Όταν ο κόσμος τραγουδούσε για το Μπανγκλαντές

Ήταν σαν σήμερα, Αύγουστος του 1971 όταν ένα πρώην “Σκαθάρι”, ο Τζορτζ Χάρισον, θα έφερνε στο στόμα όλων μας ένα τραγούδι, το “Μπαγκλαντές”, γραμμένο για αυτό τον πολυβασανισμένο λαό, που τότε κυριολεκτικά πέθαινε της πείνας. Μισός αιώνας ανεξαρτησίας πέρασε έκτοτε, αλλά οι ντόπιοι δεν έχουν δει στην ουσία άσπρη μέρα όπως δείχνουν και τα ξεσπάσματα των ανέργων που υπολογίζονται πλέον στα 13 εκατομμύρια νέων!

Βγήκαν στους δρόμους εδώ και ένα μήνα επειδή η Χασίνα πριμοδότησε τις προσλήψεις των παιδιών των βετεράνων στο δημόσιο. Όμως το δημόσιο εκεί είναι η μόνη ελπίδα για δουλειά. Και άρχισαν διαδηλώσεις, εμπρησμοί, ξύλο, φόνοι, και καθημερινές ταραχές, στρατιωτικός νόμος, παρακράτος στους δρόμους… Παραστρατιωτικοί με γιαταγάνια, μέλη “φιλοκυβερνητικής φοιτητητικής παράταξης” κυκλοφορούσαν στους δρόμους με μαχαίρια και γιαταγάνια και σκότωναν ανθρώπους.

It’s been 8 long hours since Bangladesh, a country of 170 million, has been out of communication with the rest of the world. The authorities in Bangladesh shut down the cellular network and internet service across the entire country following violent clashes between security… pic.twitter.com/W7AnEWxJnr

— Sami (@ZulkarnainSaer) July 19, 2024

 

 

The Ruling Party #AwamiLeague Backed Student organization #ChhatraLeague Cadres roaming around the streets with machetes to murder the protesters demanding Quota Reformation in Govt Jobs.#Save_Bangladeshi_students #StudentsUnderAttack #Dhaka #Bangladesh #StepDownHasina pic.twitter.com/3ZoQkLpE22

— LH (@LutfulH06706468) July 19, 2024

Τώρα η Χασίνα έφυγε. Ποιος έρχεται; Ο στρατηγός Γουάκερ-Ουζ-Σαμάν κάλεσε χθες τους διαδηλωτές να επιστρέψουν στα σπίτια τους, στον απόηχο της φονικότερης ίσως ημέρας των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, κατά την οποία 77 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και ενώ διαδραματίσθηκαν απίστευτες σκηνές, με διαδηλωτές να εισβάλουν στην πρωθυπουργική κατοικία και την λεηλατούν, αποχωρώντας με  τηλεοράσεις, καρέκλες και τραπέζια!

Αργά το βράδυ από τον πρόεδρο και τον στρατό ανακοινώθηκε ότι αίρεται η απαγόρευση των διαδηλώσεων και ότι θα επανέλθει η κανονικότητα, ότι θα σχηματιστεί μεταβατική κυβέρνηση και ότι αποφυλακίζονται όχι μόνον όσοι διαδηλωτές συνελήφθησαν, αλλά και η 78χρονη Χαλέντα Ζία, επικεφαλής του Εθνικιστικού Κόμματος που ήταν η βασικότερη αντίπαλος της Χασίνα. Η Ζία είναι πάντως ασθενής και είναι αμφίβολο αν θα παίξει κάποιο ρόλο στις εξελίξεις. Είχε καταδικαστεί για διαφθορά όπως και ο γιος της, με την κατηγορία ότι είχαν καταχραστεί επιδοτήσεις.

Κατά το παρελθόν και η Ζία είχε κυβερνήσει επί μακρόν, εναλασσόμενη στην εξουσία με την Χασίνα. Στις δε τελευταίες εκλογές η αντιπολίτευση είχε απόσχει λόγω των διωγμών της κυβέρνησης. Η Χασίνα εξελέγη με συντριπτική πλειοψηφία. Καταγγέλθηκε ότι είχε προσέλθει στις κάλπες μόλις το 22% των ψηφοφόρων.

Η στάση της κυβέρνησης έστρεψε τους διαδηλωτές και εναντίον ενός ήρωά τους. Χθες στην Ντάκα ανέβηκαν πάνω σε ένα μεγάλο άγαλμα του ηγέτη του αγώνα της ανεξαρτησίας (κατά του Πακιστάν), του Σεΐχη Μουτζιμπούρ Ραχμάν, πατέρα της πρωθυπουργού Χασίνα, και άρχισαν να πελεκάνε το κεφάλι του με τσεκούρι. Είναι άγνωστο τι ξημερώνει σε μια χώρα με τόσο έντονα πάθη και φτώχεια, καθώς η απελθούσα Χασίνα έχει φανατικούς υποστηρικτές και η παράταξή της διαθέτει παραστρατιωτικές ομάδες. Το ίδιο και οι “απέναντι”.

Πότε “μάθαμε” το Μπανγκλαντές

Αυτή η χώρα είναι από τις πιο πυκνοκατοικημένες στον πλανήτη, με 150 εκατομμύρια πληθυσμό, σε μια έκταση ίση με της Ελλάδας! Βρέθηκε στη δίνη του διχασμού όταν οι Βρετανοί έκοψαν σε φέτες την περιοχή και απέκοψαν τους μουσουλμάνους από τους Ινδουιστές. Έδωσαν την περιοχή που είχε πλειοψηφία μουσουλμάνων, στο Πακιστάν -το νέο κράτος θα ήταν για 24 χρόνια το “Ανατολικό Πακιστάν” σε ομοσπονδία με το “Δυτικό Πακιστάν” από το οποίο ήταν πλήρως αποκομμένο όχι μόνον γεωγραφικά, αλλά και πολιτισμικά.

Οι πιο πολλοί στην Ελλάδα είχαμε τα δικά μας ντέρτια τότε, και πάντως δεν ξέραμε και πολλά ούτε για το δυτικό ούτε για το ανατολικό Πακιστάν. Ίσως να μην είχε ιδέα περί Μπανγκλαντές ο περισσότερος κόσμος εκτός Ασίας. Όμως το φθινόπωρο του 1970 η χώρα χτυπήθηκε από ένα τρομερό κυκλώνα που άφησε πάνω από 3 εκατομμύρια άστεγους και έπνιξε περίπου 400.000 ανθρώπους. Φτώχεια και πείνα και μια άρχουσα τάξη που δεν πολυνοιαζόταν, αφού ήταν πακιστανική. Το “Δυτικό” Πακιστάν δεν έκανε και πολλά για να στηρίξει το Ανατολικό: Το είχε κυριολεκτικά για να το αρμέγει. Ούτε επαρκή σωστικά συνεργεία, ουτε τροφή, ούτε φάρμακα, ουτε στέγη.

Αμέσως μετά τον κυκλώνα, έγιναν εκλογές -το Δεκέμβρη του 1970. Οι αγανακτισμένοι ντόπιοι εξέλεξαν αυτόχθονες με μεγάλη πλειοψηφία. Αποφασίστηκε να εκδιωχθούν οι Πακιστανοί, αλλά το θέμα σκάλωνε διαρκώς. Στις 25 Μαρτίου οι ντόπιοι ύψωσαν τη δική τους σημαία και άρχισε το πογκρόμ: εκτελέσεις,  “εξαφανίσεις”, μάχες. Οι Πακιστανοί ξεκίνησαν στην ουσία μια πραγματική γενοκτονία. Στα τέλη του 1971  ηττήθηκαν από την Ινδία και τους πολίτες του Μπανγκλαντές και η χώρα πήρε το κανονικό όνομά της, αλλά για ένα χρόνο, ο λαός μαρτύρησε.

Ο κόσμος ανά την υφήλιο, πρωτογνώρισε στην ουσία το Μπανγκλαντές προτού να λυθεί το πολιτικό ζήτημα. Το γνώρισε επειδή ο Τζορτζ Χάρισον ευαισθητοποιήθηκε, κατά το διάστημα που ο λαός έδινε μάχη με το λιμό και παράλληλα με τους Πακιστανούς. Ήταν Αύγουστος του 1971 όταν το “σουξέ” Μπανγκλαντές έκανε πολλούς να κλάψουν. Ο Χάρισον, μέλος των διαλυθέντων Beatles, έκανε πλέον σόλο καριέρα, αλλά και ακολουθούσε πια τον προσωπικό του ιδεολογικό δρόμο.

Το τραγούδι για το Μπανγκλαντές, γράφτηκε από τον Χάρισον λίγο μετά το εξαιρετικό “My sweet Lord” και ένα χρόνο μετά τη διάλυση των Beatles. Πρωτακούσθηκε από τους περισσότερους στη συναυλία για το Μπανγκλαντεσιανό λαό που κυριολεκτικά πέθαινε της πείνας. Ήταν η εποχή που οι ifluencers ήταν κάποιοι και είχαν όντως κάτι να πουν.

Στη συναυλία στη Νέα Υόρκη μετείχαν και ο Μπομπ Ντίλαν και ο Ινδός Ραβί Σανκάρ. Κατάφεραν με τη διεθνή καμπάνια της συναυλίας να συγκεντρώσουν ένα ποσό περίπου 14 εκατομμυρίων δολαρίων που εκείνη την εποχή ήταν πολύ πιο σπουδαίο απ΄ ό,τι είναι σήμερα,  αλλά και να εστιάσουν τη διεθνή κοινή γνώμη στον πολύπαθο λαό της Βεγγάλης, της περιοχής που είχε διχοτομηθεί από τους Βρετανούς. Σήμερα εκείνη η συναυλία και ειδικά ο Τζορτζ Χάρισον αποτελούν κεφάλαιο στα σχολικά βιβλία ιστορίας της χώρας. Κατωτέρω, το άγαλμα του Χάρισον στην Ντάκα.

Ο Τζον Λένον και ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ δεν συμμετείχαν στη συναυλία: ο ένας, που ήταν γνωστός ως ο πιο επιφανειακός από όλους, αρνήθηκε κατηγορηματικά να “ανακατευτεί” και ο Λένον αρνήθηκε με υπεκφυγές. Ανταποκρίθηκε μόνον ο Ρίνγκο Σταρ. Η πρωτοβουλία που πήρε ο Χάρισον είναι ακόμα ζωντανή κι ας έφυγε εκείνος πρόωρα από καρκίνο. Όλες οι πωλήσεις από το άλμπουμ πηγαίνουν και σήμερα στο τμήμα του ΟΗΕ για λαούς που έχουν οξύ πρόβλημα επιβίωσης.