Σχολική βία σε απ’ ευθείας μετάδοση – Μην συνηθίσουμε στο τέρας

Ένα ακόμα τραγικό συμβάν έρχεται να προστεθεί αυτήν την εβδομάδα, στην λίστα των ομαδικών κρουσμάτων βίας, αυτήν την φορά στο Αρσάκειο, όπου ένα τσούρμο αποτελούμενο από δεκαπεντάχρονους μαθητές έδεσαν με πετονιά έναν συμμαθητή τους στην τάξη του σχολείου, βρίζοντάς τον και χτυπώντας τον μπροστά στους υπόλοιπους συμμαθητές του. Η σχολική βία παίρνει τρομακτικές διαστάσεις.

Η δημόσια συζήτηση όπως πάντα ξεκινά με το εισαγόμενο κλισέ του όρου μπούλινγκ που έχει αντικαταστήσει την ελληνική λέξη “κακοποίηση” και αφού τα ρεπορτάζ ξετυλίγουν το χρονικό του κανιβαλισμού, αρχίζουν οι σύνθετες επιστημονικές αναλύσεις ψυχολογίας, στέλνοντας το κουβάρι στην πόρτα του ψυχιατρείου.

Φυσικά, έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό και άλλα, πολλά περιστατικά πολύ χειρότερα από το συγκεκριμένο περιστατικό του Αρσακείου, όπως την πρόσφατη περίπτωση μια ομάδας μαθητών που βίαζε κατ’ εξακολούθηση έναν συμμαθητή τους και αφού τον κινηματογραφούσαν με τα τηλέφωνά τους, διέδιδαν τα αποσπάσματα του εγκλήματός τους στους υπόλοιπους συμμαθητές τους.

Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα είναι αμέτρητα τα περιστατικά σχολικής-ομαδικής βίας, με το φαινόμενο να έχει εισέλθει στον κύκλο του ποινικού εγκλήματος. Ομαδικοί βιασμοί, μαχαιρώματα, ομάδες κρούσεις με τσεκούρια και στιλέτα, εκφοβισμοί και εκβιασμοί εντός της μαθητικής κοινότητας απασχολούν σε εβδομαδιαία βάση το αστυνομικό ρεπορτάζ, με την κοινωνία να απορεί πως φτάσαμε σε αυτό το χάλι.

Το απογοητευτικό και συνάμα επικίνδυνο τοπίο της νεολαίας μας, δεν σχετίζεται μόνο με την συμπεριφορά των μαθητών εντός του σχολικού χώρου και φυσικά δεν αφορά μόνο την δράση τους ως μαθητές, αφού είναι βέβαιο ότι όταν ένας μαθητής αποκτήσει εγκληματική συμπεριφορά εντός του σχολείου, προφανώς θα την συνεχίσει αν δεν την επεκτείνει κιόλας ως πολίτης στον ενήλικο βίο του.

“Όλα από το σπίτι ξεκινάνε”

Σαφώς, πολύ συζήτηση γίνεται για την ποιότητα του σχολικού περιβάλλοντος, την συνέπεια ή την ολιγωρία των καθηγητών, το θεσμικό πλαίσιο έως και τον βαθμό αποτελεσματικότητας των οργάνων κοινωνικής μέριμνας. Φυσικά, η συζήτηση καταλήγει πάντα στην ευθύνη των γονιών, με την απλουστευμένη γενίκευση “όλα από το σπίτι ξεκινάνε”, με σκοπό να μετριάσουν την ευθύνη της κεφαλής με αυτήν της ουράς.

Ναι, σίγουρα οι γονείς φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης, όπως οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, οι διευθυντές των σχολείων, καθώς επίσης και οι κρατικοί λειτουργοί που έχουν στο μερίδιο της ευθύνης τους, την εφαρμογή των θεσμικών παραμέτρων που σχετίζονται με την παιδεία, την ποιότητά της και την προστασία της.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο ξεκινά η βάρκα να βάζει νερά. Και βάζει νερά εδώ και καιρό, από την στιγμή που δεν υπάρχει νομοθεσία σχετικά με την προστασία των ανηλίκων από την βλαβερή και αποδεδειγμένη εδώ και πολλές δεκαετίες καταστροφική επιρροή των βιντεοπαιχνιδιών, όπου ο νεαρός χρήστης του βιντεοπαιχνιδιού μπορεί να διαλέξει να παίξει τον ρόλο του οπλισμένου στρατιώτη κρατώντας ένα καλάσνικοφ, τον γκάγκστερ που κλέβει περαστικούς, αφού πρώτα τους ξυλοφορτώσει και εν συνεχεία να πληρώσει πόρνες, να αγοράσει ακριβά αυτοκίνητα και ναρκωτικά, τα οποία στην συνέχεια θα πουλήσει για να πάρει το μπόνους του παιχνιδιού.

Άραγε δεν γνωρίζουν οι αρμόδιοι στις επιτροπές του υπουργείου παιδείας ότι μεγάλος αριθμός ανήλικων παίζει με ρυθμούς επικίνδυνης εξάρτησης αυτά τα ύποπτα παιχνίδια; Σίγουρα κάποιοι γονείς θα επιχειρηματολογήσουν στο σημείο αυτό, στεκόμενοι σε ένα γνωστό και βολικό για αυτούς επιχείρημα, του τύπου “μπορείς να απαγορεύσεις σε ένα παιδί να παίξει ένα παιχνίδι που παίζουν και όλοι οι φίλοι του;”

 

Παράλληλα κάποιοι τεχνοκράτες, με καθαρόαιμη αμοραλιστική οπτική σε ζητήματα ελεύθερης αγοράς και εμπορίου, θα υπερασπιστούν το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης και πρόσβασης στα αγαθά, με την γνωστή καραμέλα περί “ατομικής ευθύνης”. Ναι, ατομική ευθύνη, όταν μιλάμε για ανηλίκους; Ποιος μπορεί να ορίσει τον βαθμό της ατομικής τους ευθύνης; Αν τον ορίζουν οι γονείς, τότε θα ήταν λογικό για κάθε περιστατικό βίας να είναι άμεσα υπόλογος ο γονέας.

Πριμοδότηση της βίας

Δυστυχώς όμως, δεν είναι μονάχα τα βιντεοπαιχνίδια αυτού του είδους που έχουν τρελάνει τα παιδιά και τα ωθούν στον κατήφορο της παρακμής. Την περίοδο αυτή, στην απέναντι όχθη του ατλαντικού, στις Ηνωμένες Πολιτείες, διεξάγεται εδώ και αρκετές εβδομάδες μια εξεταστική διαδικασία από την αρμόδια επιτροπή του U.S. Senate, όπου έχοντας καθίσει στο σκαμνί υψηλόβαθμα στελέχη της εφαρμογής “τικ τοκ” η επιτροπή έχει καταλήξει ότι η γνωστή εφαρμογή επηρεάζει αρνητικά τους νεαρούς Αμερικανούς, με λογισμικές τεχνικές που οξύνουν την διάθεση βίας και αυτοκτονίας.

Παράλληλα ενώ στην Κίνα η οποία κατηγορείται από την επιτροπή για ανάμειξή της στην αξιοποίηση προσωπικών δεδομένων των χρηστών της εφαρμογής, στο εσωτερικό της, δεν επιτρέπεται η διάθεση του παρακμιακού περιεχομένου που προβάλλεται στις χώρες εκτός Κίνας. Όταν δηλαδή, διαδίδεται μαζικά ένα βίντεο με τον ξυλοδαρμό πέντε κοριτσιών στον δρόμο και αυτό γίνεται δημοφιλές, κατά τον όρο “Viral” με εκατομμύρια χρήστες να κάνουν λάικ, στην Κίνα το υλικό αυτό είναι απαγορευμένο, ενώ το υλικό που προβάλλεται στους χρήστες εντός Κίνας είναι αποκλειστικά εκπαιδευτικού χαρακτήρα, άλλοτε μορφωτικού περιεχομένου και άλλοτε με αθλητικά ή πολιτιστικά επιτεύγματα.

Και ενώ η κατάληξη της έκθεσης της επιτροπής της γερουσίας κάνει λόγο για καταχρηστική συμπεριφορά της εφαρμογής κατά των νέων, με βασική κατηγορία την πριμοδότηση της βίας στα μυαλά των νέων των δυτικών χωρών.

https://youtu.be/kCz2LfsAJ_A

Σε απευθείας μετάδοση…

Tον τελευταίο καιρό κάνει την εμφάνισή του ένα κύμα βίας στην χώρα μας σε απευθείας μετάδοση από την εν λόγω εφαρμογή, με μαθητές να τραμπουκίζουν καθηγητές, ομαδικές πράξεις βίας και άλλα απερίγραπτα που δεν αφήνουν κανένα απολύτως ερώτημα για το που οδεύουμε αν δεν αναλάβουμε δια του κατεπείγοντος μέτρα για την προστασία των παιδιών, αλλά και της κοινωνίας, στην οποία αύριο θα κληθούν να απαρτίσουν ως ενήλικες.

Μπορεί η εξίσωση αυτή να μην αποτελεί εύκολη υπόθεση, αλλά όπως όλα δείχνουν η επίλυσή της πρέπει από αύριο το πρωί να αποτελεί πρώτη προτεραιότητά μας. Ας μην μασάμε τα λόγια μας, είμαστε μπροστά σε μια τερατογένεση…