Ονειρο-πωλήσεις – Γαλλία και Ελλάδα

Αρχικά είναι από κάθε πλευρά αισιόδοξο το γεγονός ότι ο γαλλικός λαός διαισθάνθηκε τους κινδύνους για τη δημοκρατία κι απέκρουσε με την ψήφο του την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στην κοινοβουλευτική εξουσία. Κατά δεύτερον η πολιτική ιστορία της Γαλλίας είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν της Ελλάδας, οπότε κάθε αντιστοιχία ή αναλογία είναι αυθαίρετη. Κατά τρίτον οι δομές και οι λειτουργίες των κομμάτων στο Παρίσι έχουν παράδοση και κανόνες και δεν εξαρτώνται από τις “εμπνεύσεις” του εκάστοτε Αρχηγού.

Κατά τέταρτον οι συνασπισμοί τόσων κομμάτων και μορφωμάτων με συγκεκριμένο στόχο, δηλαδή την απομάκρυνση της Ακροδεξιάς λαίλαπας, δεν συνεπάγονται, ούτε ταυτίζονται με κάποιο μοντέλο διακυβέρνησης κοινής αποδοχής. Κατά πέμπτον η Προεδρική Γαλλική Δημοκρατία έχει άλλους τρόπους σύνθεσης μιάς νέας συγκυβέρνησης από εκείνους της δικιάς μας Πρωθυπουργικο-Προεδρευομένης.

Κατά έκτον ούτε οι κίνδυνοι διαίρεσης του γαλλικού λαού εξέλιπαν, ούτε ο δρόμος για συναινετική συνύπαρξη κομμάτων εντελώς διαφορετικών αποχρώσεων θα είναι εύκολος. Και κατά έβδομον πρέπει οι διάφοροι “αναλυτές με το κομμάτι” στη χώρα μας να πάψουν σε κάθε διεθνή ή ευρωπαϊκή ευνοϊκή συγκυρία [με αγώνες των άλλων] να πουλάνε εθνικά φούμαρα, ιδίως εκείνοι που όταν κυβερνάνε λειτουργούν με το “υπερεγώ” κι όταν ηττώνται θυμούνται το “εμείς”.

Η ενίσχυση της δημοκρατίας στην Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από ξένα παραδείγματα ή προσομοιώσεις ενότητας, όσο από κόμματα που πιστεύουν και τηρούν τις δημοκρατικές διαδικασίες, από θεσμούς διαφάνειας και λογοδοσίας και προφανώς από δημοκρατικούς πολίτες. Τα υπόλοιπα είναι άλλα πέντε λεπτά ανιαρής δημοσιότητας από τους γνωστούς εδώ και 50 χρόνια κατόχους της συνταγής επιτυχίας, η οποία πάντοτε αποτυγχάνει, χωρίς οι ίδιοι ποτέ να πτοούνται.