Η Μούσα του Μπονάρ: Μία ταινία εποχής με ιστορικό ενδιαφέρον

Εάν εξαιρέσεις την ξενάγηση τού σύγχρονου θεατή σε ένα μυθικό παρελθόν, τότε που το Παρίσι ήταν κυριολεκτικά η πολιτιστική πρωτεύουσα του κόσμου και λίκνο όλων των αισθητικών, λογοτεχνικών και καλλιτεχνικών κινημάτων και «-ισμών», κατά τα άλλα μια ρηχή, αναμενόμενη, απρόβλεπτη ταινία, χωρίς ιδιαίτερες ερμηνευτικές επιδόσεις, με στοιχειώδη ανάπλαση τής εποχής, με μπόλικα γυμνά οπίσθια και σεμνότυφες «σκοτεινιασμένες» ερωτικές σκηνές, ως δόλωμα για τον στερημένο θεατή.

Βεβαίως, η Φύση πρωταγωνιστούσε, κάτι απολύτως επίκαιρο από οικολογικής πλευράς. Σκέφτηκα για άλλη μια φορά πως το όνομά μας είναι ένα μέρει και αφετηρία εκκίνησης για την σταδιοδρομία μας. Ο «ζωγράφος τής ευτυχίας» Μπονάρ παρηχεί με την ευτυχία στα γαλλικά!!!

Κατά τα άλλα, ένας μάλλον μέτριος επιχρυσωμένος καλλιτέχνης. Αντιθέτως, συναρπαστική είναι η φιγούρα και το ρεσιτάλ υποκριτικής από τον ηθοποιό που υποδύεται τον μεγάλο ιμπρεσιονιστή ζωγράφο Μονέ, που τα νούφαρά του μπορεί να τα απολαύσει ο τωρινός επισκέπτης τού Παρισιού στην πανέμορφη, ατμοσφαιρική Ορανζερί.

Η μούσα με μπύρες

Εντάξει, για θερινό σινεμά ανάλαφρη ταινία και για σύγχρονο γαλλικό οπτικοακουστικό έργο ελάχιστα φλύαρο. Ζούμε στην εποχή τού πολυθεάματος και κάθε εκτροπή από την εικόνα φαντάζει κόλαφος. Όμως «εν αρχή ην ο λόγος» και στον Λόγο πάντα επιστρέφουμε.

Δείτε το με την παρέα σας, με μπύρες, πατατάκια και ξηρούς καρπούς, με θέα την φωτισμένη Ακρόπολη [ένας φύλακας έψαχνε με τον φακό του κάτι ή κάποιον που του είχε πέσει στα βράχια και μας αποσπούσε από την ημιφώτεινη οθόνη τού Σινέ Παρί]. Τελικά, η Αθήνα είναι ένα τεράστιο σκηνικό και ζούμε μέσα της ως ηθοποιοί σε υπερρεαλιστικό αυτοσχεδιαστικό έργο. Γιατί να πάμε διακοπές αλλού όταν όλες και όλοι έρχονται εδώ;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ