Μάχες που δεν είναι δικές μας…

Επιβάλλεται, στην ακροσφαλή αυτή φάση, να διαφυλαχθούν τα εθνικά συμφέροντα, να αποτύχει η απόπειρα του ενδοτικού μετώπου για λύση πακέτο και να αποφευχθεί εμπλοκή μας σε αλλότριες υποθέσεις που ουδόλως εξυπηρετούν τα δίκαια και τους σκοπούς μας.
Έτι μία ακόμα φορά καταδεικνύεται διαυγέστατα η απαράμιλλη στρατηγική αξία της Κύπρου, όπως και ο θανάσιμος για τα ελληνικά συμφέροντα ρόλος των μικρομέγαλων Βρετανών. Μοίρα ολβιόδωρη χάρισε αυτό το νησί σε μας τους Έλληνες και με την ασύγγνωστη, μειοδοτική Ζυρίχη το μετατρέψαμε σε γκρίζα ζώνη συγκυριαρχίας.

Η υφολική μείωση της έντασης στα ελληνοτουρκικά και η έναρξη νέων διαπραγματεύσεων σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θέσει σε κίνδυνο την Κυπριακή Δημοκρατία του 1964· όχι το Ζυριχικό εξάμβλωμα, αλλά αυτή του Ψηφίσματος 186 και του Δικαίου της Ανάγκης, που θα επιτρέψει, σε ευθετότερο χρόνο, την αφαλκίδευτη άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και την απελευθέρωση του νησιού από την τουρκική και τη βρετανική κατοχή (όχι την “ειρηνική επανένωση” και λοιπά φαιδρά – σταματήστε να αποδέχεστε βρετανικούς και τουρκικούς όρους οι οποίοι αναγνωρίζουν τετελεσμένα).

Ο κίνδυνος για λύση-πακέτο που θα μας μετατρέψει σε δορυφόρο και απόφυση, σε ανθυποσύστημα ενός υποσυστήματος περιφερειακής ασφάλειας προς τέρψιν ενός κατεστημένου που βρίσκεται στη λοίσθια ζωή του, είναι τεράστιος. Έχουμε ήδη το εφιαλτικό προηγούμενο της συμφωνίας Ισραήλ-Λιβάνου, που επέβαλλαν οι ΗΠΑ το 2022 στην (τότε) αδύναμη και υπάκουη ισραηλινή κυβέρνηση συνασπισμού.

Οι κυβερνήσεις Τσίπρα και Αναστασιάδη εμπιστεύτηκαν ελαφρά τη καρδία αξιωματούχους, όπως ο Έιμος Χόχσταιν, οι οποίοι εξυπηρετούν δυνάμεις και καταστάσεις ήκιστα ευπροσήγορες προς τις δικές μας επιδιώξεις. Για να επικουρήσουν τους αξιωματούχους αυτούς κινητοποιήθηκαν και ανθυποπρακτορίσκοι που δηλώνουν «ερευνητές δημοσιογράφοι», εφαρμόζοντας το γνωστό σχέδιο με τα ψευδεπίγραφα σκάνδαλα προς διάβρωση της κρατικής υπόστασης του Ελληνισμού στην Κύπρο και τελικά τη διευθέτηση του Κυπριακού, με μοίρασμα των κοιτασμάτων χωρίς λύση, ακριβώς στο πρότυπο Ισραήλ-Λιβάνου.

Οι μάχες που μας αφορούν…

Το δεύτερο επείγον ζήτημα έχει να κάνει με την επιδίωξη του Ισραήλ να εμπλέξει ολόκληρο το Δυτικό κόσμο στη δική του διαμάχη μέσω μίας έξυπνης, αλλά συγχρόνως επικίνδυνης στρατηγικής, την οποία έχει πολλές φορές εφαρμόσει: Δηλαδή το αφήγημα υπεράσπισης του Δυτικού πολιτισμού από τον Ισλαμισμό.

Προσοχή εδώ. Έχουμε γράψει πολλές φορές για την ανάγκη διατήρησης και επέκτασης των δεσμών με το Ισραήλ. Επιμένουμε στη θέση αυτή. Αλλά δεν πρέπει να είμαστε τόσο αμβλύνοες ώστε να δίδουμε μάχες άλλων. Εχθρός της Ελλάδας, της Κύπρου και του απανταχού Ελληνισμού είναι η Τουρκία, η οποία εμποδίζει την ελληνική επικυριαρχία στην καθ’ ημάς θάλασσα και, επέκεινα, την πολιτική, γεωστρατηγική, οικονομική και πολιτιστική αλκή του Ελληνισμού. Την Τουρκία επικουρούν και συγκεκριμένοι “εταίροι” μας (με τέτοιους φίλους…).

Εχθρός σε καμία περίπτωση δεν είναι το Ισλάμ ή ο Ισλαμισμός έτσι γενικά και αόριστα. Εφιστούμε την προσοχή σε ενίους τιποτόφρονες και χαμαίζηλους που αναίτια προκηρύσσουν νέες σταυροφορίες. Αρκετά μας στοίχισε ο «Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας» του αγλαού υιού Μπους και των νεοσυντηρητικών χειριστών του. Με αυτούς ανταμώσαμε τα τελευταία χρόνια – και ορθώς πράξαμε – καθώς υφίσταται κοινότητα συμφερόντων σε αρκετά ζητήματα που μας απασχολούν με ευοίωνη προοπτική αμοιβαίου οφέλους.

Τίποτα όμως δεν έχει να μας προσφέρει μία σύγκρουση Δύσης-Ισλάμ, η οποία θα αναβαθμίσει την Τουρκία και θα καταστήσει την Ελλάδα στόχο χωρών και οργανώσεων που κανονικά επιβάλλεται για εθνικούς λόγους να είναι φιλικές, μαζί με άλλα συμπαρομαρτούντα, τα οποία (πρέπει να) γνωρίζει ο πρωθυπουργός. Και πέρα από τη συγκαιρινή διάταξη δυνάμεων, επιβάλλεται να υπολογίζουμε και το μέλλον στην περιοχή μας.

Η Ελλάδα και η Κύπρος μπορούν (και πρέπει) να λειτουργήσουν ως έντιμοι τριτεγγυητές μεταξύ Ανατολής και Δύσης, όχι μόνο στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και αλλού (πόσο ευκρινέστερα να το θέσουμε;). Στο θέμα μας: Εάν η Άγκυρα αποτελεί σημαντικό παίκτη που δεν μπορεί να αγνοηθεί, το αυτό ισχύει a fortiori για την Τεχεράνη, το Ριάντ, βεβαίως και το Τελ Αβίβ. Άλλωστε για το μέλλον μιας περιοχής το σωστό είναι να αποφασίζουν οι κάτοικοί της. Όχι αυτοί που επιμένουν ως καταληψίες να παραμένουν με αποικιακά κατάλοιπα, των οποίων η νομική αξία αμφισβητείται και λίαν συντόμως θα βρεθούν προ εκπλήξεων.