Η αινιγματική ματιά του Χριστοφή στην “Ιφιγένεια των ταύρων”

«Ο Χριστοφής είναι ένας φιλόσοφος-ψυχολόγος που ταξιδεύει με χρονομηχανή και μελετά τους αξιόλογους ανθρώπους της Ιστορίας και τον περίγυρό τους, προσπαθώντας να κατανοήσει τις μεγαλειώδεις αντιφάσεις τους, την δύναμη και τις αδυναμίες τους, τα πάθη και την δημιουργία, την επίδραση και την λησμονιά». (Δρ Φώτης Παπαθανασίου).

Πήγα υποψιασμένη για την προσέγγιση των μύθων, των χαρακτήρων, των ταύρων στη γειτονιά του Ταύρου, με δημιουργική περιέργεια ν’ αγγίξω ζωντανά αυτή την μια και μοναδική παράσταση, το όλον του δημιουργού που έγραψε το κείμενο, την μουσική, που την σκηνοθέτησε, που την δίδαξε. Μια Ιφιγένεια που ενσαρκώνει τις Ιφιγένειες της ζωής του τότε και του τώρα.

Στο λιτό ενημερωτικό δισέλιδο φυλλάδιο η αναφορά στην παράσταση συβιλλική: “Μια Ιφιγένεια, ένας Πυλάδης, ένας Ορέστης και κάποιος Άντον Τσέχοφ σε ένα αντάμωμα άχρονο θα χαράξουν ομόκεντρους κύκλους σε μια αέναη σύγκρουση με τον εαυτό τους και τους υπόλοιπους. Όλοι τους απόγονοι των συνώνυμων ιστορικών προσώπων. Κληρονομιά το όνομά τους… Βάρος αμέτρητο στους ώμους τους… Πώς να αποτινάξουν από πάνω τους όσα τους χρέωσε η ιστορία…”.

Ιφιγένεια η διαχρονική

Η σημερινή Ιφιγένεια, (την ενσάρκωσε καταλυτικά η ηθοποιός Μαρία Παπαφωτίου) δραπετεύει από τα Κυκλικά έπη στις τραγωδίες των μεγάλων τραγικών ποιητών, ξεδιπλώνει ένα χαρακτήρα που δεσπόζει στη σκηνή, με εκρηκτικές εναλλαγές τρυφερότητας, μίσους, βίας, πόνου, αυτοαναφορικότητας με ευαισθησία ή σκληρότητα που σε μπερδεύει όπως η ίδια η εποχή με τα τύμπανα του πολέμου, τη μοναξιά, την ανθρώπινη δυστυχία, την αβεβαιότητα των σχέσεων, τον έρωτα, τη φιλία σε μια ετερόκλητη συνύπαρξη. Αντισυμβατική παράσταση.

Οι ατάκες της τροφή σκέψης. “Τώρα η μοναξιά γεννά τέρατα, κάποτε γεννούσε ποιητές…”, “Ένα αόρατο χέρι σβήνει τις μνήμες “, “σε ποιο αιώνα βαδίζουμε; Δεν το ξέρω δεν το σκέφτηκα ποτέ “, ‘Να μην τελειώσει ο πόλεμος, να γλυτώσει η ζωή από μας”, “η μόρφωση είναι επιφάνεια”, “Έλληνες είστε όλοι σαλεμένοι να φτιάξετε μια θρησκεία της άσπονδης τρέλας”, “η τύφλωση έρχεται όταν δεν αντέχεις τη ζωή σου”, “σκέψεις ρευστές, απαγορευμένες με θωπεύουν”…

Η επιβεβαίωση ότι ο Χριστοφής λειτουργεί ως “ιδιάζων φάρος στα ελληνικά γράμματα, ιδιοφυής, πρωτότυπος, χωρίς να μιμείται κάποιον, με επιρροές δυσεξερεύνητες στον αχανή “υδροφόρο ορίζοντα” της παγκόσμιας περιρρέουσας ατμόσφαιρας…” έρχεται ως επιστέγασμα κι αυτής της απαιτητικής παράστασης.

Θα μπορούσε να συνοδεύεται στοιχειωδώς από ένα καλαίσθητο έντυπο για την σύλληψη και την πραγμάτωση του έργου, με ενημερωτικό χαρακτήρα για να κάνει τον φιλότεχνο θεατή συμμέτοχο στα όσα προχωρημένα διαλαμβάνονται συγκεράζοντας εποχές, ήθη, νοοτροπίες, φιλοσοφικές κι ανθρώπινες προσεγγίσεις. Για να δει και να κατανοήσει με πιο ευέλικτη μάτια την ματιά του σκηνοθέτη και την προσπάθεια όλων των συντελεστών που κατέθεσαν ψυχή σε ένα αφαιρετικό σκηνικό με τα απολύτως απαραίτητα, αναμετρώντας τις δυνάμεις τους με το κείμενο και τη μουσική.

Στην σκηνή οι ηθοποιοί Μαρία Παπαφωτίου (Ιφιγένεια), Δημήτρης Μαύρος (κύριος Ντον), Αλμπέρτο Φαις (Πυλάδης), Κωνσταντίνος Λιάρος (Ορέστης), Αναστασία -Ναστια Ντενιαεβα κι Ελένη Φωτίου χορεύτριες, ενώ στο ρόλο του Ερμή ο Μάγκνους Πέντερσεν. Σκηνικά, κοστούμια Άση Δημητρακοπούλου, χορογραφίες Έρση Πίττα, video art Τάκης Δημητρακόπουλος, Αλέξανδρος Σμαιλος, βοηθός σκηνοθέτη Μάνος Σπιταλας, βοηθός χορογράφου Θωμάς Σιδέρης.

Πολλοί οι επώνυμοι της τέχνης, των θεατρικών δρώμενων, της μουσικής, της συγγραφής που έδωσαν το παρόν.