“Θα υπάρχω”: Εικόνες και συναισθήματα στη νέα ποιητική συλλογή της Χριστιάνας Νικοκάβουρα

Το βιβλίο της “Θα υπάρχω” (Eκδόσεις Μελάνι) μου το χάρισε η κυρία Πόπη Γκανά φεύγοντας από το γραφείο της. Τριάντα σελίδες με ιδιαίτερη και μεστή ποίηση, με γοήτευσε, με έκανε να θέλω να γράψω για αυτό.

Θεωρώ πολύτιμη την αξία του προσωπικού στιλ σε έννοιες, λέξεις και μορφολογία των ποιημάτων. Εδώ η δημιουργός διάλεξε να αναπτύξει ένα μακροσκελές ποίημα, χωρίζοντας νοηματικές ενότητες με κενή παράγραφο και δίχως τίτλο, παρά μόνο αυτόν του εξώφυλλου που συνυπάρχει με μια Λιβελούλα. Κάθε στίχος φέρει τρία αποσιωπητικά στο κέντρο του περίπου και τρία στο τέλος του, εκτός από τις περιπτώσεις που ο στίχος συνεχίζεται νοηματικά μέχρι το μισό του επόμενου στίχου και διακόπτεται πάλι με τρία αποσιωπητικά.

“Συρίζει το ανεμόχορτο… η πελαγίσια χλόη…
τρίζουν οι ηλιόφιλοι καρποί… του θέρους το ρολόι
δείχνει τον χρόνο ακίνητο… το κάμα καίει το φλούδι…
γκαστρώθηκε ο αναστεναγμός και γέννησε τραγούδι”

Την ιδιαίτερη αυτή ποιητική σύνθεση η ποιήτρια την ξεκινά με το «Θα υπάρχω…» απαραίτητη συνθήκη για να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί με κόπους ακάματους μέσα σε κλοιούς ανέμων και σε ατραπούς βυθών, ένα έργο πολύπλοκο, δύσκολο, με σύνθετη λεξηπλασία και αδέσποτα μουρμουρητά κι εικόνες που φλυαρούν. Δεν έχει καμιά σχέση με την συνηθισμένη ρεαλιστική ποίηση με απεικόνιση γεγονότων. Οπτικά ερεθίσματα, εικόνες, συναισθήματα, παρότι φαινομενικά ασύνδετα, καταλήγουν σε ρυθμό και πολλές φορές σε ομοιοκαταληξία.

“Θα υπάρχω”: Κραυγές και παύσεις στο απύθμενο

Θέλει να ορίζεται από το Απύθμενο… κινείται πάνω απ’ την στικτή των οραμάτων θέα, αναρριχάται κι αρδεύεται απ’ τις εύχυμες νεροποντές του Άδη. Κάθε στοιχείο της φύσης παίζει πρωταρχικό ρόλο στην ποίηση της Χριστιάνας Νικοκάβουρα, άλλοτε αυτούσιο και άλλοτε τονισμένο ή παραμορφωμένο από επίθετα υπαρκτά ή χαμένα στα βάθη της ελληνικής γλώσσας ή ακόμα και κατασκευασμένα από την ποιήτρια.

Κραυγές ανάμεσα σε αποσιωπητικά, παύσεις για μεταπήδηση σε καταρράκτες ή βυθούς αβυσσαλέους, σε ηλιόφωτα και θάλασσες, κύματα και αέρηδες. Η οπτική αρμονία των κειμένων παραπέμπει σε μουσική παρτιτούρα με άγνωστες νότες, το ίδιο και η ανάγνωση φωναχτή ή σιγανή παράγει ρυθμό μελετημένο από τις ρίζες της ποίησης. Πέρα από τα αποσιωπητικά, άλλα σημεία στίξης είναι ανύπαρκτα στο βιβλίο, εκτός από τις σελίδες 25 και 31, κομμάτια διαφορετικά δέκα και οκτώ στίχων αντίστοιχα, κυριαρχεί γραμμένο ή εννοείται απόλυτα αυταρχικό το ερωτηματικό «Ποιός» και στο τέλος του κάθε στίχου επιβάλλεται ένα θαυμαστικό.

“Ποιός σκαρφαλώνει μέσα μου και φτάνει ως το βυθό μου!
Ποιός τρώει απ’ το σκοτάδι μου και τρέφει τ’ όνειρό μου!
Στηλώνει την ικμάδα μου!
Πυρώνει τη φωτιά μου!…”

“Ποιός ανασαίνει δίπλα τους!
Ποιός τους κρατάει το χέρι!
Σιτίζετ’ απ’ τη λύπη τους! Πίνει απ’ τη χαρμονή τους!”

Η τελευταία φράση του έργου, οδηγία προς τον αναγνώστη:

“Ο αιθεροβάμων άνεμος… το πόντιο ανέμισμά μου…
το σύρσιμο της θάλασσας………………………………………
οι αθρόες ριπές της άμμου…………………………………….

(Τελειώνει ψιθυριστά σβήνοντας)…