Bad Boys: Ride or Die – Το σίκουελ που κανείς δεν ζήτησε

Κριτική

Το ζήτημα με ταινίες όπως τα “Κακά Παιδιά”, που εξακολουθούν να αποκτούν σίκουελ 30 χρόνια μετά την κυκλοφορία τους, είναι πως εγείρουν το ερώτημα σε ποιους απευθύνονται τα σίκουελ αυτά. Γιατί αφενός έχουμε τον θεατή που περιμένει να δει κάτι εφάμιλλο σε ύφος των προηγούμενων ταινιών και αφετέρου αυτόν που σε αναζήτηση μιας περιπέτειας δράσης, θα βρεθεί τυχαία σε ένα πολυκαιρισμένο μυθοπλαστικό σύμπαν με αρκετό παρελθόν πίσω του. Και στις δύο περιπτώσεις είναι αφελές να θεωρούμε ότι όλοι οι χαρακτήρες παραμένουν αναλλοίωτοι και στην ίδια ακριβώς επαγγελματική τους θέση τρεις δεκαετίες μετά, απλώς και μόνο για να ικανοποιηθεί το αίσθημα της νοσταλγίας. Εντούτοις, αυτό ακριβώς συμβαίνει στο “Bad Boys: Ride or Die”.

Μια από τις βασικές αδυναμίες της ταινίας είναι το σενάριο, το οποίο συγκεντρώνει στοιχεία και από τα τρία προηγούμενα κεφάλαια της σειράς, δημιουργώντας μια τεράστια ανομοιομορφία στο περιεχόμενο, ώστε ως θεατής να καλείσαι να αποδεχτείς τεράστια κενά στη λογική της εξέλιξης της πλοκής. Το αφηγηματικό πλαίσιο θέλει τον χαρακτήρα του Μάρκους Μπάρνετ (Martin Lawrence) να επιβιώνει από ένα έμφραγμα στην αρχή της ταινίας, στοιχείο το οποίο επανέρχεται σταθερά καθόλη τη διάρκειά της, άλλοτε έξυπνα και άλλοτε σαχλά, εντάσσοντας και το στοιχείο της προοικονομίας για το φινάλε. Η βασική του προσφορά όμως είναι να δικαιολογήσει το στοιχείο της κωμωδίας, και δυστυχώς οι λεκτικές συνδιαλλαγές των Lawrence και Smith -η χημεία των οποίων παραμένει τουλάχιστον ακόμα αποτελεσματική- είναι ένας παρατεταμένος χαβαλές αστείων εσωτερικής κατανάλωσης που τις περισσότερες φορές δεν βγάζει καν νόημα.

Περισσότερο νόημα αποκτά το δεύτερο μισό της ταινίας, όπου με την προϋπόθεση ότι έχουν προσπεραστεί οι αλλοπρόσαλλες αστυνομικές διαδικασίες που θέλουν τους Μπάρνετ και Λάουρι ελεύθερους να λύνουν και να δένουν, η δράση παίρνει το πάνω χέρι και ενίοτε εκπλήσσει παρουσιάζοντας μια-δυο καινοτόμες ιδέες. Το σκηνοθετικό δίδυμο των Adil και Bilall δεν επαναπαύεται μετά τη σκηνοθεσία του “Bad Boys for Life” και φανερά καταβάλει μια προσπάθεια παραπάνω στις σκηνές δράσης, ακόμα κι όταν αυτές παρουσιάζονται περισσότερο φιλόδοξα από όσο αντέχουν, όπως για παράδειγμα όταν η κάμερα διατηρεί την οπτική γωνία του προσώπου που πυροβολεί ή έρχεται σε σωματική αντιπαράθεση.

Λιγότερο πετυχημένη εμφανίζεται η απόπειρα να ενταχθεί στο ύφος των “Bad Boys” η λογική των δυσλειτουργικών οικογενειακών δεσμών που χαρακτηρίζουν τα “Fast and the Furious”, βασίζοντας μια ολόκληρη αφηγηματική δομή σε κώδικες τιμής όχι μόνο μεταξύ των “κακών παιδιών” και ένστολων συμμάχων αλλά και αντίπαλων ανταγωνιστών.

Αδιαμφισβήτητα όμως, η έλλειψη λογικής είναι κάτι που έχουμε αποδεχτεί και σε πολύ λιγότερο καλές ταινίες, και τουλάχιστον το “Ride or Die” μπορεί να μην προσφέρει κάτι ουσιαστικά πρωτότυπο πέρα από κάποιες μεμονωμένες στιγμές, αλλά δίνει ακριβώς αυτό που υπόσχεται με βάση το παρελθόν του, λίγο πιο επαναλαμβανόμενα και λίγο πιο κουρασμένα.

Σκηνοθεσία: Adil El Arbi, Bilall Fallah
Σενάριο: Chris Bremner, Will Beall
Πρωταγωνιστούν: Will Smith, Martin Lawrence, Eric Dane, Vanessa Hudgens, Alexander Ludwig, Paola Nunez, Tasha Smith, Joe Pantoliano

---

Σε συνεργασία με το filmy