“Το Μάτι της Βελόνας και άλλες ιστορίες” στο βιβλίο της Σοφίας Ελευθερίου

Μια όμορφη ηθογραφική κατάθεση, με ρεαλιστική ταχύτητα και έναν υποδόριο σκωπτικό τόνο. Καταστάσεις και γεγονότα άλλοτε σκληρά και άλλοτε ανάλαφρα και με χιούμορ, όπως είναι η πραγματική ζωή, διανθισμένα με υποκειμενικό συναίσθημα, που καταφέρνει να περνά στον αναγνώστη.

Η Σοφία Ελευθερίου, επιχειρεί επιτυχώς ν’ αποδώσει λογοτεχνικά και σε πολλά σημεία μάλιστα με ποιητική ροή, γεγονότα αποσπασμένα από το περιβάλλον τους και να τα κάνει θύμισες, ιδιαίτερα σε ανθρώπους της γενιάς της. Εδώ, θα πρέπει να τονιστεί πως στα κείμενά της χρησιμοποιεί λέξεις ατόφιες της ντοπιολαλιάς και στο τέλος κάθε κειμένου παραθέτει γλωσσάρι απαραίτητο για την κατανόηση των λέξεων.

Τα ήθη και τα έθιμα είναι πρωταρχικής σημασίας, καθώς επίσης η περιγραφή του τόπου, όπως η λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. Επίσης, το θρησκευτικό στοιχείο κυριαρχεί, γιατί, στις μικρές κοινωνίες τα θρησκευτικά μυστήρια και οι γιορτές, αποτελούσαν και αποτελούν την αλλαγή και την διασκέδαση, καθώς η επιλογές είναι ανύπαρκτες.

“Το Μάτι της Βελόνας”

Η γυναίκα κυριαρχεί στο βιβλίο της Σοφίας Ελευθερίου. Όμως, υφίσταται η ύπαρξή της μόνο μέσα από τον γάμο και την σκληρή δουλειά από τα παιδικά της χρόνια έως και την τελευταία της πνοή. Επίσης, εμφανίζεται σαν ο μεγάλος μπελάς για κάθε οικογένεια.

«Στον ξυλόφουρνο της αυλής που ακόμη έκαιγε από την πίτα με τα χορταρικά, η θεία Λένη έβαλε τώρα τις φλαγούνες. Όπως κάθε Σάββατο. Την ίδια στιγμή την έπιασαν οι πόνοι. Ήταν λίγο νωρίτερα απ’ ό,τι υπολόγιζε η μαμή. Ίσως γιατί την προηγούμενη, είχε κουβαλήσει στο κεφάλι της την μπούγλα γεμάτη με νερό απ’ το ποτάμι, για το πλύσιμο των ρούχων. Ζύγιζε ίσαμε δεκαεφτά κιλά ετούτο το φορτίο…. “Τήρα μωρή Θεώνη να είναι σερνικό κι αυτό. Αν είναι κορίτσι θα το πετάξω απ’ το παράθυρο”…

»Μετά από μια περίπου ώρα και ενώ το νεογέννητο είχε αποκοιμηθεί, η θεία Λένη, τάπωσε καλά τ’ απόκρυφά της με τ’ αποστειρωμένα τα πανιά. Έβαλε ένα χοντρό βρακί, σηκώθηκε και βγήκε στην αυλή. Πήρε το σάρωμα κι άρχισε να σκουπίζει τα ξερά φύλλα απ’ τη μουριά.»...

Εν κατακλείδι, η συλλογή διηγημάτων της Σοφίας Ελευθερίου, αποτελεί δείγμα γραφής “δομημένου ρεαλισμού” και είναι αρκετά μικρά ώστε να χωρούν στο “μάτι της βελόνας”, δεν είναι όμως διόλου ασήμαντα.