Μήπως κάποιοι επενδύουν στον πόλεμο;

Δηλαδή να δοθεί πράσινο φως στην Ουκρανία να επιτίθεται σε συγκεκριμένες στρατιωτικές τοποθεσίες της Ρωσία που χρησιμοποιούνται για την εκτόξευση πυραύλων στο ουκρανικό έδαφος. Μήπως η αχαλίνωτη αβελτηρία πολιτικών παραγόντων μας οδηγεί σ’ ένα αχαλίνωτο χάος; Ή η αντεστραμμένη έννοια της προόδου οδηγεί και σε μια συλλογική ανευθυνότητα; Μάλιστα η κλιμάκωση του ρωσο-ουκρανικού πολέμου χαρακτηρίστηκε από τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Stoltenberg ως ειρήνη. «Ο κύριος στόχος του ΝΑΤΟ δεν είναι να πολεμήσει. Θα πρέπει να αποτρέψει τον πόλεμο. Στόχος του ΝΑΤΟ είναι η ειρήνη», είπε στα εγκαίνια της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του ΝΑΤΟ στη Σόφια.

Παράλογο; Μα δεν είναι η πρώτη φορά που το παράλογο πολιορκεί παράφρονες πολιτικούς ηγετίσκους με υπερεκχειλισμένη ανοησία. «Το προνόμιο του παραλογισμού το οποίο δεν υπόκειται σε κανένα άλλο ζωντανό πλάσμα ανήκει αποκλειστικά στον άνθρωπο» έγραφε ο Τόμας Χομπς.

Μάλιστα ειδησεογραφικά μέσα από Γαλλία μεταδίδουν ότι αποστέλλονται στρατιωτικοί εκπαιδευτές σε πρώτη στην Ουκρανία και θεωρείται βέβαιο ότι στη συνέχεια θα ακολουθήσουν και αποστολές μερικών εκατοντάδων στρατιών όχι μόνο από Γαλλία αλλά και από άλλες χώρες –μέλη του ΝΑΤΟ. Ενώ η Ρωσία καλεί τα μέλη του ΝΑΤΟ να σεβαστούν τις κόκκινες γραμμές που έχει θέσει και ότι οποιαδήποτε παραβίαση όπως επιθέσεις με μαχητικά αεροσκάφη F-16 που κρίνονται ως μπορούν να «φιλοξενήσουν» πυρηνικά όπλα θα κλιμακώσουν τη σύγκρουση σύμφωνα με δηλώσεις του Ρώσου υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ. Η απάντηση της Ρωσίας θα είναι όπως αναφέρουν Ρώσοι αναλυτές τα τακτικά πυρηνικά σε πρώτη φάση.

Επενδύοντας στον πόλεμο

Μήπως τελικά κάποιοι επενδύουν στον πόλεμο; Στην πολεμική οικονομία; Στην υπεράσπιση ενός συστήματος που παραμένει κλειστό στην εσωτερική του δομή και αυτό-αναπαραγώγιμο; Και το νόημα λιμοκτονεί γιατί αποτελεί μια κατασκευή οργανωμένων συμφερόντων εξουσίας;

Αναρωτιούνται μήπως οι μωροπολιτικοί τι θα συμβεί αν στείλουν στρατιώτες στην Ουκρανία και ξεκινήσουν να σηκώνονται τα πρώτα φέρετρα επιστροφής με τους νεκρούς στρατιώτες στις χώρες τους; Τι θα συμβεί σε μια Γαλλία με έναν πρόεδρο που αυτοκατεδαφίζεται από τον παλιμπαιδισμό του και τον ναρκισσισμό του, από τον αυταρχικό βοναπαρτισμό του και την έλλειψη της σωφροσύνης του, όταν φθάσουν οι πρώτοι νεκροί Γάλλοι στρατιώτες;

Και τα κινήματα ειρήνης που είναι τελικά; Έχουν ηττηθεί από τις εκδουλεύσεις τους στα μεγάλα αφεντικά; Μήπως απεργούν; Ή έχασαν την πίστη τους στην ειρήνη κάτω από την αυτοσυντριβή του παγκοσμιοποιημένου πολίτη ο οποίος έχει καταστεί υπνοβάτης της χαύνωσης και αυτιστικός;

Ο Σκωτσέζος φιλόσοφος Ντέιβιντ Χιούμ έλεγε ότι ειρήνη είναι «να αγαπά κάποιος την ανθρωπότητα σαν ανθρωπότητα». Ξεχάσαμε να αγαπάμε άραγε την ανθρωπότητα ή βυθιστήκαμε στην ουδενία που μας σκέπασε; Η εμπειρία της ειρήνης βρίσκεται πέρα από τον έλεγχο της σκοπιμότητας τόνιζε κάποτε ο Άλφρεντ Γουαϊτχεντ και συνέχιζε το νόημα της ειρήνης γίνεται καλύτερα κατανοητό όταν την εξετάσουμε σε συσχετισμό με το τραγικό θέμα που χαρακτηρίζει το ποιόν των πραγμάτων.

Εμείς μουρμούρηδες της συμφοράς, συνένοχοι, θα τρέξουμε και πάλι να δώσουμε ισχυρές πλειοψηφίες στις ευρωεκλογές αδιαφορώντας για όσα συμβαίνουν στον πλανήτη, στη γειτονιά μας, αδιαφορώντας για τον πολεμικό προϋπολογισμό που ψήφισε η ΕΕ. Φελάχα γη όπως έλεγε και ο Νίκος Καζαντζάκης.