Ελεωνόρα Ζουγανέλη: “Σε άλλα μονοπάτια” – Ναι μεν αλλά…

Με μία επιφύλαξη: οι σώου-γουίμεν καταστρατηγούν τη μελωδία, “σπάνε” τη μουσική φράση, προκειμένου να “συμπληρώσουν” με τα λεγόμενα “παραγλωσσικά σημεία”, με τσαλίμια και κουνήματα και με πιασάρικες “κορώνες”, πασίγνωστα τραγούδια που όλοι θα θέλαμε να σιγοτραγουδάμε χωρίς θεατρινίστικες τομές.

Και ναι μεν, σιγοτραγουδήσαμε κάποιες πασίγνωστες μελωδίες, όπου μπορούσαμε, όπως μπορούσαμε και όποτε, όταν μας επέτρεπε η διάσημη καλλιτέχνις, που με την εκθαμβωτική της περσόνα θύμιζε μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια σε κέντρο διασκεδάσεως της παραλιακής. Βέβαια, και το Μέγαρο Μουσικής και το Ωδείον Ηρώδου του Αττικού έχουν αλωθεί προ πολλού από λαοπρόβλητες και δημοφιλείς ντίβες, οπότε σε μια πρώην στάνη, στην κορυφή ενός χωμάτινου λόφου με κατάφορτες ελιές, καρποφόρα βάτα, ανθισμένα κώνεια και διάφορα υφέρποντα ζωντανά… πάλι καλά!

Η Ζουγανέλη στη μικρή Επίδαυρο

Την παράσταση έκλεψαν (όπως πολλές φορές συμβαίνει) οι τεράστιοι τζίτζικες (κοινώς “βούβαλοι” ή “γούβαλοι”) που στις υψηλές νότες διαμαρτύρονταν εντόνως ή συμμετείχαν ή συνομιλούσαν με τα μουσικά όργανα, πετώντας κι αφήνοντας… τζετ πάνω από το σκηνικό ημικύκλιο τής πάλαι ποτέ “Ορχήστρας” του αρχαίου θεάτρου. Απογοητευτικό το σαξόφωνο.

Από θεατρικής πλευράς άριστα. Από μουσικής πλευράς… επιφυλάσσομαι. Η ευαίσθητη εσωτερική μου ακοή καταταλαιπωρήθηκε. Αυτά και σε άλλα με υγεία. Μία πρόταση: μήπως τού χρόνου, αυτό το παράπλευρο θεατράκι να φιλοξενεί αποκλειστικώς και μόνον λαϊκές ντίβες του πενταγράμμου; Λέμε τώρα!

Με αγαθές προθέσεις και περισσή αγάπη προς τους πασχίζοντες (να μας εντυπωσιάσουν πάση θυσία) καλλιτέχνες, λογοτέχνες και άλλα…προστατευόμενα είδη.