“Δούλες”: Η σκηνική ποίηση συναντά τον μεταμοντέρνο θόρυβο

Ο Ζαν Ζενέ έγραψε ένα σκηνικό ποίημα για τρεις (3) ηθοποιούς με αφηγηματική οικονομία που κλιμακώνεται μέχρι το τελικό crescendo. Είναι ένα διαχρονικό έργο για την αδιάπτωτη σχέση εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου.

Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο – δυστυχώς – καλά κρατεί από την Παλαιολιθική εποχή μέχρι σήμερα. Ακόμα και όταν ένας μόνον αβοήθητος Άνθρωπος πάσχει, ο Πολιτισμός μας τίθεται εν αμφιβόλω… Στην συγκεκριμένη παράσταση, που έμοιαζε μάλλον ως μία επιτυχημένη επίδειξη τελειοφοίτων δραματικής σχολής υψηλών προδιαγραφών, είδαμε μαζικές σκηνές «πλήθους» απολύτως αρμόζουσες σε ψηφιακή οπτικοακουστική αξιοποίηση. Όμως στο στενόμακρο χώρο της συγκεκριμένης αίθουσας με την κολώνα στη μέση χάθηκε ένα μεγάλο μέρος από την ποίηση του πρωτοτύπου.

Ρητορικό το ερώτημα, το επαναθέτω πολλάκις και πλειστάκς: Γιατί δεν συγγράφουν τα δικά τους δραματίδια; Τα πολυσήμαντα παραδοθέντα λογοτεχνικά κείμενα είναι ανοικτές δομημένες μορφοσυντακτικές αποτυπώσεις τής ανθρώπινης υπαρξιακής αγωνίας και επιδέχονται πάσης κακο-παρα-(π)οιήσεως. Όμως γιατί; Δεν είναι άδικο για τους δημιουργούς τους και για όλους εμάς που χάνουν τη στοιχειώδη, την ενστικτώδη αισθητική της συμπαντικής Αρμονίας;

“Δούλες”

Και εις άλλα με υγείαν. Γιατί μέχρι να περάσουν τα χρονοκαθυστερημένα απόνερα του μεταμοντερνισμού θα έχουμε αλλάξει πάλι αιώνα, ενδεχομένως και …πλανήτη!!! Το σίγουρο είναι πως εμείς, οι τελευταίοι επαρκώς διαμαρτυρόμενοι θα έχουμε εκλείψει… κι έτσι δεν θα «χαλάμε την πιάτσα».

Συγχωρήστε μου τον τόνο, αλλά το ύφος είναι πάντα φιλάνθρωπο, φιλαλήθες και συγγνωστικό, ανεκτικό, αποδεκτικό κάθε πολυφωνικής ελεύθερης έκφρασης.

Δείτε αυτή τη παράσταση. Μην τη χάσετε. Εξασκήστε καθημερινά την ενσυναίσθηση και το κριτικό σας πνεύμα παράλληλα με τον …πρωταθλητισμό στην υπομονή και στην επιμονή για αναβάθισμη του μεσαιωνικού τεχνολογικού παρηκμασμένου, μεταιχμιακού πολιτισμού μας, που βαίνει (μέσα από τις απαραίτητες αναταράξεις) προς την επόμενη Αναγέννηση.