Ντιμπέι ρε! Ή, είδα την Άννα κάποτε…

Και κυρίως εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ και τις παραφυάδες του. Μία αστική ευγένεια βρε αδελφέ που τόσο λείπει και από την πολιτική σκηνή αλλά και από την καθημερινότητά μας. Κυρίως αυτή. Ήταν, λοιπόν, φυσικό να ξεχωρίσει η Άννα Διαμαντοπούλου και λόγω εμπειρίας και λόγω επιπέδου και λόγω προσωπικής γοητείας. Τολμώ να πω ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης, εξαρχής ακατάλληλος για μία τέτοια θέση προέδρου, έχει αρκετά βελτιωθεί και μοιάζει να γνωρίζει επαρκώς τα θέματα τουλάχιστον της τρέχουσας πολιτικής. Οι Κατρίνης και Γιαννακοπούλου εκπροσωπούν ένα παραδοσιακό, “ηρωικό” όσο και παλαιομοδίτικο ΠΑΣΟΚ και μόνο το νεαρό της ηλικίας τους, δικαιολογεί την τόλμη –ή μήπως το θράσος;– της υποψηφιότητάς τους. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα.

Και έρχομαι τώρα στη μεγάλη αποκάλυψη της βραδιάς δηλαδή τον δήμαρχο Αθηναίων Χάρη Δούκα. Είναι δυνατόν να ‘χει τέτοιο επίπεδο όχι ο δήμαρχος της  πρωτεύουσας της Ελλάδας, αλλά ο καθηγητής το Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου; Ενός κορυφαίου δηλαδή επιστημονικού ιδρύματος σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Πόση έλλειψη αυτογνωσίας, αλλά και συνείδηση ιστορίας μπορούν να χαρακτηρίζουν αυτόν τον τύπο που θέλει να γίνει βασιλιάς από το πουθενά, μπερδεύοντας αυγά, καλάθια αλλά και τις στοιχειώδεις έννοιες της αξιοπρέπειας και της κοινωνικής ευθύνης;

Θα μου πείτε ότι ζούμε στην εποχή της ανόδου της ασημαντότητας και της αφόρητης, πολιτικής banalité. Από τον Κασσελάκη και τον Πολάκη ως την Λατινοπούλου και τον Άδωνι. Άνθρωποι από το πουθενά που τους ανασύρουν, ανάλογα την συγκυρία ή τη σκοπιμότητα, πολιτικοί ταχυδακτυλουργοί από το καπέλο τους και τους ονομάζουν είτε Προέδρους της Δημοκρατίας, είτε αρχηγούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είτε ευρωβουλευτές και δημάρχους της Αθήνας. Ζούμε, φευ, στην εποχή όπου η τυφλή τύχη και η προσωπική ματαιοδοξία καθοδηγούν την εξουσία. Εξ ου και τα εξοφθάλμως οδυνηρά αποτελέσματα. Ιδιαίτερα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οφείλω πάντως να καταθέσω εδώ πως έχω γνωρίσει και έχω συνεργαστεί με φωτεινές εξαιρέσεις αυτού του δυσάρεστου κανόνα όπως είναι ο δήμαρχος Αλίμου Ανδρέας Κονδύλης ή ο δήμαρχος Λάρισας Θανάσης Μαμάκος.

Τα défauts της Άννας

Τέλος, ο Παύλος Γερουλάνος, ευπατρίδης, μετριοπαθής, γνώστης της πολιτικής μας ιδιαιτερότητας και ίσως για αυτό χωρίς πιθανότητες επιτυχίας. Το ευρύ κοινό, ιδιαίτερα αυτό που ονομάζουμε βάση του ΠΑΣΟΚ, θα προτιμήσει το παιδί του κομματικού σωλήνα που γνωρίζει τους μηχανισμούς και τους κανόνες του παιχνιδιού, δηλαδή τον Νίκο Ανδρουλάκη κι όχι τον σαφώς υπέρτερο Γερουλάνο. Ο οποίος Ανδρουλάκης και τελικά θα επικρατήσει κατά την εκτίμησή μου. Η Άννα Διαμαντοπούλου θα παίξει ως αουτσάιντερ ως το τέλος όπως ακριβώς συνέβη και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην διεκδίκηση της αρχηγίας της ΝΔ.

Όμως η Άννα Διαμαντοπούλου έχει δύο défauts: Πρώτον, ενώ αποστασιοποιήθηκε από το κόμμα της εδώ και χρόνια, δεν είπε μία λέξη στο debate για τους λόγους που την οδήγησαν σε μία τέτοια επιλογή, ενώ είχε να επικαλεσθεί πολλούς, που θα της περιποιούσαν τιμή ό,τι κι αν της καταλογίζουν οι πονηροί της σύντροφοι. Από την άλλη η Άννα Διαμαντοπούλου αποστασιοποιήθηκε μεν αλλά δεν αποχώρησε, δεν συνεργάστηκε με άλλη παράταξη, δεν ίδρυσε δικό της κόμμα όπως συνέβη, φερ’ ειπείν, με τον Γιώργο Παπανδρέου παρά το βαρύ επώνυμό του. Αυτά είναι τα εύσημα της Άννας Διαμαντοπούλου έστω και αν δεν τα αναγνωρίζουν οι σκληροπυρηνικοί πασόκοι σύντροφοι της.

Το άλλο “μειονέκτημα” είναι η μεγάλη αποδοχή και η προβολή της από τον Τύπο και τα συστημικά  ραδιοτηλεοπτικά Μέσα, τα οποία ο πολύς κόσμος αντιμετωπίζει με άκρα καχυποψία – κυρίως κωφεύει στην άποψη και την πρόταση των γνωστών και επώνυμων δημοσιογράφων. Συνοψίζοντας, προβλέπω ότι ο νυν πρόεδρος θα νικήσει πάλι –όπως θα συμβεί και στον ΣΥΡΙΖΑ με τον Στέφανο Κασσελάκη που πάλι παίζει χωρίς αντίπαλο– εκτός κι αν κινηθεί μια μεγάλη, κεντρώα μάζα, εκτός σκληροπυρηνικού ΠΑΣΟΚ, που θα γείρει την πλάστιγγα υπέρ της Άννας Διαμαντοπούλου. Της μόνης, εδώ που τα λέμε, η οποία μπορεί να αντιμετωπίσει τον Κυριάκο, αφού είναι το πολιτικό alter ego του.

ΥΓ. Η Άννα Διαμαντοπούλου, αν είχε προσχωρήσει στη ΝΔ, θα ήταν η πιθανότερη διάδοχος του νυν πρωθυπουργού, με τον ίδιο τρόπο που διαδέχθηκε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και στην αρχηγία και στην πρωθυπουργία το τότε “ξένο σώμα” που λεγόταν Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Αλλά αυτά είναι πολιτικά σενάρια…