Τα ελληνοτουρκικά στην μετεκλογική σκακιέρα

Απέφυγαν οι πολιτικοί αρχηγοί κατά την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο να αναφερθούν στις διεθνείς εξελίξεις, όπως στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο, τις σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας, τις πολυγωνικές σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, το Ιράν, την Αίγυπτο και την Κίνα. Ούτε και στις ρωγμές του οικονομικού μοντέλου της παγκοσμιοποίησης που “τρέφεται” από το τοκογλυφικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, που έφθασε στα όριά του, δεν αναφέρθηκαν. Θέματα που αυτονοήτως αφορούν και την Ελλάδα και ασφαλώς την πορεία των εθνικών μας θεμάτων, με πρώτο τα ελληνοτουρκικά.

Δεν ακούσαμε και δεν διαβάσαμε μια σοβαρή διεθνοπολιτική ανάλυση από τους επικεφαλής των πολιτικών κομμάτων, πλην τις παιδαριώδεις “γκάφες” για την μουσουλμανική μειονότητα. Απουσίαζε από τον προεκλογικό λόγο, η προοπτική διαλόγου με την Τουρκία και μάλιστα κάτω από ασφυκτική διεθνή πίεση, με τους συμμάχους και εταίρους μας, να απαιτούν υποχωρήσεις από τις λεγόμενες “κόκκινες γραμμές”. Και δεν αντιληφθήκαμε το λίγο ή την αιτία, γιατί το Κυπριακό απουσίαζε, μάλλον επιδεκτικά, από τα “στρογγυλά τραπέζια” των ανούσιων συζητήσεων των εκπροσώπων των πολιτικών κομμάτων.

Ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης (κατά πάσα δημοσκοπική βεβαιότητα, από τη Δευτέρα και πρωθυπουργός της χώρας με άνετη πλειοψηφία εδρών στη Βουλή), δήλωσε ότι θα επιδιώξει συνάντηση με τον πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, στο περιθώριο της συνόδου ηγετών των κρατών μελών του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας, στις 11-12 Ιουλίου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επανέλαβε πως με την Τουρκία έχουμε μία διαφορά που μπορεί να επιλυθεί βάσει του Διεθνούς Δικαίου.

Αν όμως ο Ερντογάν επιμείνει, διευκρίνισε Μητσοτάκης, σε μία ρητορική που θίγει την κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, τότε, «δεν έχουμε πολλά να συζητήσουμε, αφού θέματα κυριαρχίας, συνεκμετάλλευσης ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο και αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, είναι εκτός ατζέντας συνομιλιών».

Η ατζέντα Ερντογάν

Εν όψει, λοιπόν, της συνάντησης Μητσοτάκη-Ερντογάν, επισημάνουμε τα εξής:

Αποστρατιωτικοποίηση: Η Τουρκία με επιστολή της προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, ενημέρωσε, ότι τα νησιά του Αιγαίου , θα είναι υπό αμφισβήτηση, ως προς την εθνική κυριαρχία, ενόσω παραβιάζεται ο όρος της αποστρατιωτικοποίησής τους. Ωστόσο, η κατάθεση συντεταγμένων ή χαρτών ή επιστολών, δεν συνιστά ουσιαστικό τίτλο οριοθέτησης, ούτε έχει νομική ισχύ, αλλά καταδεικνύει το εύρος των τουρκικών αξιώσεων.

Υφαλοκρηπίδα: Σχετικά με την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα, Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, η Τουρκία υποστηρίζει, στη μέση απόσταση από τις δύο αντικείμενες ηπειρωτικές ακτές. Τα νησιά, κατά την τουρκική άποψη, δεν δικαιούνται υφαλοκρηπίδας – ΑΟΖ, που είναι, διαμετρικά αντίθετη με την Ελληνική.

“Γαλάζια Πατρίδα”: Τι είναι η “Γαλάζια Πατρίδα” την οποία προωθεί, επίμονα, το σύστημα εξουσίας του Ερντογάν; Η “Γαλάζια Πατρίδα” είναι ένα ιδεολόγημα, που περιέχει το σύνολο των διεκδικήσεων και αξιώσεων της νέο-οθωμανικής Τουρκίας, που είναι αποτυπωμένο σε ένα γεωγραφικό χάρτη. Περιλαμβάνεται στο θεωρητικό σχήμα «ο αιώνας της Τουρκίας», όπως δήλωσε ο Ερντογάν, μετά τον εκλογικό του θρίαμβο, που αποτελεί έκφραση του τουρκικού εθνικισμού και αναθεωρητισμού.

Ο “τουρκικός αιώνας”

Στον “Τουρκικό Αιώνα”, περιλαμβάνει και την αναγνώριση της αποσχιστικής οντότητας της Κύπρου. Η Τουρκία, με την υλοποίηση των σχεδίων της “Γαλάζιας Πατρίδας”, σχεδιάζει να γίνει κόμβος, ανάμεσα στην Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία και να κυριαρχήσει στην Ανατολική Μεσόγειο. Για αυτό ακριβώς εκσυγχρονίζει και ενισχύει με νέες σύγχρονες μονάδες (υποβρύχια, ελικοπτεροφόρο, πλοία επιφανείας) το τουρκικό Πολεμικό Ναυτικό.

Η Τουρκία σχεδιάζει συμφωνίες, με διάφορες μεσογειακές χώρες, όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ (αξιοποίηση υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου και ασφαλή μεταφορά ενεργειακών προϊόντων στην Ευρώπη), συμφωνίες επιπέδου τουρκολιβυκού συμφώνου, που θα ακυρώνουν αντίστοιχες με την Κυπριακή Δημοκρατία.

Εμπόδιο στα επεκτατικά τουρκικά σχέδια, είναι η εικαζόμενη ελληνική ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και της Κύπρου, που εφάπτονται (νοτίως του Καστελόριζου), εφόσον αναγνωριστεί , ότι το Καστελόριζο διαθέτει υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει κυριαρχικά δικαιώματα στην Κυπριακή Δημοκρατία, ούτε ότι το Καστελόριζο διαθέτει υφαλοκρηπίδα, παρά τη ρητή πρόνοια του Δικαίου της θάλασσα (1982). Η στρατιωτική ισχύς, αποτελεί ισχυρή συνιστώσα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Διάλογος και διεθνής συγκυρία

Επομένως, ελληνοτουρκικός διάλογος, που θα οδηγήσει σε συμφωνία, όπως σχεδιάζουν ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Γερμανία, είναι εφικτός, εφόσον, η Ελλάδα υποχωρήσει στις τουρκικές αξιώσεις και εκχωρήσει κυριαρχικά ή οιονεί κυριαρχικά δικαιώματά της στην Τουρκία. Τι μπορεί να αποτελέσει όμως ανάχωμα στην τουρκική επεκτατική και αναθεωρητική πολιτική; Το πρώτο, η ενίσχυση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Και το δεύτερο, η ευελιξία της ελληνικής διπλωματίας, μέσω πολυμερών συμμαχιών στη βάση της προώθησης κοινών συμφερόντων και με πλαίσιο-οδηγό τη Διεθνές Δίκαιο. Και πάνω απ’ όλα η ευαισθητοποίηση του ελληνικού λαού που μπορεί να γίνει μόνο με την αντικειμενική ενημέρωση σχετικά με την τουρκική απειλή.

Η Τουρκία διαχρονικά και εμμονικά ακολουθεί μια επιθετική και αναθεωρητική πολιτική σε βάρος της Ελλάδας. Διατηρεί το casus belli, κατέχει το 40% του κυπριακού εδάφους, απαιτεί την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και εγείρει και εδαφικές αξιώσεις σε βάρος της Ελλάδας με το σχέδιο της “Γαλάζιας Πατρίδας” (συγκυριαρχία στο Αιγαίο, “γκρίζες ζώνες” που εσχάτως τις αποκαλεί και τουρκικές, Θράκη όπου επιδιώκει να αναγνωριστεί η μουσουλμανική μειονότητα ως τουρκική κοινότητα με χαρακτηριστικά αυτοδιάθεσης) και εργαλειοποιεί το μεταναστευτικό.

Ο εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ, Ομέρ Τσελίκ, με αφορμή το ναυάγιο της Πύλου κατηγόρησε την Ελλάδα για «δολοφονία ανθρώπων». Και προχώρησε στον απαράδεκτο ισχυρισμό ότι «οι Έλληνες τρυπούν βάρκες και άνθρωποι αφήνονται να πεθάνουν». Με αυτές τις απόψεις στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου, ελληνοτουρκικός διάλογος και συμφωνία, ισοδυναμεί με βιασμό του Διεθνούς Δικαίου…

Η εμπλοκή της Κίνας

Οι εξελίξεις στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο, όπου η ανάμειξη του ΝΑΤΟ είναι πιο δυναμική, προκαλούν αναταράξεις, αν όχι “τσουνάμι” στο έτσι και αλλιώς ανισόρροπο διεθνές- γεωπολιτικό, στρατιωτικο-βιομηχανικό και γεωοικονομικό σύμπλεγμα, με καταλυτικές επιδράσεις στις περιφερειακές διενέξεις ή ένοπλες συγκρούσεις και στις διμερείς διακρατικές σχέσεις, μεταξύ άλλων και στα ελληνοτουρκικά. Την ευρύτερη γεωπολιτική αστάθεια, επισημαίνει, με στρατιωτικούς όρους, ο αρχηγός του Μικτού Επιτελείου των ΗΠΑ, στρατηγός Μαρκ Μίλι, δήλωνε (βεβαίως, πριν την στάση της ομάδας Wagner) ότι «η νίκη της Ουκρανίας στον πόλεμο κατά της Ρωσίας φέτος είναι απίθανη!»… 

Σε αυτή τη γεωστρατηγική σκακιέρα, η Κίνα, μία ακόμη δύναμη με παγκόσμιες βλέψεις, ρίχνει βαριά τη σκιά της. Ο νέος ρόλος της Κίνας, είναι παρεμβατικός, ακόμη και σε περιοχές, προνομιακής δράσης των ΗΠΑ. Ανώτατος αξιωματούχος του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, ο Κάρλος Ντελ Τόρο δήλωσε ότι η Κίνα «επιχειρεί σταθερά να παραβιάζει τη θαλάσσια κυριαρχία και την οικονομική ευημερία άλλων εθνών, συμπεριλαμβανομένων συμμάχων των ΗΠΑ στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και αλλού. Έχουν μεγαλύτερο στόλο τώρα, οπότε αναπτύσσουν αυτόν τον στόλο σε διεθνές επίπεδο».

Οι σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας, έχουν γεωστρατηγικό βάθος, εξελίσσονται δυναμικά, έχουν συγκρουσιακό μέλλον και θα κινηθούν στο διεθνοπολιτικό εκκρεμές των αντιφάσεων, όπως και η ερμηνευτική δήλωση του πρόεδρου των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, ότι δηλαδή, δεν πιστεύει ότι το γεγονός πως αποκάλεσε δικτάτορα τον Κινέζο πρόεδρο, Σι Τζινπίνγκ, υπονόμευσε ή περιέπλεξε τις σχέσεις της Ουάσιγκτον με το Πεκίνο.