Τηλεοπτική παρηγοριά για τις ημέρες της καραντίνας

Η καραντίνα γίνεται πιο ανεκτή όταν έχει κανείς κάτι ενδιαφέρον να παρακολουθήσει στην οθόνη, οπότε διαλέξαμε σειρές που ξεχώρισαν και μπορείτε να τις βρείτε στις πλατφόρμες Netflix και Ertflix και να τις δείτε με την ησυχία σας, ή με το ρυθμό που σας βολεύει.

Οι ψυχολόγοι προσθέτουν ότι σε περιόδους άγχους τα παλιότερα σίριαλ βελτιώνουν την διάθεση γιατί είναι οικεία -και σίγουρα τα πιο ευχάριστα από αυτά και οι κωμωδίες είναι αυτονόητα πιο θετικά. Ομως ακόμη και τα μη κωμικά σίριαλ παίζουν θετικό ρόλο σε περιόδους κρίσης, γιατί ο θεατής ταυτίζεται και εξοικειώνεται με τους ήρωες, και καθώς περιμένει με ενδιαφέρον τις εξελίξεις στις δικές τους ζωές, ξεχνάει για λίγο τις εξελίξεις που τον αγχώνουν στην δική του.

Οι οικείοι ήρωες ή τα πρόσωπα που εμφανίζονται πολύ συχνά στην τηλεοπτική οθόνη προκαλούν μια αίσθηση σιγουριάς επειδή απλά τους βλέπει ο θεατής συχνά αλλά και θεωρεί ασυναίσθητα πως όποιος “είναι στο γυαλί” έχει ειδικό βάρος ή κύρος. Αυτός είναι κι ένας βασικός λόγος που ο κόσμος αγοράζει διαφημιζόμενα προϊόντα ή ψηφίζει τηλεπαρουσιαστές, όμως αυτό είναι άλλο θέμα.

Στο τρέχον θέμα, οι ψυχολόγοι λένε ότι επιλέγοντας ένα βιβλίο ή μια σειρά/ταινία (επιλέγοντας οτιδήποτε βασικά) ο άνθρωπος αισθάνεται ότι ασκεί έναν στοιχειώδη έλεγχο στη ζωή του. Η ενδιαφέρουσα σειρά έχει σε σχέση με την ταινία το πλεονέκτημα ότι “κρατάει” και εμπλέκει τον θεατή για περισσότερο χρόνο με κάποια σταθερά πρόσωπα -τους πρωταγωνιστές. Ο θεατής έχει κάτι να περιμένει.

Κλασικοί (και μη) ντετέκτιβς

Στις κλασικές σειρές περιλαμβάνεται  ο “Ηρακλής Πουαρό” από την ΕΡΤ, με μιάμιση ώρα ανά επεισόδιο, παλιός αλλά πάντα ευχάριστος, χάρη και στην εξαιρετική ερμηνεία των πρωταγωνιστών. Κλασικός και ο Σέρλοκ Χολμς, είτε η βρετανική εκδοχή είτε η αμερικανική. Στο Netflix υπάρχει μόνο η βρετανική εκδοχή. Η αμερικανική έχει τίτλο “Elementary” ενώ η βρετανική, “Sherlock”. Οι πρωταγωνιστές είναι και στις δύο πολύ καλοί, αλλά στην βρετανική ξεχωρίζει και η “σκιά” του Σέρλοκ, ο Γουάτσον, ενώ στην αμερικανική είχαν την φαεινή να κάνουν τον Γουάτσον γυναίκα -η οποία δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα ως ηθοποιός, εκτός και αν αυτό είναι ευθύνη του σκηνοθέτη.

Στην κρατική τηλεόραση επίσης υπάρχει ένας μικρός κύκλος κλασικού ρεπερτορίου, ο  επιθεωρητής Μαιγκρέ με πρωταγωνιστή τον γνωστό ως Mr Bean, αλλά διόλου κωμικό εν προκειμένω Ρόουαν Άτκινσον. Στο Netflix υπάρχει το καλό αστυνομικό “In the line of duty” που δεν μοιάζει με Μαιγκρέ ή Σέρλοκ, όμως είναι πολύ καλογραμμένο και καλογυρισμένο, και έχει άρτιες ερμηνείες. Άστεγη αλλά πολύ ενδιαφέρουσα σειρά που αυτή την εποχή δεν τη δείχνει κανάλι, είναι η “Γέφυρα” (σκανδιναβικό),  όπου βρίσκεται ένα πτώμα στα σύνορα Δανίας και Σουηδίας. Άλλοι τίτλοι για να το αναζητήσετε “Broen” και “Bron” και “Τhe Bridge”.

Πράκτορες και παράνοια

Σίγουρα διόλου κλασική αλλά πολύ νευρώδης σειρά το “Homeland”, με κατασκοπεία και πρακτοριλίκι, αλλά και τον ανθρώπινο παράγοντα να παίζει το ρόλο του, μεταξύ αμερικανών, ρώσων και λοιπών κατασκόπων. Πρωταγωνιστεί μια διπολική ευφυής πράκτορας και μεταξύ των “συν” στη σειρά είναι ότι ο παραγωγοί δεν ακολούθησαν την αμερικανική πεπατημένη με σέξι πρωταγωνίστριες που δεν λένε τίποτα ως ηθοποιοί.

Το τελευταίο (πρωταγωνίστρια από τοπ μόντελ και πάνω) είναι και το βασικό πρόβλημα του “Blacklist”, μιας σειράς εν γένει δημοφιλούς, που όμως χάνει από πολλές μεριές και όχι μόνον από την κακή πρωταγωνίστρια. Έχει ενδιαφέρουσα πλοκή και μέχρι κάποιο κύκλο σε κρατάει γιατί έχει μυστήριο και ανατροπές και “κακούς” που είναι “καλοί” κ.λπ. Δεν είναι ποιοτική σειρά, αλλά βλέπεται με ενδιαφέρον εντός ορίων.

Σε λίγο παρανοϊκό κλίμα κινείται και το “Marcella” με μια αστυνομικό που δεν ξέρει αν δολοφόνησε ή όχι κάποιαν. Αυτά τα τρία μπορείτε να τα δείτε στο Νetflix. Καλή στην ίδια πλατφόρμα θεωρείται και η σειρά “How to get away with murder”. Στο επίκεντρο είναι μια καθηγήτρια της Νομικής και φυσικά ένα έγκλημα. Εμπλέκονται φοιτητές, καθηγητές και πολλοί άλλοι.

Για περισσότερη γαλήνη

Πολλοί όμως χρειαζόμαστε πιο ήρεμες σειρές. Ήσυχη σειρά με ενδιαφέρον  είναι το “A Place to Call Home” της ΕΡΤ, όπου παρακολουθεί ο θεατής πολλούς ανθρώπους να προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους μέσα στον περίπλοκο, λαβωμένο και συντηρητικό μεταπολεμικό κόσμο. Επίσης ήσυχη σειρά, αλλά πολύ πιο ρομάντζο από την προηγούμενη, είναι το “The Good Witch” (Νetflix), με καλοσυνάτους ανθρώπους -κάτι σαν το “Σπίτι στο Λιβάδι”, ηρεμιστικό για όποιον έχει κουραστεί από την πολλή κακία και την πολλή βία. Στο ίδιο μήκος κύματος –οικογενειακή σειρά τρόπον τινά– και το “Αnne” με ηρωίδα μια μικρή που μοιραία κάποια στιγμή μεγαλώνει.

Ανάσα στη βία είναι και το “The Good Place” (Νetflix), έργο φαντασίας με τον άλλο κόσμο που μπλέκεται στα γήινα και αντιστρόφως, αλλά δεν είναι θρίλερ και σπλας και έχει πολύ χιούμορ, με τον απολαυστικό Τεντ Ντάνσον (ίσως πολλοί να τον θυμώνται, αν και είναι πλέον αγνώριστος, από τη σειρά “Τρεις άντρες με μωρό” ή από την σχετικά πιο πρόσφατη κωμική, επίσης πολύ επιτυχημένη σειρά, “Cheers”).

Αρκετά ήσυχη για αστυνομική σειρά και με καλό τέλος (που μπορείτε να δείτε όμως μόνον σε πειρατικά ή με αγορά) είναι και το “Blue Bloods” με τον Τομ Σέλεκ και τον Nτόνι Γουάλμπεργκ. Εστιάζεται σε μια οικογένεια αστυνομικών και εισαγγελέων που τρώνε κάθε μέρα μαζί και τελικά πάντα θριαμβεύει το καλό και η ισορροπία. Επίσης ήρεμο και καταπραϋντικό είναι το ρομάντζο “When calls the heart” με ένα πλουσιοκόριτσο που γίνεται δασκάλα στην ερημιά και γνωρίζει έναν αγγελικό έφιππο αστυνόμο. Είναι από τις λίγες σειρές όπου όλοι είναι καλοί, ακόμα και οι “κακοί” και διαδραματίζεται σε μια μικρή πόλη με πολλές πληγές.

Δραματικές- Σασπένς

Για πιο δραματικές αλλά με αστυνομική πλοκή σειρές υπάρχει το “Broadchurch” (με πρωταγωνίστρια την Ολίβια Κόλμαν) που κινείται ανάμεσα στο δράμα και στο αστυνομικό θρίλερ. Αρέσει σε πολλούς και το ιρλανδοβρετανικό “The Fall”, με έντονες εσωτερικές συγκρούσεις και ενδιαφέρον -μοιάζει αστυνομικό, αλλά είναι στην ουσία ψυχογράφημα. Καλή σειρά, όχι όμως όσο το “Broadchurch”, είναι και το “Luther”. Αστυνομικό στην πλοκή του έχει κι αυτό συγκρούσεις και ψυχογραφήματα. Πολύ καλό και το “Fargo”, με εξαιρετικές κριτικές. (Στο Νetflix τα προαναφερόμενα, όπως και τα αμέσως επόμενα)

Σε όσους αρέσουν τα βρετανικά, θα αρέσει μάλλον και το “Criminal United Kingdom” και βασικά όλα της σειράς Criminal, που εστιάζονται στην ανάκριση υπόπτων. Έξω από τα συνήθη αστυνομικά, μια καλή πρόταση για όσους δεν το έχουν δει, αποτελεί η αμερικανική δραματική σειρά (ίσως από τις καλύτερες), το “Braking Bad”. Είναι η ιστορία ενός χημικού που μαθαίνει ότι έχει καρκίνο και συνειδητοποιεί ότι θα μείνει η οικογένειά του στο δρόμο, οπότε παίρνει μεγάλες αποφάσεις. Καλή σειρά δράσης είναι και το “Prison Break”, που χωλαίνει όμως στο ότι οι δεύτεροι ρόλοι είναι θαυμάσιοι καθώς και η σκηνοθεσία, ενώ οι άνδρες πρωταγωνιστές είναι απλώς όμορφοι.

Δράσης, βίας, φαντασίας

Πολύ καλή σειρά (στο είδος της) είναι το “The Walkind Dead” που αρχικά αποθαρρύνει με τα ζόμπι κ.λπ. που φαντάζεται κανείς (και έχει όντως κάποιες αηδιαστικές σκηνές), αλλά για αμερικανική σειρά  έχει μια σχετική  βαθύτητα και ανατροπές. Έχει ως επί το πλείστον επαρκείς ερμηνείες και εστιάζεται στα όρια που ξεπερνούν οι “καλοί” όταν δεν έχουν άλλη επιλογή από το να γίνουν οι εχθροί τους. Εν συνεχεία βγήκαν πάρα πολλές σειρές στο ίδιο μοτίβο.

Ξεχωρίζει ως σειρά παρά την σχετική βία της (που δεν είναι αφόρητη) και το “Vikings” (επισης στο Νetflix), το οποίο έχει εξαιρετικό πρωταγωνιστή, αλλά και καλούς ηθοποιούς στους δεύτερους και τρίτους ρόλους.

Είναι τρόπον τινά ιστορική, έχει πάθη και μίση και μια βαθιά γοητεία γιατί εστιάζεται στον αγώνα για επιβίωση ή για εξουσία. Ιστορική είναι και το “Crown” στην ίδια πλατφόρμα με την Ολίβια Κόλμαν ως Ελισάβετ.

Για χαμόγελα

Για όσους αγαπάνε την κωμωδία, υπάρχει στο Netflix το πολύ καλό “Space Force” με τον θαυμάσιο Στιβ Κάρελ. Αν σας αρέσουν οι κωμικές σειρές με έξυπνους αλλά λαχανιαστούς διαλόγους και με στοιχεία φάρσας, προτείνεται το διασκεδαστικό “Brooklyn Nine-Nine” που διαδραματίζεται σε ένα απίστευτο αστυνομικό τμήμα. Κωμικό και το “Community” με μια παρέα νέων σε κολλέγιο. Κωμικό και το “Sex Education”. Αν σας αρέσει η Τζέιν Φόντα, υπάρχει το “Γκρέις και Φράνκι”, που θεωρείται από πολλούς καλή κωμική σειρά. Και ο “Mr Bean” βέβαια είναι κλασική σειρά που μπορεί να τη δει όλη η οικογένεια μια που δεν χρειάζεται και υπότιτλους.

Στις μάλλον μαύρες κωμωδίες εντάσσεται το “Κominsky Method” με τον Μάικλ Ντάγκλας, που έχει στιγμές με χαμόγελα αλλά και τα σκοτεινά του σημεία. Στο ίδιο μήκος κύματος και το “Αfter Life” με τον εξαιρετικό Ricky Gervais, όπου σίγουρα κυριαρχεί επιφανειακά το κωμικό και χαριτωμένο στοιχείο, αλλά στο υπόβαθρο νιώθεις διαρκώς μια βαθιά απόγνωση και έναν αγώνα για ελπίδα. Έτσι και το “Bojack Horseman”, μια σειρά κινουμένων σχεδίων με πολλά αλληγορικά και κωμικά στοιχεία που ψυχογραφεί έναν αποτυχημένο ηθοποιό και καταγράφει την σύγχρονη αμερικανική παραγωγή ταινιών. Χαριτωμένη σειρά και η οικογένεια των “Durrells” στην Εrtflix, σίριαλ γυρισμένο στην Ελλάδα.

Πολιτικά

Στην Ertflix θα βρείτε και το “Μadame Secretary”. Βλέπεται ξεκούραστα και ήρεμα αν κάποιος δεν εκνευρίζεται από τον αμερικανοκεντρισμό, τις αφέλειες και τον politically correct ιμπεριαλισμό. Πολιτικής φαντασίας με ενδιαφέρον είναι και το “Occupied” όπου μια σκανδιναβική χώρα δέχεται έμμεση εισβολή από τη Ρωσία αλλά δεν την στηρίζουν οι Ευρωπαίοι και ο πρωθυπουργός μένει ξεκρέμαστος καθώς κανένας στην ουσία δεν ενδιαφέρεται για την ανεξαρτησία της χώρας του (στο Netflix).

Θετικότατες κριτικές έχει πάρει και μια δανέζικη πολιτική σειρά που την διαθέτει το Netflix, το “Borgen” (το κτήριο της δανέζικης Βουλής). Εστιάζεται στη γυναίκα πρωθυπουργό της χώρας. Και φυσικά το “House of Cards” με τον μοναδικό Κέβιν Σπέισι στο ρόλο του  αδίστακτου πολιτικού, που δυστυχώς έκλεισε ως σειρά άρον-άρον με τις σκανδαλολογίες του Χόλιγουντ, τις οποίες μόνο ο κορονοϊός σταμάτησε -και όχι τελείως…