"Η Ηλιαχτίδα μου": Μία μαγευτική ταινία από την Ιαπωνία

Η Ηλιαχτίδα Μου|My Sunshine
2024 | 90’ | Ιαπωνία | Δράμα

Σε ένα νησί της Ιαπωνίας, η σχολική ζωή ακολουθεί τον κύκλο των εποχών. Η πρώτη χιονονιφάδα σημαίνει πως τα αγόρια σύντομα πρέπει να αλλάξουν το μπέιζμπολ για το χόκεϊ, όμως ο ντροπαλός Τακούγια ενδιαφέρεται περισσότερο για μια συμμαθήτριά του που αξιώνει καριέρα στο καλλιτεχνικό πατινάζ. Μολονότι χάνει τα λόγια του κοντά της, ο προπονητής της επιμένει να τους βάλει να εξασκούνται μαζί.

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του 28χρονού Hiroshi Okuyama μπορεί να συνοψιστεί ως ένα μικρό ωραίο δράμα, διακριτικό και ήσυχο σαν τον πρωταγωνιστή του. Είναι γλυκό, αστείο, μερικές φορές λυπηρό και, πάνω απ’ όλα, πολύ συγκρατημένο. Είναι η ιστορία τριών αταίριαστων αουτσάιντερ που δημιουργούν μια απροσδόκητη φιλία μέσω της οποίας ευδοκιμούν. Όμως αυτή η αρμονία κάποια στιγμή αρχίζει να καταρρέει και η ταινία καταπιάνεται με πιο σοβαρά θέματα, χωρίς να τα εκθέτει. Όπως όλοι οι χαρακτήρες, η ταινία συγκρατείται πολύ, αφήνοντας υπονοούμενα σιωπηλά αντί να τα φωνάζει. Και είναι ακριβώς αυτή η εγκράτεια που κάνει αυτή την τραγική κωμωδία τόσο γοητευτική.

Βουτηγμένο σε παστέλ χρώματα και ειπωμένο με ζεστή καρδιά, η ηρεμία της ταινίας είναι τέτοια που μπορείς να ακούσεις τις νιφάδες του χιονιού να πέφτουν στο έδαφος. Το απαλό πιάνο του soundtrack ταιριάζει απόλυτα με τις συνθέσεις των εικόνων που λειτουργούν εξίσου ευαίσθητα με τους χαρακτήρες και την εύθραυστη αλληλεπίδρασή τους. Οπτικά, είναι ένα από τα πιο μαγικά πράγματα που έχουν εμφανιστεί φέτος και είναι ακριβώς αυτή η περιορισμένη εμβέλεια της χρωματικής λεπτότητας που παραδόξως απαιτεί την κινηματογραφική οθόνη, όχι μόνο για να εκτιμηθεί πλήρως αλλά και για να γίνει αντιληπτή.

Η ιστορία εδώ είναι μάλλον δευτερεύουσα. Δραματουργικά, ο διάλογος στερείται επιμελώς έντασης, αφήνοντας τις συμπεριφορές και τις εκφράσεις των χαρακτήρων να ερμηνεύσουν τα γεγονότα. Λεπτές οπτικές υποδείξεις αρκούν για να δημιουργήσουν την επιθυμητή διάθεση και καθιστούν κατανοητούς τους αξιαγάπητους χαρακτήρες και τον πόνο που υπομένουν απαλά σε έναν κόσμο όπου καραδοκεί ο σπόρος της δυσπιστίας και της προκατάληψης, στοιχεία ικανά να καταστρέψουν οτιδήποτε καλό και γνήσιο δημιουργούν οι πρωταγωνιστές.

“Η Ηλιαχτίδα μου”

Η προσέγγιση του Okuyama δεν γίνεται ποτέ επεμβατική και αφήνει ανοιχτή μια υποθετική ερώτηση: Θα προτιμούσαμε ως θεατές να μάθουμε περισσότερα γύρω από το παρελθόν και το περιβάλλον των χαρακτήρων ώστε να συμμετάσχουμε και να κατανοήσουμε περισσότερο τα συναισθήματα, τους φόβους και τις απογοητεύσεις τους; Κι όμως, ακριβώς μέσω της έλλειψης αυτών των αναμενόμενων στοιχείων είναι που η ταινία γίνεται εξαιρετικά αποτελεσματική. Κάθε απροσδόκητη μακρινή λήψη αφήνει χώρο για τις κινήσεις των χαρακτήρων όπου οι μικρές χειρονομίες και οι αβέβαιες στάσεις των σωμάτων τους αντικαθιστούν τις λέξεις.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

“Υπάρχει Πάντα Το Αύριο”: Μία ιταλική μεταπολεμική ταινία με σύγχρονο φεμινισμό

Εκφράζει έτσι τις δυνατότητες του ανερχόμενου Okuyama, ο οποίος προτιμά να μπαίνει στις ζωές των χαρακτήρων του με διακριτικότητα – ίσως υπερβολική διακριτικότητα δεδομένου ότι τα θέματα του αθλητισμού και των προκαταλήψεων που απεικονίζει παραμένουν στην επιφάνεια. Μεταφέρει όμως ένα αίσθημα πάθους, ενέργειας και αγάπης με μια ιστορία που μοιάζει να αιωρείται στον χρόνο και το αποδίδει οπτικά με ένα είδος ακινησίας ειπωμένο πανέμορφα και γοητευτικά.