“Το Κορίτσι με τη Βελόνα”: Μία αριστουργηματική ασπρόμαυρη ταινία

Μού έλεγε ένας πονεμένος, κατατρεγμένος από σκληρές θετές οικογένειες ηρωικός άνθρωπος: «Όσα χρόνια και εάν περάσουν ο πόνος μένει πάντα ζωντανός… Το σώμα θυμάται, η ψυχή θυμάται. Ευτυχώς που ο Θεός μας έδωσε ένα ταλέντο. Δεν με ενδιαφέρει πια τι λένε οι άλλοι άνθρωποι. Μόνο να κάνω το Καλό και να εργάζομαι».  Οι θεατές κλαίνε με την ταινία “Το Κορίτσι με τη Βελόνα”.

Τόσο πολλοί δυστυχισμένοι, μοναχικοί, πονεμένοι άνθρωποι υπάρχουν, που σπεύδουν – μετά τη δουλειά – να κρυφτούν στο μισοσκόταδο μιας κινηματογραφικής αίθουσας κρατώντας αντί για λυχνάρια τις φωτεινές οθόνες των αναπόσπαστων κινητών τους; Ο κόσμος ήταν πάντα σκληρός, ο αγώνας για την επιβίωση ανελέητος. Αυτό όμως δεν είναι επιχείρημα για να αποκτηνωθούμε. Είναι;

 

Η κακότητα τού αποκτηνωμένου ανθρώπου δεν είναι συνώνυμη με την κακία. Η καλοσύνη δεν έχει άμεση σχέση με τον οίκτο και η αγαθοεργία με την ελεημοσύνη… Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις ανάμεσα σε δάκρυα.

“Το Κορίτσι με τη Βελόνα”

Πώς μπορείς να είσαι ποιητής χωρίς να θρηνείς καθημερινά για τον πόνο τής Ανθρωπότητας; Η αρχική ορφάνια, η μεγάλη απώλεια… η αποκοπή από το Ένα. Η Νοσταλγία για το ά-ΠΑΝ… Ο πανικός, τα λάθη, συγγνωστά τα περισσότερα, όχι όμως κι ο πόνος ανυπεράσπιστων νεογνών, η κακοποίηση των αδυνάμων… Αυτό δεν το ανέχομαι και δεν θα το συνηθίσω ποτέ, όσα χρόνια κι αν ζήσω επάνω σε αυτόν τον σπαρασσόμενο πλανήτη.

Ας ενώσουμε τις φωνές μας κι ας στηρίξουμε παρόμοιες ταινίες που μας βοηθούν να γυμνάσουμε την ανιδιοτελή ενσυναίσθησή μας. Η αγάπη θα σώσει τον κόσμο. Κι η ειρήνη. Μέσα μας πρωτίστως προκειμένου να ακτινοβολήσει έξω μας. Συνταρακτική ταινία, ασπρόμαυρη, όπως οι εφιάλτες μας…

Πληροφορίες για την ταινία “Το Κορίτσι με τη Βελόνα” ΕΔΩ