Η Λυγερή

Ο παππούς κάθε μέρα παινεύει την ομορφιά μου. Λέει πως είμαι, εγώ η Λυγερή, ίδια εκείνη, καθώς χαϊδεύει το κεφάλι μου με τρυφερότητα κι αγάπη. Άσε τα παραμύθια, τις ιστορίες από παλιά, τότε που ήταν νέοι με την γιαγιά και μεγάλωναν τα παιδιά τους με δυσκολίες, όμως με πολύ φροντίδα και γαλήνη. Την περιγραφή δε, για τον έρωτα και το σμίξιμο των γονιών μου, δεν χορταίνω να την ακούω.

Αφού ήπια αρκετό δροσερό νερό, κάθισα για λίγο πάνω στις φτέρες στην όχθη του ρέματος, μήπως και φτάσει στα ρουθούνια μου η μυρωδιά του. Έχει δυο μέρες να φανεί κι ανησυχώ μην του συνέβη κάτι κακό. Κυκλοφορούν κατά καιρούς, αυτές οι δίποδες υπάρξεις, που δεν παλεύουν για την ζωή τους δίκαια όπως εμείς, αλλά χρησιμοποιούν κάτι μακριά μαύρα αντικείμενα και σκοτώνουν μ’ αυτά, αδιακρίτως μεγάλα, μικρά ζώα, ακόμα και πουλιά. Έτσι χάσαμε τον μεγάλο μου αδερφό και οι γονείς μου δεν το ξεπέρασαν ποτέ.

Εκείνος, αχ εκείνος! Έχει καταγραφεί στο μυαλό και στην καρδιά μου κάθε λεπτομέρεια της όψης του.

Τα μελιά του μάτια, κάρφωσαν τα δικά μου κι ένοιωσα να βλέπει τα σωθικά μου. Τα φρύδια του γραμμένα, η μύτη του υγρή από το κρύο και καλοσχηματισμένη, η φωνή του βαθιά και νεανικά τραγανή. Διάπλαση κανονική, σώμα γερό και στητό. Σωστός κούκλος, ο πρίγκηπας, που μας έμαθαν όλες να περιμένουμε.

Από την πρώτη μας συνάντηση αισθάνθηκα κάτι καυτό να κυριεύει όλη την ύπαρξή μου. Κι αυτόν, τον ένιωσα να λιώνει από έρωτα, καθώς έφερε το πρόσωπό του πολύ κοντά στο δικό μου και με μύριζε αχόρταγα.
Έμεινα αρκετά περιμένοντας, αλλά δεν φάνηκε και έπρεπε να ξεκινήσω το κυνήγι γιατί θα έμενα νηστικιά. Αν καταφέρω κάτι μεγάλο, καλό είναι να πάω και λίγη τροφή στον παππού. Γέρασε πια και τα πόδια του δεν τον βαστούν για πολύωρη αναζήτηση τροφής.

Μια όμορφη μέρα στις αρχές της άνοιξης, που καθόμασταν με τον παππού στον ήλιο κι έγλυφε τρυφερά ως συνήθως την μαύρη βούλα ανάμεσα στα μάτια μου. Τότε, αποφάσισα να του μιλήσω.

-Θα φύγω παππού, αισθάνομαι γερή και δυνατή, τούτος ο τόπος δεν με χωράει πιά. Τόσες σκληρές αναμνήσεις και τόσες δυσκολίες με κούρασαν, θέλω να πάρω τη ζωή στα χέρια μου.

-Το ξέρω καλή μου, μεγάλωσες, είσαι ώριμη πια για το δικό σου ξεκίνημα. Θέλω το καλύτερο για σένα, θέλω να καταφέρεις να γίνεις ευτυχισμένη. Τον μυρίστηκα το νεαρό που τριγυρίζει τα λημέρια μας.

-Αχ, παππού, τίποτα δεν σου ξεφεύγει. Όμως, πραγματικά δεν αντέχω άλλο ανάμεσα σε τόσα αρσενικά. Δεν λέω αδέρφια και ξαδέρφια μου είναι, αλλά θέλω να φύγω, να πάω μακριά, να κάνω παιδιά, να μπω σε άλλη οικογένεια. Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται ποτέ να σε ξεχάσω, δεν θα πάω δα και σε άλλο τόπο. Αλλά παππού πίστεψέ με, δεν αντέχω τις σκληρές αναμνήσεις και την μοναξιά που βιώνω εδώ σαν το μόνο θηλυκό.

Από το στήθος της μάνας

Σταμάτησε απότομα την κουβέντα η Λυγερή και κατευθύνθηκε στο κονάκι της. Εκεί που ήπιε το τελευταίο γάλα της μάνας της, εκείνη την αποφράδα χρονιά. Ενώ τα πράγματα κυλούσαν όμορφα, είχαν μια πλήρη και σωστή οικογένεια με αγάπη κι αρκετή τροφή, όλα άλλαξαν.

Ήταν λίγων μηνών, όταν έπεσε η αρρώστια. Αυτή η παράξενη ασθένεια που έπληττε μόνο τα θηλυκά και μερικά αδύναμα αρσενικά. Έντεκα παιδιά προσβλήθηκαν από αυτήν και έφυγαν από τη ζωή, τα επτά ήταν θηλυκά. Το πρόβλημα τεράστιο, έκλεινε ο λαιμός τους και δεν μπορούσαν να καταπιούν τίποτα. Ούτε να θηλάσουν, ούτε καν να πιούν νερό, με αποτέλεσμα να χάνουν την ζωή τους το ένα μετά το άλλο.

Ο παππούς ήταν αρχηγός της ευρύτερης οικογένειας, έπρεπε κάτι να κάνει άμεσα, βρέθηκε σε απόγνωση. Δεν ήξεραν πώς να προστατευτούν. Ύπουλο πράγμα κι άδικο αυτό που συνέβαινε. Καμία βοήθεια από πουθενά, ότι γιατροσόφια ήξερε τα είχε εφαρμόσει, αλλά τίποτα. Λύγισε από τις εξελίξεις, ειδικά όταν είδε νεκρή την πρώτη του κόρη και κατόπιν τα δύο θηλυκά της. Αυτό που τον συνέτριψε απόλυτα, ήταν όταν έθαψε και την δεύτερη κόρη του, τη μάνα της Λυγερής. Θλίψη και αβάσταχτος πόνος.

Είχε βρει το μωρό της κόρης του, να πιπιλά ακόμα το βυζί της νεκρής μάνας του. Σκληρά πράγματα. Με το ζόρι το απομάκρυνε. Το μικρούλι απογαλακτίστηκε βίαια πριν την ώρα του. Το πήρε και το έβαλε στο πιο προστατευμένο μέρος του της φωλιάς του, σε μαλακό κρεβατάκι, δίχως να επιτρέπει σε κανέναν να το πλησιάσει. Μασούσε πολύ καλά την τροφή του και την τάιζε με προσοχή πολλές φορές την ημέρα για να δυναμώσει. Και τα κατάφερε. Έγινε ένα γερό και πανέμορφο θηλυκό, όπου, όλοι το θαυμάζουν και το προστατεύουν ακόμα μέχρι σήμερα. Καθώς μεγάλωνε, γινόταν λεπτεπίλεπτη και πανέμορφη. Περπατούσε με χάρη με στητό το παράστημά της όλο καμάρι. Τότε ήταν που της έδωσε τ’ όνομα Λυγερή, όνομα και πράγμα. Τώρα την καμαρώνει, ώριμο και μεστό θηλυκό.

Οι ορμόνες της σε έξαρση. Η αλήθεια είναι πως είχε νύξεις από ξαδέρφια να ενδώσει και να μείνει στον τόπο της, όμως δεν ήθελε. Για άλλον χτυπούσε η καρδιά της, κάθε που τον έβλεπε ή ερχόταν η μυρωδιά του στα ρουθούνια, της κοβόταν η αναπνοή. Πώς να ξεφύγει όμως από την επίβλεψη τόσων αρσενικών για να τον συναντήσει όπως εκείνη ήθελε. Δύσκολο πράγμα να είσαι θηλυκό σε τόσο μικρές και αποπνικτικές κοινωνίες.

Αγώνας για την Λυγερή

Πάντα μου έλειπε η μάνα μου, όμως τώρα την χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ. Θα ήθελα να μου πει πράγματα που λέει μια μάνα στην κόρη της για τις σχέσεις με το άλλο φύλο, να με ξεπροβοδίσει, να με παραδώσει στον εκλεκτό της καρδιάς μου. Είμαι σίγουρη πως θα ενέκρινε την επιλογή μου. Είναι τόσο όμορφος, τόσο γερός και δυνατός. Καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά, ακούστηκε μεγάλη φασαρία στο πλάτωμα του λόφου. Ουρλιαχτά πόνου, χτυπήματα, φωνές υποστήριξης, μεγάλη πάλη γινόταν. Έτρεξα τρομαγμένη προς τα εκεί. Κρύφτηκα πίσω από κάτι πυκνές τούφες θάμνων και τι να δω. Ο εκλεκτός μου πάλευε γενναία με τον μεγάλο ξάδερφο, ο οποίος ήταν κι αυτός υποψήφιος σύζυγος, καθώς στην κοινωνία μας επιτρεπόταν ο γάμος μεταξύ ξαδερφών. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από αγωνία. Η πάλη αδυσώπητη, θα έφτανε μέχρι τελικής πτώσης του ενός ή του άλλου.

Ο παππούς παρατηρούσε με κομμένη την ανάσα, όμως δεν επενέβη καθόλου, αφού ο αγώνας ήταν απολύτως δίκαιος. Κρινόταν και οι δύο άξια αρσενικά για την μονάκριβή του Λυγερή. Όποιος και να νικούσε θα γινόταν με τιμή ο σύντροφος της και θα κέρδιζε την αρχηγία της οικογένειας, αφού ο ίδιος, ήθελε πια ν’ αποσυρθεί, να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήρεμα, δίχως σκοτούρες.

Δεν άντεχα να βλέπω άλλο. Έκανα ένα σάλτο κι άρχισα ένα γρήγορο σπινάρισμα σαν να με κυνηγούσαν, εκτονώνοντας έτσι την αγωνία μου.

Με ήθελαν λοιπόν τόσο πολύ και η δύο; Μέσα μου ευχόμουν με όλη την δύναμη της ψυχής μου να νικήσει ο καλός μου.

Αφού αισθάνθηκα λίγο καλύτερα, αποφάσισα να γυρίσω πίσω να δω την εξέλιξη. Πρώτη μ’ άγγιξε η μυρωδιά του. Ανακατεμένη με αίμα. Έτρεξα κοντά του. Ήταν πληγωμένος στην πλάτη για τα καλά. Όμως ήταν όρθιος και περιφερόταν δικαιωματικά στα λημέρια μας. Μ’ αναζητούσε. Αυτό σήμαινε πως ήταν ο νικητής. Ο επόμενος αρχηγός και σύντροφος μου. Με είδε να πλησιάζω. Με πλησίασε αργά, με μύρισε, μου γρύλισε γλυκόλογα γεμάτος τρυφερότητα. Έστησα το σώμα μου περήφανη. Τρίφτηκα στο λαιμό του κι έγλειψα το τραύμα του. Ευτυχώς δεν ήταν πολύ σοβαρό. Του έκανα νεύμα να μ’ ακολουθήσει. Όλοι γρύλισαν ευχόμενοι βίον ανθόσπαρτο. Τον οδήγησα στο νέο μας σπίτι, την προίκα μου. Μια ζεστή και ευρύχωρη τρύπα, ασφαλής, κοντά στο ποτάμι. Εκεί έγινα δική του με δόξα και τιμή.

Έγινε ένας άξιος αρχηγός κερδίζοντας το σεβασμό όλων κι ένας καλός σύντροφος για μένα. Οι γέννες μου πολλές. Αξιωθήκαμε να δούμε παιδιά κι εγγόνια. Κάθε φορά, όμως, που θηλάζω τα παιδιά μου, έρχεται την μνήμη μου εκείνη η αίσθηση της κρύας θηλής, από τον τελευταίο θηλασμό απ’ την νεκρή μάνα μου.