Πέντε λόγοι για να μην πούμε #2022 _ Ζαμέ!

Για προσωπικούς λόγους το 2022 δεν άρχισε καλά. Εξελίχθηκε βέβαια ικανοποιητικά, ωστόσο το κακό του ξεκίνημα δεν το άφησε να αποδώσει, όπως ελπίζαμε. Ας πούμε πως – για εμένα τουλάχιστον – ήταν το alter ego της Εθνικής Αργεντινής στο Μουντιάλ του Κατάρ: Ο Μουανί σκοράρει στο 124’. Ο αγώνας ολοκληρώνεται για τους Νοτιαμερικανούς, με μια γλυκόπικρη αίσθηση.

Κρατώ παρ’ όλ’ αυτά (και ευτυχώς) ορισμένες συναντήσεις, γεγονότα και ανθρώπους. Αυτά θα ήθελα να καταθέσω εδώ, μιμούμενος τους απολογισμούς της χρονιάς που διάβαζα κάποτε στα μουσικά περιοδικά (ο καθένας και τα απωθημένα του), μαζί με τις ευχές μου για ένα ευτυχισμένο 2023. Αρχίζουμε λοιπόν, διευκρινίζοντας πως η αναφορά ακολουθεί αλφαβητική σειρά.

Η ορχήστρα του Γιώργου Αλτή

Ο Γιώργος Αλτής μας χάρισε μια αξέχαστη βραδιά στο καθιερωμένο ρεβεγιόν των Χριστουγέννων. Σε ένα μαγαζί μέσα στη Βαρβάκειο (αλλά ο Γιώργος Αλτής παραμένει ίδιος, όπου και να εμφανίζεται) φτιάχνει ένα πρόγραμμα λούνα παρκ που τα έχει όλα: τη γυναίκα-φωτιά, τον μικρό τυμπανιστή Μάρκο, τον παλαιό τυπογράφο Μανώλη Λατινάκη σε μία έκτακτη εμφάνιση de profundis, φυσικά τις ανεπανάληπτες Πέγκυ Ζάρρου (το Σάββατο) και Χρυσή Παπαγιαννούλη (μόνο τις Παρασκευές), τον Γιώργο Παπαδόπουλο στην κιθάρα και τον Joni (sic) Moas στα κρουστά.

Ο Γιώργος Αλτής δεν κάνει ένα ακόμη λαϊκό πρόγραμμα. Οργανώνει κάθε βράδυ ένα λαϊκό πάρτι που χωράει ακόμη και ροκ ’ν’ ρολ. Κάποια στιγμή νόμισα πως είναι 1970, Χριστούγεννα στο σαλόνι του πατρικού μου σπιτιού και ήταν όλοι παρόντες. Λαϊκάλτ κέφι μέχρι πρωίας! Και ήταν αλήθεια…

“Περφορατέρ”, του Απόστολου Καπαρουδάκη

Ο Απόστολος Καπαρουδάκης γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα και από το 1989 εργάζεται ως δημοσιογράφος με θητεία, ανάμεσα σε άλλα, στο περιοδικό “Μετρό” και στον ραδιοφωνικό σταθμό “Μελωδία”. Υπήρξε ακόμη συνδημιουργός του διαδικτυακού ραδιοφωνικού σταθμού “Radiobubble” και πρόσφατα εκδότης του “You may say”. Παραλείπουμε αρκετά, έως πολλά, από το πλούσιο βιογραφικό του, για να φτάσουμε πιο γρήγορα στο προκείμενο: Τo “Περφορατέρ”, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2022, είναι το πρώτο του μυθιστόρημα με ήρωες τον δημοσιογράφο Ευάγγελο Αρναούτη, τον αστυνομικό Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο και τον διευθυντή ειδήσεων του Flash Channel Γιώργο Κανίστρα.

Για να μην επιδοθώ σε βαρύγδουπες αναλύσεις, να το πω όπως το νιώθω: Σε αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας τινάζει το σύμπαν στον αέρα. Χωρίς σοβαροφάνεια, με χιούμορ και ειρωνεία. Και γι’ αυτό με έναν τρόπο αμετάκλητα επικίνδυνο. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία γραμμή εξευτελίζει το σύστημα με την απόλαυση με την οποία θα ξήλωνε κανείς ένα πουλόβερ: Δημοσιογράφους, αστυνομία, οικογένειες, πολίτες και πολιτικούς.

Η εν Ελλάδι μαφία από γραφειοκράτες, στελέχη κομματικών μηχανισμών και χαρτογιακάδες στελεχώνεται. Οι ευρηματικές τρύπες στο εξώφυλλο (έμπνευση Γαβριήλ Μελισσουργάκη) δεν είναι από σφαίρες, αλλά από περφορατέρ, τα πάλαι ποτέ αναγκαία διατρητικά. Από τον Αποστόλη Καπαρουδάκη, δικαίως και ευλόγως περιμένουμε τη συνέχεια, με ακτίνα δράσης όχι πια τον Βύρωνα και τις πέριξ περιοχές, αλλά τις Βρυξέλλες και πρωταγωνιστές λομπίστες επιχειρήσεων και ευρωβουλευτές. Για όπλο, προτείνω να χρησιμοποιηθεί αυτή τη φορά το διάσημο ενδημικό λαχανάκι!

Ευτέρπη Λημναίου: Μια σπουδαία λαϊκή φωνή

Από τα στοιχεία που εντοπίσαμε στο διαδίκτυο μαθαίνουμε πως η Ευτέρπη Λημναίου γεννήθηκε το 1988 στη Μυτιλήνη, από οικογένεια που κατάγεται από το Αϊβαλί. Σπούδασε στο Μουσικό Σχολείο του νησιού της, ενώ ολοκλήρωσε τις σπουδές της και στην κλασική μουσική. Συνεργάστηκε με σπουδαίους μουσικούς, συμμετείχε, σε ηλικία 15 ετών, σε δίσκο-αφιέρωμα για τον Χρόνη Αηδονίδη, ενώ το 2014 κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό της δίσκο με τίτλο “Πρώτη γνωριμία”, σε συνθέσεις του Δημήτρη Κορδατζή και στίχους του Βασίλη Παπαδόπουλου και το 2018 μια ζωντανή ηχογράφηση με λαϊκο-δημοτικά.

Την απολαύσαμε, συμπτωματικά, σε ένα κέντρο στον Πειραιά. Στον χώρο του λαϊκού/λαϊκοδημοτικού τραγουδιού πιστεύω πως είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Αναρωτιέμαι πώς αυτή η φωνή δεν έχει γίνει γνωστή, όχι τουλάχιστον όσο της αξίζει. Μια απάντηση έχω: Δεν υπάρχει πια κοινωνία να τη “σηκώσει”. Σήμερα γνωστοί γίνονται μόνο μέσα από τα τηλεοπτικά τάλεντ σόου, όχι από τα πανηγύρια στο Μαρκόπουλο, τις εμφανίσεις στη Στυμφαλία Κορινθίας και τα σπασμένα πιάτα. Λαϊκό τραγούδι υπάρχει. Εμείς δεν είμαστε σε θέση να το ακούσουμε. Κυρία Λημναίου, σας ευχαριστώ.

 

Μια έκθεση ζωγραφικής του Γιώργου Μακρή

Από τις 8 έως τις 19 Νοεμβρίου στεγάστηκε στο “Black Duck Multiplarte” η αναδρομική έκθεση ζωγραφικής του Γιώργου Μακρή με τίτλο “Πρόχειρες λύσεις για εύκολα θαύματα, Νο 2”. Τον Γιώργο Μακρή τον θυμόμαστε από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ως τραγουδοποιό στους Α΄ Μουσικούς Αγώνες της Κέρκυρας, που είχε διοργανώσει ο Μάνος Χατζιδάκις. Τότε είχε λάβει μέρος με δύο τραγούδια, το “Ω Δέσποινα των λογισμών μου” και “Για τον Σκαρίμπα”. Αργότερα (1998), εμφανίστηκε με το σχήμα “Zoolixo ligo”, στην κατεύθυνση της τζαζ-ροκ και στο ύφος του Φρανκ Ζάππα, συνεργαζόμενος με σημαντικούς μουσικούς.

Δεν αναφέρθηκα τυχαία στη μουσική του διαδρομή, καθώς πιστεύω πως υπάρχει ένα νήμα που τη συνδέει τις εικαστικές του αναζητήσεις: Ο αυτοσαρκασμός, το γκροτέσκο, το χιούμορ, η ανατροπή της πραγματικότητας, η συνύπαρξη του παιγνιώδους με το τραγικό, μια διάχυτη μελαγχολία στα χρώματα και τις λέξεις, η ανάδυση του φωτός από το μαύρο. Θα μπορούσε κανείς να διακρίνει στη δουλειά του επιδράσεις (νέο)εξπρεσιονιστικές, κυβιστικές ή ποπ αρτ.

Επιλέγω να βλέπω πίσω από τα έργα άλλοτε τις εφιαλτικές εικόνες και την ερημιά του Μίλτου Σαχτούρη, άλλοτε την αιρετική γραφή του Γιάννη Σκαρίμπα. Οι επωνυμίες των έργων του είναι τίτλοι ποιημάτων που δεν έτυχε να διαβάσουμε: “Ο ορισμός της αφέλειας”, “Ο σκύλος και το κόκκαλο μιας φοβερής ιδέας”, “Δούρειος ίππος για οποιαδήποτε χρήση”, “Το ’21 και η αλήθεια του βασιλιά καρνάβαλου στο κρεββάτι του ψυχαναλυτή”…

Επιτρέψτε μου να παραφράσω μια φράση του Γιάννη Σκαρίμπα, που συνοψίζει όσα πιστεύω: Ο Γιώργος Μακρής, για εμάς, δεν έχει γεννηθεί ακόμη…

Αγάπη για το βιβλίο και τους αναγνώστες

Από μια συνήθεια, οικογενειακό έθιμο πείτε, τα έξι-εφτά τελευταία χρόνια, τον Δεκέμβριο αγαπάμε τη Θεσσαλονίκη περισσότερο και νομίζουμε πως μας αγαπάει και αυτή. Έτσι, φέτος, ανακαλύψαμε στο 112 της Εγνατίας το βιβλιοπωλείο (και εκδοτικό οίκο) “Oblikeditions”. Φωτεινός χώρος, όχι μεγάλος, αλλά ούτε και στενάχωρος, χωρισμένος σε δύο επίπεδα που συνδέονται με μια μικρή σκάλα, οπωσδήποτε ζεστός και φιλόξενος χάρη στην ιδιοκτήτριά του.

Η Αναστασία Δεληγιάννη, μεγαλωμένη στην Αθήνα, με καταγωγή από Ευρυτανία, διαμονή –μεταξύ άλλων – σε Παρίσι και Δουβλίνο, δηλαδή κοσμοπολίτισσα, πάει να πει βέρα Θεσσαλονικιά, ακάματη και αναβλύζοντας γνήσια χαρά, είναι πανταχού παρούσα, προτείνει, κατατοπίζει, και ως δια μαγείας καταφέρνει να συζητάει ταυτόχρονα με τρεις, άγνωστους μεταξύ τους, πελάτες, μετατρέποντας τελικά το μαγαζί μια μεγάλη παρέα.

Ψάξαμε βιβλία, ταξινομημένα ανά εκδοτικούς οίκους, δοκιμάσαμε να κουρδίσουμε ένα μπαγλαμαδάκι (αλλά κάτι δεν πήγε καλά) γελάσαμε, συμβουλεύσαμε φοιτήτριες να πάνε να διαβάσουν για την εξεταστική και τότε γέλασαν εκείνες, μιλήσαμε και για το τέλος φύγαμε με κερασμένα βιβλία και μελομακάρονα.

Σε πείσμα της πανδημίας και των εγκλεισμών, η Αναστασία Δεληγιάννη έχει καταφέρει να φτιάξει από το 2019 ένα από τα πιο όμορφα βιβλιοπωλεία που έχουν στεγάσει τις αναζητήσεις μας, κάνοντάς μας ήδη να σκεφτόμαστε πότε θα αισθανθούμε πάλι την χαρούμενη διάθεση που τόσο γενναιόδωρα μας χάρισε. Επιτέλους, το να αγοράζεις βιβλία δεν είναι μιζέρια!