Κώστας Λάνταβος, ο ποιητής της επαγρύπνησης

Ένεκεν ψυχής, τιμής και ακεραιότητας η ποίηση ανθίσταται στη φθορά, εισχωρώντας σε στείρα, ανεδαφική πραγματικότητα, άλλοτε περιγράφοντάς την κι άλλοτε απεγνωσμένα ανοίγοντας διεξόδους φωτός. Εκφραστής δυσοίωνης αλήθειας, ο Κώστας Λάνταβος εντρυφεί στα άδυτα της ζωής, συλλέγοντας τα αποστάγματά της, στοχαστής ενδελεχούς στόχευσης. Δεν λειαίνει τις αντιθέσεις, σκοπεί εντούτοις στη σύνθεση.

“Το μέλλον αινιγματικό
-σε έξι γράμματα είναι καλά κρυμμένο”

Η ποίηση του Λάνταβου συμβολική, έμπλεος ενσυναίσθησης, μεταφορών, εμφατικών επαναλήψεων, καίριων αντιθέσεων, επιθέτων, ιδιωματισμών, σχημάτων λόγου από τα θησαυρίσματα της Ελληνικής Γραμματείας, επισφραγίζει την προαιώνια αξία του γλωσσικού μας ιδιώματος. Η δυναμική της γραφής του εκτείνεται σε κλίμακες του παρόντος, σε χρόνο Ενεστώτα, διασχίζοντας τον Αόριστο ως τον Υπερσυντέλικο της αμείλικτης μνήμης.

Τα πρόσωπά του εναλλάσσονται: το αδυσώπητο “Εγώ” αναμετριέται με το διαμπερές “Εσύ”, καταλήγοντας από το ατομικό στοιχείο στην καθολικότητα του τρίτου προσώπου. Παρότι έχει τις ρίζες του βαθιά στο Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα και στη Θεϊκή επιβολή, ωστόσο ενσωματώνει στον γραπτό λόγο του πειραματισμούς και υπερβάσεις που παραπέμπουν στη σύγχρονη αισθητική.

“Εν αρχή ήν ο πηλός που πλάθεται / όπως ορίζει η Επιθυμία”

Ο ποιητής πότε ενδοσκοπικός, πότε υπερβατικός μα πάντα ερωτικός, αναλώνει τις λέξεις του όχι για να προβάλει το έργο του, όσο για να μεταδώσει στον αναγνώστη τις σκέψεις, τους φόβους και τις αμφιβολίες του. Αναζητά ενδομύχως μια κλεμμένη δικαιοσύνη πατώντας γερά στη γη, εξυμνώντας την αρμονία της φύσης, ακραγγίζοντας τις παρυφές του σύμπαντος.

“Ο ώμος σου τελικώς δεν ήτανε γυμνός / Ήταν ενδεδυμένος ψεύδος”

Ποίηση υπολανθάνοντος λυρισμού, πολυδιάστατου αυτοσαρκασμού, πλήρης εκφραστικής ευαισθησίας, κριτική, ενίοτε τραγική, παιχνίδια λέξεων και ηχηρών σιωπών, στο μεταίχμιο ονείρων και αναμνήσεων.

“Άγρυπνος. / Άγρυπνος, / για το από ‘δώ και πέρα / “σιωπή χειλέων”, / Σιωπή.

Στίχοι που υποδαυλίζουν υπαρξιακό προβληματισμό, μεταφυσική αγωνία, σημαδεύουν το αναπότρεπτο τέλος, ανοίγουν ουράνια περάσματα ελπίδας, μεταλαμπαδεύοντας αβίαστα ποιητική συγκίνηση.

“Αν πέσω, / οι άγγελοι θα με πιάσουν”.