Στο θερινό “Εκράν” το αριστούργημα “Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ”

Η τελευταία σκηνή στην ταινία “Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ”, με την ονειρική γαλαζοπράσινη χρυσή ακρογιαλιά με την σκωροφαγωμένη σάρκα, είναι η καλύτερη εικονοποίηση των αδιεξόδων των σύγχρονων υπερπολιτισμένων τεχνοκρατούμενων γραφειοκρατικών υπέρ-άστεων, που είναι πέραν πλέον του χαρακτηρισμού “μητροπόλεις”, όσο κι αν η λέξη “μετρό” από εκεί προέρχεται.

Ο αθώος φυλακισμένος δις σε ισόβια για ανθρωποκτονία που δεν διέπραξε χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία, τα ίδια εφόδια που τον ανέβασαν στην κοινωνική ιεραρχία ως εξιτήριο από τα καταναγκαστικά έργα και τις παντοειδείς κακοποιήσεις. Παρ’ όλο που περνάει μέσα από τους συμβολικούς υπονόμους των απορριγμένων όντων, καταφέρνει να διατηρήσει την λευκότητά του, σαν κύκνος, σαν γιασεμί, σαν εκπεσών άγγελος που αναλήφθηκε.

Σε συνδυασμό με την απειροστή τηλεοπτική επανάληψη τής ταινίας “Πράσινο μίλι” με την “σκοτεινή” Υλοενέργεια να μπαινοβγαίνει (κατά το δοκούν) από το στόμα ενός καλοπροαίρετου γιγαντιαίου σαμάνου καταδικασμένου σε θάνατο, που «κουράστηκε από την κακία των ανθρώπων», οι δύο αυτές ταινίες διαπραγματεύονται το ίδιο θέμα: την επιστροφή στη Φύση (μέσα από την Γνώση), του Πολιτισμού ως πηγή Ελευθερίας, της ελεύθερης βούλησης ως κλειδιού που ανοίγει (ή κλείνει) όλες τις πόρτες τού σύμπαντος κόσμου.

Από τα πλέον φιλοσοφημένα καλογυρισμένα σενάρια που θα αντέξουν στον Χρόνο, για τον απλούστατο λόγο ότι θέτουν βαθιά το νυστέρι στις κακοδαιμονίες, αλλά και στα θετικά τού Δυτικού Πολιτισμού με τιμιότητα, φιλάνθρωπη και οικολογική ματιά.

Μην την χάσετε αυτή την ταινία. Ειδικά όσοι δεν πήγατε διακοπές εκτός τού κλεινού άστεος. Ο κινηματογράφος “Εκράν” της γειτονιάς μου επιλέγει να προβάλλει τις καλύτερες, κλασικές πλέον ταινίες, προς γνώσιν, αυτοβελτίωσιν, επιμόρφωσιν. Μία ταινία που βλέπεται και ξαναβλέπεται άπειρες φορές, αφού δεν βασίζεται στο σασπένς, αλλά στην λεπτομέρεια, όπως όλα τα έργα Τέχνης υψηλής.