Ελλάδα και Άραβες: Μία μακροϊστορική προσέγγιση

Φοινικιά στη Δήλο; Από πού κι ως πού; Η Δήλος ήταν το νησί του Απόλλωνα, θεού που -κατά μία εκδοχή- είχε έλθει στα παράλια της Μεσογείου από τις χώρες των Υπερβορείων και ενσάρκωνε το εκεί πρότυπο ομορφιάς (λευκόχρους, ξανθός κ.τ.λ.) σε τέτοιο βαθμό, ώστε καμία γυναίκα, θνητή ή αθάνατη, δεν έστεργε να συνάψει μαζί του ερωτική σχέση. Η φοινικιά, πάλι, ήταν -και παραμένει!- το ιερό δέντρο των Αράβων. Και είναι εν προκειμένω χαρακτηριστικό το ότι, κατά τους Μουσουλμάνους, ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε όχι σε σπήλαιο μα κάτω από φοινικιά! Όταν, εξάλλου, λίγο μετά τον γάμο της με τον Όθωνα το 1836, η Αμαλία άρχισε να φυτεύει φοινικιές στη χώρα μας, ο κόσμος ξεσηκώθηκε: “Μα τι γίνετ’ εδώ; Αραπιά θα το κάνουμε;” Σαφές γίνεται λοιπόν το ότι η ερμηνευτική προσέγγιση του όλου ζητήματος είναι κάτι που επιβάλλεται…

Την προσπάθεια λύσης του προβλήματος εγκαινίασε ο Παπαρρηγόπουλος, αλλά την έφερε σε πέρας ο κύκλος που είχε ατύπως σχηματιστεί γύρω από τον Κωνσταντίνο Γεωργούλη (1894-1968), εμβληματική μορφή της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης. Τα αποτελέσματα της έρευνας των συγκεκριμένων λογίων δημοσιεύθηκαν σε έργα κατ’ εξοχήν έγκυρα, αλλά δεν έχουν ακόμη γίνει ευρέως γνωστά. Ας επιχειρηθεί, συνεπώς, μια βραχεία αναδρομή στα ευρήματά τους, διότι «ευτυχής είναι εκείνος που γνωρίζει [την] Ιστορία». (Ευριπίδης).

Οι Άραβες έχουν ιστορικό παρελθόν που, σε βάθος χρόνου, εκτείνεται σε περιόδους πολύ αρχαιότερες από την εποχή επιτολής και επικράτησης του Ισλάμ. Ειδικώς με την Ελλάδα, μάλιστα, είχανε σχέσεις όχι μόνο παλαιές μα και πυκνές. Η Δήλος, λοιπόν, αρχικώς υπήρξε δικός τους θρησκευτικός χώρος. Και αυτό, επειδή εκεί λατρευόταν η κατ’ αυτούς “θεϊκή τριάδα”, την οποία συναποτελούσαν η Σελήνη, ο Ήλιος και το αστέρι της Αφροδίτης.

Το περίεργο είναι ότι στην ανωτέρω τριάδα, πρωταρχική μορφή ήτανε όχι ο ήλιος αλλά η σελήνη, την οποία θεωρούσαν ως φύλου αρσενικού, ενώ ο ήλιος ήταν για αυτούς η οιονεί σύζυγος/γυναίκα της σελήνης! Κατά συνέπεια, το ημερολόγιο που αρχικώς ακολούθησαν υπήρξε το σεληνιακό και όχι το ηλιακό. Είναι γνωστό άλλωστε πως όχι μόνο οι Άραβες μα και άλλοι λαοί των -πολύ- αρχαίων εποχών υπολόγιζαν τον χρόνο βάσει της σελήνης. Ανάμνηση, μάλιστα, του έθους αυτού εντοπίζεται ακόμη και στη δική μας γλώσσα. Πρόκειται για τη λέξη “μήνας”, μὴν στα Αρχαία Ελληνικά, έτυμον της οποίας είναι ο όρος μήνη, που σήμαινε σε χρόνους πολύ παλιούς ακριβώς τη σελήνη. Εξυπακούεται ότι η λέξη moon (= φεγγάρι στα αγγλικά), η αρχική μορφή της οποίας ήτανε mōna (mena στην τώρα πια ξεχασμένη γλώσσα των Γότθων), ανοίγει ερευνητικά πεδία η επιστημονική καλλιέργεια των οποίων δεν έχει ακόμη επιχειρηθεί…

Το αστέρι της Αφροδίτης

Όμως, ενδιαφέρον ακόμη μεγαλύτερο από εκείνο της σελήνης παρουσιάζει το “αστέρι της Αφροδίτης”. Στη λόγια μορφή των αραβικών, η Αφροδίτη λέγεται Kubar – και σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη από το Kubar προέρχεται και το τοπωνύμιο “Κύπρος” (νησί της Αφροδίτης κ.τ.λ.). Η αραβική όμως ονομασία της Αφροδίτης έχει -ιδίως στις μέρες μας- βαρύτατες γλωσσικές επιπτώσεις, που πρώτος ανίχνευσε ο λόγιος μονάρχης της “Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Ελληνικού Έθνους” Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος (913-959). Και για να γίνουμε σαφείς: Όλοι πια ξέρουνε την κραυγή των Μουσουλμάνων “Αλλάχου άκμπαρ”. Και πολλοί έχουν ήδη επισημάνει ότι η μετάφραση της εν λόγω αναφώνησης ως “ο Αλλάχ/Θεός είναι μεγάλος” είναι λάθος. Στα αραβικά, πράγματι, ο “μεγάλος” λέγεται kebir, ενώ η λέξη akbar (= μεγαλύτερος) είναι απλώς ο συγκριτικός βαθμός του kebir. Εν ολίγοις, η κραυγή “Αλλάχου άκμπαρ” σημαίνει “ο Θεός/Αλλάχ είναι μεγαλύτερος”.

Μεγαλύτερος από ποιον; Από τι; Πρόκειται, με άλλα λόγια, για σύγκριση από την οποία λείπει ο δεύτερος όρος. Πώς έτσι; Έ, την εξήγηση μας την έδωσε ο βυζαντινός αυτοκράτωρ. Όπως εμμέσως πλην σαφώς μάς εξήγησε στο σύγγραμμά του Πρὸς τὸν ἴδιον υἱὸν Ῥωμανόν, οι πριν από την εμφάνιση και επικράτηση του Μωάμεθ πολυθεϊστές Άραβες συνήθιζαν την κραυγή: “Αλλάχ ουά Κουμπάρ”, που σημαίνει “ο Θεός και η Αφροδίτη”. Οπότε ο Προφήτης των Μουσουλμάνων, εκδηλώνοντας ακόμη μία φορά τη σε πρακτικά ζητήματα οξύνοιά του, σκοπίμως διέπραξε “συντακτικό σφάλμα”. Αντί να επιβάλει το kebir, που ενδεχομένως θα προκαλούσε αντιδράσεις, προτίμησε το akbar – ακριβώς διότι οι δύο κραυγές “Αλλάχ ουά κουμπάρ” και “Αλλάχου άκμπαρ” είναι, στην ουσία, ομόηχες. Πανέξυπνος ο Ιδρυτής του Ισλάμ αλλά και πράγματι σοφός ο Κωνσταντίνος Ζ΄ που διαπίστωσε την ηθελημένη ασυνταξία!

Ας επανέλθουμε όμως στον Παπαρρηγόπουλο και τους εν παιδεία ομοίους του. Σχεδόν όλοι τους ασχολήθηκαν με το θέμα των σημιτικών επιδράσεων στον ελλαδικό χώρο και τους κατοίκους του. Εδώ όμως πρέπει να γίνει μια καίρια διευκρίνηση. Ο όρος “Σημίτες” σήμερα ταυτίζεται με τους Ιουδαίους/Ισραηλίτες/Ισραηλινούς. Αυτό συνιστά σφάλμα επικινδύνως σοβαρό. Οι Σημίτες, πράγματι, θεωρούνται ως “κράμα” της Λευκής Φυλής με τη Μαύρη. Οι πιο χαρακτηριστικοί, κατά συνέπεια, Σημίτες ήταν και παραμένουν οι Άραβες. Όσον αφορά τους Ισραηλίτες όμως είναι αμφίβολο το κατά πόσον είναι Σημίτες. Και αυτό γίνεται σαφές, εάν κανείς στοιχειωδώς ενσκύψει στην Ιστορία τους και αν επιστέψει τη σχετική έρευνά του με την ανάγνωση τού γραμμένου από τον Άρθουρ Καίσλερ βιβλίου “Η Δέκατη Τρίτη Φυλή”.

Ο Παπαρρηγόπουλος και η Σαλαμίς

Έχοντας λοιπόν αυτά υπόψη, μπορεί ορθώς να αξιολογηθεί η άποψη του Εθνικού μας Ιστορικού στο πλαίσιο της οποίας Σημίτες συγκαταλέγονται στους αρχικούς φορείς πολιτισμού στην Ελλάδα. Οι Φοίνικες -Σημίτες βέβαια!- “δίδαξαν τη Ναυτοσύνη” ακόμη και στους Αρχαίους Έλληνες. Επιπλέον, “σημιτικώς” και μόνο είναι δυνατόν να ετυμολογηθούν πολλά τοπωνύμια της χώρας μας. Και εδώ επισημαίνεται κάτι που, εάν “δεν υπερβαίνει την πλέον καλπάζουσαν φαντασίαν”, οπωσδήποτε την πλησιάζει – και μάλιστα πολύ. Σχεδόν όλοι μας ξέρουμε σήμερα τις χαρακτηριστικές φράσεις με τις οποίες αλληλοαναγνωρίζονται και μεταξύ τους χαιρετούνται οι Μουσουλμάνοι: “Σαλάμ αλέικουμ” (= Ειρήνη σε σένα)/“Αλέικουμ σαλάμ” (= [και] σε σένα Ειρήνη”. Ε, ο Παπαρρηγόπουλος εξήγησε ότι η ονομασία “Σαλαμίς” (η Κούλουρη που λέγαμε παλιότερα) προέρχεται ακριβώς από τη λέξη “σαλάμ”. Και αυτό, διότι σε αυτό το νησί μας οι Φοίνικες είχανε στήσει ναό του “θεού της Ειρήνης”. Καλό, ακόμη, είναι να τονιστεί το ότι ο σοφός Σόλων είχε μεν πολιτογραφηθεί Αθηναίος, μα καταγόταν από τη Σαλαμίνα. Ιδού λοιπόν που αναδύεται το ερώτημα: Τι σημαίνει “Σόλων”; Μήπως “Ειρηναίος”;

Πόση σημασία έχουν, όμως, όλα αυτά σήμερα, οπότε η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού μαστίζεται από κρίση αυτόχρημα εξουθενωτική; Για να δοθεί λογική απάντηση, ανάγκη είναι και πάλι να ανατρέξει κανείς στον Παπαρρηγόπουλο. Και αυτό, επειδή ο Εθνικός μας Ιστορικός δεόντως επισήμανε ως κύρια αίτια της λίγο-πολύ παραδοσιακής κακοδαιμονίας μας την υπερβολική φιλαυτία και τη γερά θεμελιωμένη πάνω στην άγνοια της Ιστορίας μας συνεχή αερολογία μας. Και να που, οιονεί προκαταλαμβάνοντας τον Παπαρρηγόπουλο, καλόγερος του ελληνικού μας Μεσαίωνα έδωσε, με λίγες λέξεις, απάντηση συνολική: Σύμφωνα λοιπόν με παράδοση ακόμα ζωντανή στους εκκλησιαστικούς κύκλους, το 602 βιαίως σφετερίστηκε τον αυτοκρατορικό θρόνο στην Κωνσταντινούπολη ο Φωκάς, άνθρωπος πολύ κακός, που όχι απλώς καταπίεζε, αλλά κατατυραννούσε τους υπηκόους του. Ένας ευλαβής καλόγερος λοιπόν απευθυνόταν κάθε τόσο στον Θεό και σπαρακτικώς Τον ερωτούσε: “Κύριε, Κύριε, ἵνα τί τοιοῦτον βασιλέα ἡμῖν δέδωκας;” (= Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί μας έδωσες τέτοιον βασιλιά;). Απάντηση δεν ερχόταν, ο μοναχός ρωτούσε και ξαναρωτούσε, οπότε κάποια στιγμή ο Θεός τον “λυπήθηκε” και έστερξε να του απαντήσει: Ὅτι οὐχ εὗρον χείρονα (= Γιατί δεν βρήκα χειρότερο).

Έχοντας λοιπόν κατά νουν αυτήν την απάντηση του Θεού στον καλόγερο και συνδυάζοντάς την με τις ως προς εμάς, τους Έλληνες, διαχρονικής σημασίας επισημάνσεις του Παπαρρηγόπουλου, καιρός είναι να καταλάβουμε ότι η Ελλάδα, τουλάχιστον τώρα, δεν χρειάζεται ούτε “αναβίωση του αρχαιοελληνικού μεγαλείου” ούτε πραγμάτωση της “Μεγάλης Ιδέας” ούτε καν την αναγωγή της σε “παγκόσμιας ακτινοβολίας κέντρο πολιτισμού”. Η Πατρίδα μας σήμερα χρειάζεται μόνο ένα γερά βασισμένο στην εθνική μας αυτογνωσία: Νοικοκύρεμα!