Σον Κόνερι: Ένας θρύλος του σινεμά περνάει στην αιωνιότητα

Τρία ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που ο Σoν Κόνερι επισκέφτηκε την λατρεμένη του πατρίδα, τη Σκωτία. Αυτή, άλλωστε, κοσμεί και το μπράτσο του, το οποίο φρόντισε να “σημαδέψει” στη νεότητά του, με τη φράση “Scotland Forever”. Ήταν επιλογή του, όμως, το τελευταίο διάστημα να της γυρίσει την πλάτη. Είχε βρει καταφύγιο στην έπαυλη που διατηρούσε στις Μπαχάμες. Εκεί γιόρτασε και τα 90κοστά γενέθλιά του, μόλις λίγους μήνες νωρίτερα.

Είχε δώσει εντολή στον ατζέντη του να απορρίπτει κάθε επαγγελματική πρόταση. Ακόμα και ένα διαφημιστικό, το οποίο θα του απέφερε πολλά εκατομμύρια δολάρια για ελάχιστες ώρες εργασίας. Εξάλλου, είχε χαρακτηρίσει την συνταξιοδότηση, στην οποία κυριαρχούσε το γκολφ, η συντροφικότητα με τη δεύτερη σύζυγό του και οι βόλτες στην ιδιωτική παραλία της κατοικίας του, πολύ πιο απολαυστική από κάθε ταινία της καριέρας του.

Δεν έκρυβε πια τη δυσφορία του για μία σόουμπιζ που «έχει γεμίσει ασφυκτικά από ηλίθιους», όπως συνήθιζε να λέει. Στην τελευταία του ταινία, το 2002, είχε φτάσει κοντά στο να πιαστεί στα χέρια με τον σκηνοθέτη. Παρά την εκούσια απομόνωση, ούτε τα Μίντια ούτε και το κοινό τον λησμόνησαν. Για την ακρίβεια τον τίμησαν δεόντως, ανασύροντας ιστορίες από την πολύχρονη πορεία του στη σόουμπιζ και στη δημόσια σφαίρα.

Σύσσωμα τα έντυπα του αφιέρωσαν πολυσέλιδα αφιερώματα, αλλά και τα σχόλια στα σόσιαλ μίντια τον αποθέωσαν, καταλήγοντας στην κοινή διαπίστωση ότι ο Σον Κόνερι ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα αρχετυπικά ταλαντούχο αρσενικό. Εκεί, που συνέκλινε το γούστο της μάνας και της κόρης, με την μη ομολογημένη έγκριση του πατέρα. «Ε, μάλιστα, αυτός είναι άνδρας με τα όλα του», συνήθιζαν να λένε, αναφερόμενοι σε αυτόν. Και κατά την ωριμότητά του, αλλά και όταν πια ήταν ηλικιωμένος.

Ο Κόνερι μεγάλωσε, αλλά δεν γέρασε. Δεν είναι τυχαίο ότι το περιοδικό People τον έχρισε τον πιο σέξι άνδρα στα 59 του χρόνια. Τα πυκνά του φρύδια, η βαριά προφορά του, η κορμοστασιά και το πονηρό μειδίαμά του, παρέμειναν αναλλοίωτα, ακόμα και όταν κυκλοφόρησε μία φωτογραφία, στην οποία κράταγε μπαστούνι. Ψηλός, μελαχρινός και παθιασμένος, ενσάρκωσε τον γοητευτικό και επινοητικό μυστικό πράκτορα του Ian Fleming στις πέντε πρώτες ταινίες του James Bond, νικώντας διαβολικούς κακούς και κατακτώντας ηδονικές γυναίκες.

Έναν ρόλο που κατέληξε να απεχθάνεται, παρά τη δόξα, το χρήμα και τη δημοφιλία που του εξασφάλισε. Στην προτελευταία ταινία του James Bond επιστρατεύτηκε ένα εκατομμύριο ως προκαταβολή (το 1971) και 12% των εσόδων της ταινίας για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή του. Άγνωστη παραμένει η αμοιβή του, όταν το 1983 ξαναφόρεσε τα κομψά κουστούμια του 007. Τότε που υποδύθηκε τον μυστικό πράκτορα που βρέθηκε αντιμέτωπος με τις ανασφάλειες της μέσης ηλικίας.

Σον Κόνερι και άλλοι ρόλοι

Αργότερα, δοκιμάστηκε σε απαιτητικούς ρόλους και ταλαντούχους σκηνοθέτες, αποδεικνύοντας ότι η παρουσία του στη οθόνη φέρει κάτι από τους μεγάλους, όπως ο Μάρλον Μπράντο και ο Λόρενς Ολίβιε. Παρ’ ότι δεν φοβήθηκε το κινηματογραφικό του τσαλάκωμα, στην ζωή του αποδείχθηκε πολύ πιο διστακτικός. Σχεδόν βαρύθυμος όταν έκλειναν οι κάμερες. Τον κατέκλυζε ο φόβος ότι θα τον εκμεταλλευθούν: φίλοι, συνεργάτες, μάνατζερς και παραγωγοί. Έχει, άλλωστε, μηνύσει δεκάδες από αυτούς.

Γεννήθηκε ως Τόμας Σον Κόνερι στις 25 Αυγούστου του 1930. Πέρασε τους πρώτους μήνες της ζωής του, αντί σε κούνια, στο χαμηλότερο συρτάρι ενός ντουλαπιού στο παγωμένο διαμέρισμα της οικογένειας. Τον σκέπαζαν τα κουρέλια της μητέρας του. Ο πατέρας του, μετά βίας εξασφάλιζε το φαγητό της οικογένειας ως εργάτης και η μητέρα του συμπλήρωνε το εισόδημά τους, καθαρίζοντας γειτονικά σπίτια.

Μόλις στα εννιά του, συνέβαλε και αυτός στα οικονομικά του σπιτιού, μοιράζοντας γάλα. Όταν ο αδελφός του γεννήθηκε, το ήδη φτωχό μεσημεριανό πιάτο μοιράστηκε στα δύο. Για να διατηρήσει μία στοιχειώδη προσωπική υγιεινή, τρύπωνε σε δημόσια μπάνια. Η στέρηση σημάδεψε την προσωπικότητά του. Αυτό δεν άλλαξε, ακόμα και όταν ο τραπεζικός του λογαριασμός είχε φουσκώσει με εκατομμύρια.

Σε μία σπάνια συνέντευξή του είχε εξομολογηθεί στον δημοσιογράφο, ότι ένα μπάνιο αποτελεί και σήμερα για αυτόν μία πολυτέλεια, μία μοναδική στιγμή. Ο θυμός που δεν σταμάτησε να τον ταλανίζει σε όλη του τη ζωή, προερχόταν επίσης από τη δύσκολη παιδική του ηλικία. Συνάδελφοι και φίλοι τον περιγράφουν ως ένα περίεργο μίγμα τσιγκούνη και γενναιόδωρου, κοινωνικού και μοναχικού τύπου. Μία ισορροπία του τρόμου… Γλυκός, αλλά και οργισμένος.

Γκολφ και σύζυγοι

Παθιασμένος γκόλφερ, ανακάλυψε το άθλημα την εποχή του James Bond. Ήταν ο μοναδικός παίκτης στο κλαμπ του Λος Άντζελες που κουβαλούσε μόνος την τσάντα του. Κάποιοι σχολίαζαν τότε καυστικά ότι προσπαθούσε να αποφύγει το φιλοδώρημα. Και, όμως, την ίδια στιγμή δώριζε εκατομμύρια σε ιδρύματα πίσω στην Σκωτία. Συνήθιζε να διηγείται ιστορίες για την πατρίδα και την παιδική του ηλικία, τότε που εκτός από γαλατάς εργάστηκε ως επιπλοποιός, υπάλληλος γραφείου κηδειών, ποδοσφαιριστής και μποντιμπιλντεράς. Αυτό ήταν που εν τέλει τον οδήγησε και στην υποκριτική.

Την πρώτη του σύζυγο την γνώρισε το 1957. Συμπρωταγωνιστούσαν σε μία τηλεοπτική σειρά. Παντρεύτηκαν λίγα χρόνια αργότερα και έφεραν στη ζωή τον γιό τους Τζέισον, ο οποίος ακολούθησε τα βήματα των γονιών του. Το ζευγάρι χώρισε και αργότερα, η πρώην σύζυγος δεν έκρυψε τον θυμό της για τον αλλοτινό της αγαπημένο. Ισχυρίστηκε ότι την κακοποιούσε σωματικά και ψυχολογικά.

Τη δεύτερή του σύζυγο, την Γαλλομαροκινή ζωγράφο Μισελίν την γνώρισε ενόσω ήταν ακόμα παντρεμένος. Το ίδιο και αυτή. Συναντήθηκαν σ’ ένα παιχνίδι γκολφ. Διαγωνίστηκαν για την πρώτη θέση. Εντέλει, τον κέρδισε η Μισελίν. Ο Κόνερι πήρε τη δεύτερη θέση. Μετά τον γάμο επέλεξαν ως μέρος διαμονής τους την Ισπανία. Παρ’ ότι υπήρξε μέχρι το τέλος της ζωής του θερμός υποστηρικτής της ανεξαρτησίας της Σκωτίας και κάθε μήνα συνεισέφερε στα οικονομικά του Εθνικού Κόμματος της Σκωτίας 4.800 αγγλικές λίρες, δέχθηκε να χριστεί ιππότης από τη Βασίλισσα.

Το Παλάτι του το είχε προτείνει τρεις φορές, πριν ο ίδιος τελικά συμφωνήσει. Είχε, μάλιστα, υποστηρίξει ότι δεν έγινε ποτέ ένας αληθινός Βρετανός ιππότης. «Νομίζω ότι το βασικό μου προτέρημα είναι ότι παρέμεινα πιστός σε αυτό που ήμουν. Ό,τι και αν ήταν αυτό…» έχει δηλώσει.