεφάλαιο στη σειρά ταινιών “Deadpool”, η δομή της είναι τέτοια που την καθιστά μια πρωτότυπη ταινία εντός του αφηγηματικού σύμπαντος του MCU. Και το κομβικό σημείο, δηλαδή το στοιχείο που ισορροπεί την ατμόσφαιρα και ταυτόχρονα επιλύει τα ζητήματα γύρω από τη λογική της πλοκής, είναι η παρουσία του Wolverine, με τη σεναριακά τονισμένη σημασία του χαρακτήρα για τους πιστούς ακόλουθους να δίνει την καρδιά σε αυτή την αλλοπρόσαλλη απόπειρα.

Το όχι-και-τόσο κάτω κείμενο πίσω από τις μεταβατικές συναισθηματικές σκηνές είναι ένας εύθραυστος στοχασμός στην έννοια του ήρωα, τις προεκτάσεις που έχει στην καθημερινή ζωή, και οι προσωπικές θυσίες και ο πόνος που μας κάνει να βελτιώνουμε τον εαυτό μας και να αλλάζουμε. Αυτό βέβαια για τη Marvel είναι κάτι σύνηθες και τετριμμένο, και εμφανίζεται με ελάχιστη διακριτικότητα σε κάθε της ταινία. Η κομβική διαφορά εδώ όμως είναι ότι αυτά συμβαίνουν στον πιο αντισυμβατικό της χαρακτήρα, και αυτό που κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο είναι οι καθαρά προσωπικές και απρόβλεπτες αντιδράσεις του χαρακτήρα Deadpool σε αυτές.

Η ταινία είναι ασταμάτητο meta-πάρτι, καθώς ο Deadpool κυριολεκτικά ξεσαλώνει μην αφήνοντας τίποτα να περάσει ασχολίαστο, ενίοτε σε ακραίο βαθμό, κάτι που το δεχόμαστε ακριβώς επειδή χάρη στην ταινία του 2016 ο Deadpool έχει περάσει στον θεατή ως ο αντιπροσωπευτικότερος εκπρόσωπος του meta στοιχείου στο σινεμά, ανοίγοντας στον Ryan Reynolds αμέτρητα μονοπάτια να παίξει με τις καταλληλότερες ερμηνευτικές επιλογές τον ρόλο του. Στη φουλ δίωρη διάρκειά της, το ακατάπαυστο του πράγματος είναι αδύνατον να κάνει όλα τα αστεία πετυχημένα, αλλά οι εναλλαγές και οι εξελίξεις της πλοκής διατηρούν το ενδιαφέρον που έτσι κι αλλιώς έχει τη γοητεία του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Bad Boys: Ride or Die – Το σίκουελ που κανείς δεν ζήτησε

Ιθύνων νους πίσω από κάθε επιλογή φαίνεται να είναι ο Ryan Reynolds, και δυστυχώς αυτό που λείπει εμφανώς από την ταινία είναι ένας σκηνοθέτης που δεν θα βρισκόταν εκεί απλώς για να σιγοντάρει τεχνικά. Αυτή δεν είναι καινούρια ένσταση για τη Marvel, όπου ο παραγωγός Kevin Feige ηγείται του αποτελέσματος, αλλά εδώ η παρουσία του Reynolds είναι πανίσχυρη και κουβαλά πάνω της τα πάντα. Ενίοτε κάνοντάς μας να ξεχνάμε ότι παρότι ο χαρακτήρας έχει το δικαίωμα να μιλάει για τα πάντα με τον “λάθος” τρόπο, τα καυστικά σχόλια για τη Marvel σε μια ταινία της Marvel κουμπώνουν πάνω στην τεχνική τού να μιλάς μεν με λάθος τρόπο για ό,τι θες αλλά “σωστά”.

Τα cameo είναι ουκ ολίγα και απροσδόκητα, κουμπώνουν άψογα πάνω στη μεταβατική φάση του MCU και προϊδεάζουν για τον τρόπο που το “Deadpool & Wolverine” θα ενταχθεί αρμονικά στις νέες αφηγηματικές ισορροπίες της επόμενης φάσης. Γι’ αυτό και ο καλύτερος τρόπος για να απολαύσετε την ταινία είναι να πάτε με καθαρό μυαλό, απαλλαγμένο από προσδοκίες, και με ενεργοποιημένη την αίσθηση της απορίας περιμένοντας το απροσδόκητο.