“Το Πατρικό”: Οι αστικοποιημένοι επιστρέφουν στην οικογενειακή εστία

Η υπόρρητη νοσταλγία τής επιστροφής στη Φύση, που είναι η πραγματική επίγεια Εστία μας και που τη χάσαμε δια παντός προ πολλού, ήδη από την Πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση, κυριαρχεί σε αυτό το συγκρατημένο τηλεοπτικό νοτιοευρωπαϊκό μελόδραμα, με μνήμες του πανάρχαιου πελασγικού μεσογειακού και μετέπειτα ελληνορωμαϊκού παρελθόντος.

Κάτω από τα βλέμματα και τις χειρονομίες υποφώσκει μία θάλασσα από παραγλωσσικούς κώδικες, που συνιστά ιδιαίτερα ερμηνευτικό άθλο, τόσο για τους υποκριτές, όσο και για τον σκηνοθέτη. Η ταινία “Το Πατρικό” παρακολουθείται άνετα με μία μπυρίτσα (με αλκοόλ ή άνευ) στον έναστρο θερινό κινηματογράφο “Ταινιοθήκη της Ελλάδος”, εάν κι εφ’ όσον δεν περιμένεις γρήγορες σκηνές δράσης – περιπέτειας αμερικάνικου τύπου.

Οι μεσογειακοί ρυθμοί είναι αργόσυρτοι, σαν τα εγχώρια αρχέγονα θρηνητικά τραγούδια. Εδώ πενθείται ένας χαλαρός, φιλικός, αγχολυτικός πολιτισμός, που χάθηκε για πάντα. Χαρακτηριστικό το τελικό λοξό βλέμμα του ξενιτεμένου, του ορφανεμένου από πατρική οικία, που θρηνεί βουβά τον αστικό ξεπεσμό του. Εκεί η ανθρωπομετρία- εδώ η πανωλεθρία. Από την κλίμακα του συναισθήματος, στα μεγαθήρια του εξορθολογισμού.

Εκεί, ακόμα και το Παράλογο είχε τη θέση του… Είναι αργά πια να γυρίσουμε στις παραδοσιακές κοινωνίες, όμως ας μην τις ξεχάσουμε, ας μην τις σβήσουμε από τον χάρτη της Μνημοσύνης, ας τις επανεκτιμήσουμε αντικειμενικά κι από την ασφαλή χωροχρονική απόσταση. Κι αυτό είναι το αντίθετο τής νοσταλγίας. Είναι συμφιλίωση, παραδοχή, αποδοχή… ωριμότητα, εν τέλει. Ας ωριμάσουμε λοιπόν αποδεχόμενοι το παρελθόν μας, συλλογικό τε και ατομικό… όπου δει, και όποιος/όποια/όποιο αντέξει. Στις ταλαντώσεις, στις δοκιμασίες χαλυβδώνεται ο χαρακτήρας.

Το Πατρικό

La Casa, 2024, Έγχρωμη, Διάρκεια: 83′, Δραματική, Ισπανική

Μετά το θάνατο του πατέρα τους, τρία αδέρφια επανενώνονται στο εξοχικό που προορίζεται για πώληση. Μια τεταμένη διαμονή, η οποία ανασύρει νοσταλγικές αναμνήσεις, αποσιωπημένα απωθημένα και εντάσεις, απειλώντας τις σχέσεις τους με ρήξη.

Σκηνοθεσία: Άλεξ Μοντόγια

Με τους: Όσκαρ ντε Λα Φουέντε, Δαβίδ Βερδαγκέρ, Λουίς Καγιέχο