Οδεύοντας προς τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Του Ναζισμού (σύντμηση του τίτλου ”Εθνικός Σοσιαλισμός”) ο οποίος ήταν προέκταση του ιταλικού Φασισμού και είχε για αρχηγό τον πιο επικίνδυνο ηγέτη: Τον γιο ενός κατώτερου Αυστριακού υπαλλήλου (με μαυριδερή όψη, μικρό μουστάκι και βλέμμα παγωμένο, επιβλητικό και μαγνητικό μαζί), που άκουγε στο όνομα ”Αδόλφος Χίτλερ”.

Χάρη σ’ αυτόν τον ημιμαθή, περίεργο άνθρωπο (αποτυχημένο ζωγράφο στα πρώτα του βήματα) – που εντυπωσίαζε αρχικά των φτωχόκοσμο της Ιταλίας και της Γερμανίας, όταν άφηνε να κατρακυλούν απ’ το στόμα του σαν χείμαρρος παράφρονες λέξεις και ιδέες
– έφτασε και ξεπέρασε ο Ναζισμός τον ”ευτελή” πρόγονό του (Φασισμό).

Η ρητορική δεινότητα του Χίτλερ, του ανθρώπου της ανισορροπίας με τις παρασιτικές ροπές, είχε αναμφισβήτητα πέραση στο παραπλανημένο ακροατήριο της θετής του πατρίδας (Γερμανίας), απ’ τη στιγμή που υποσχόταν ότι θα κάνει πραγματικότητα το ”γερμανικό θαύμα”. Το ”θαύμα” που θα έσωζε την πατρίδα τους απ’ το ολέθριο κραχ, την οικονομική καταστροφή του 1918, στο τέλος Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι Ναζί στην εξουσία

Έτσι, υπό το πνεύμα του μισότρελου προπαγανδιστή, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα στη Γερμανία έφτασε να έχει 107 Ναζί βουλευτές στο Ράιχσταγκ (νομοθετικό σώμα της Γερμανίας κατά την περίοδο 1867-1945) από τους 12 που είχε προ των εκλογών του 1930. Ήταν η αρχή του πιο δυναμικού και επικίνδυνου ηγέτη στον κόσμο, που άρχισε τη σταδιοδρομία του με σοσιαλιστική φρασεολογία κατευθύνοντας την οργή των φτωχοποιημένων, πεινασμένων και απελπισμένων Γερμανών κατά των Εβραίων καπιταλιστών, στους οποίους απέδιδε τη δυστυχία της γερμανικής κοινωνίας.

Κι αυτό την ίδια στιγμή που άφηνε στο απυρόβλητο τους χωρίς ηθικούς φραγμούς και κοινωνική ευαισθησία Γερμανούς νεόπλουτους (απογόνους της παλιάς αυτοκρατορικής αριστοκρατίας των Τίσεν, Στίρνερ, Κρουπ και Χούγκενμπεργκ), γιατί χρηματοδοτούσαν την προπαγανδιστική κατά των Εβραίων εκστρατεία του…

Έτσι το 1930, ο Γερμανός πολιτικός αυστριακής καταγωγής με το προσωνύμιο ”Φύρερ” (Führer: ηγέτης), έφτασε να έχει μια καλά εκπαιδευμένη και άρτια εξοπλισμένη δύναμη ”Φαιοχιτώνων” απροσδιόριστου αριθμού και ”Ταγμάτων εφόδου” υπό τις διαταγές του με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας.

Εφικτή προσδοκία για τον ηγέτη του Εθνικοσοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος NSDAP (ο οποίος έμελλε, τελικά, να εγκαθιδρύσει ναζιστική μονοκρατορία και γίνει δικτάτορας του Γερμανικού Ράιχ (1933-1945) λόγω αδυναμίας αντίδρασης της αντιπολίτευσης. Της αποδιοργανωμένης και τρομοκρατημένης γερμανικής αντιπολίτευσης, που στήριζε τις ελπίδες της κατά του Χίτλερ στον 85χρονο στρατηγό και Πρόεδρο Πάουλ φον Χίντενμπουργκ, ο οποίος είχε νικήσει τον ”Φύρερ” με μικρή διαφορά στις προεδρικές εκλογές του 1932.

Η προσδοκία του Χίτλερ έγινε πραγματικότητα και στις αρχές του 1933 διορίστηκε Καγκελάριος απ’ τον γηραιό Χίντενμπουργκ ο οποίος τον αντιπαθούσε και είχε δώσει λόγο τιμής στους πολιτικούς αντιπάλους του ”Αυστριακού” ότι δεν θα τον έχριζε πρωθυπουργό της Γερμανίας… Το σκηνικό στην Ευρώπη άρχισε ήδη να σκοτεινιάζει, αφού στο πρόσωπο του Χίτλερ συγκεντρώνονταν η ωμή και κτηνώδης εκδοχή του φασισμού και του ναζισμού, που κυοφορούσαν τις εθνικιστικές φιλοδοξίες του για τη Μεγάλη Γερμανία.

Μέσα σε λίγους μήνες, μάλιστα, ο νεοεκλεγείς στην Καγκελαρία αρχηγός του ”Εθνικού Σοσιαλιστικού-Εργατικού Κόμματος” ολοκλήρωσε την επικράτηση του φασιστικού καθεστώτος στη Γερμανία καταδιώκοντας και δολοφονώντας τους πολιτικούς αντιπάλους του με βάση τον περιβόητο ”Εξουσιοδοτικό νόμο”, που οδήγησε στον αφανισμό τμήματα της γερμανικής κοινωνίας τα οποία δεν εξυμνούσαν τον Ναζισμό…

Η γέννηση του Άξονα

Όσο για την Εξωτερική πολιτική, εκεί ο Χίτλερ συμμάχησε τάχιστα με τον ηγέτη της φασιστικής Ιταλίας Μπενίτο Μουσολίνι συγκροτώντας από κοινού με εκείνον τον Άξονα, στον οποίο εντάχθηκε σύντομα η αναθεωρητική Ιαπωνία υπογράφοντας τη συστράτευσή της με το ”Σύμφωνο Αντι-Κομιντέρν” (1936, χρονιά εκδήλωσης στήριξης από Ιταλία-Γερμανία στον Ισπανό δικτάτορα Φράνκο κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο, 1936-’39). Σύμφωνο που στρεφόταν ευθέως κατά της Κομμουνιστικής Διεθνούς και της Σοβιετικής Ένωσης.

Στην Ευρώπη τα γεγονότα άρχισαν να ”τρέχουν” ραγδαία, εντωμεταξύ, με πρωτοβουλία του συνεργαζόμενου δίδυμου Χίτλερ-Μουσολίνι. Στη Γερμανία ο Πρόεδρος Χίντεμπουργκ είχε πεθάνει και κατέλαβε τη θέση του ο Χίτλερ, ο οποίος – παραβιάζοντας τη Συνθήκη των Βερσαλλιών του 1919 (ένα χρόνο μετά το τέλος του Α’ ΠΠ που ”απαγόρευε απ’ την ηττημένη Γερμανία να διατηρεί στρατιωτικές δυνάμεις σε μια αποστρατικοποιημένη ζώνη της Ρηνανίας [σύνορα με Γαλλία-Βέλγιο και-Ολλανδία]) – ανακοίνωσε την κατάργησή της εν λόγω Συνθήκης.

Αμέσως μετά, έκανε πράξη το ”γερμανικό θαύμα” που είχε υποσχεθεί στους ψηφοφόρους του εμπεδώνοντας σε αυτούς το σύνθημα ”Deutschland über alles” και τη σιδερένια αρχή του ”Όποιος αγαπά τον λαό του θα αποδείξει την αγάπη του αυτή μόνο με τις θυσίες που είναι σε θέση να υποστεί για χάρη του”, αφού ”το να ζητωκραυγάζεις δε σου δίνει το δικαίωμα ούτε σε καθιερώνει πατριώτη” (βλ. Αδόλφου Χίτλερ ”Ο αγών μου”, βασικό ιδεολογικό μανιφέστο του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος πριν απ’ τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο).

Έβαλε τις βάσεις για να κάνει τη Γερμανία πραγματική υπερδύναμη μετατρέποντάς την παράλληλα σε ρατσιστικό κράτος που εκπαίδευε τους μαθητές ”να μην καταντήσουν μισοειρηνιστές και μισοδημοκράτες, αλλά ολοκληρωμένοι Γερμανοί”, όπως τους ονειρευόταν ο ίδιος.

Έκανε πράξη την ηγεμονική βουλιμία του με την προσάρτηση της Αυστρίας από τη Γερμανία (1938), πριν προλάβει ο Μουσολίνι να βάλει σε εφαρμογή τα σχέδιά του για την κατάκτησή της, όπως είχε διακηρύξει ανοιχτά. Κάτι που θύμωσε, αλλά και φόβισε τον Ιταλό δικτάτορα κάνοντάς τον να μεταπηδήσει εκείνη τη χρονιά από την ΑΝΤΆΝΤ (τη Συμμαχία όπου ήταν ενταγμένη η Ιταλία κατά τον Α’ ΠΠ) στο πλευρό μιας ισχυρότερης δύναμης. Αυτής του Άξονα που είχε επικεφαλής τη ναζιστική Γερμανία.

Στα πλαίσια του ”γερμανικού θαύματος” ο Χίτλερ έκανε πράξη, επίσης, άλλες δυο υποσχέσεις του στον παραπλανημένο απ’ την προπαγάνδα του γερμανικό λαό: την επαναφορά της στρατιωτικής θητείας και τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας, παρά τις διαμαρτυρίες της κυβέρνησης Τσάμπερλεν.

Διαμαρτυρίες υποτονικές σαν εκείνες του προκατόχου του Μπάλντουιν, σε βαθμό να καθιερωθεί έκτοτε ο όρος ”Πολιτική Κατευνασμού”, που έμεινε στην Ιστορία ως ”Appeasement Policy” και αντικατοπτρίζει την προσπάθεια των Βρετανών να διατηρήσουν καλές σχέσεις με την επίφοβη ναζιστική Γερμανία.

Υπό το πνεύμα αυτό, άλλωστε, η Βρετανία συνυπέγραψε το 1938 (με τη Γερμανία, την Ιταλία και τη Γαλλία) τη ”Συμφωνία του Μονάχου” (“Peace for our time”: ”Ειρήνη στην εποχή μας”), με βάση την οποία η Τσεχοσλοβακία θα έδινε στη Γερμανία τα ανατολικά εδάφη της (”εδάφη της βόρειας Βοημίας και της Μοραβίας στη περιοχή των Σουδητικών ορέων”, σύνορα Τσεχοσλοβακίας – Πολωνίας), σαν κίνηση συμβιβασμού με τον Χίτλερ για να αποτρέψει τον διαφαινόμενο κίνδυνο πολέμου με τη Γερμανία.

Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος: Η αυλαία ανοίγει

Μάταιος κόπος… Η τραγική διάψευση των βρετανικών προσδοκιών για αποφυγή του επερχόμενου πολέμου ήρθε τον Μάρτιο του 1939 με την παραβίαση της ”Συμφωνίας του Μονάχου” από τη Γερμανία και την εισβολή του Χίτλερ στην Πράγα, της οποίας είχε προηγηθεί η δήλωσή του ότι η καταπίεση των Γερμανών που ζούσαν στη (σύμμαχο της Γαλλίας και της Βρετανίας) Τσεχοσλοβακία ήταν ”αφόρητη”. Δήλωση που έγινε, για να δικαιολογήσει την επικείμενη κατάληψή της.

Ο Τσάμπερλεν ”ξύπνησε” αργά και άλλαξε άρον άρον την κατευναστική πολιτική του υπογράφοντας συμφωνίες εγγύησης με την Πολωνία, την Ρουμανία, την Τουρκία, και την Ελλάδα για την περίπτωση που θα δέχονταν γερμανική επίθεση.

Όμως τον Χίτλερ δεν τον σταματούσε τίποτα και γι’ αυτό η κυβέρνηση Τσάμπερλεν – που ανέχτηκε, σημειωτέον, την παραβίαση της Συνθήκης των Βερσαλλιών και του Αγίου Γερμανού ή Σαιν-Ζερμάν (η οποία υπογράφηκε μεταξύ των νικητών Συμμάχων Δυνάμεων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της νεοδημιουργηθείσας Δημοκρατίας της Αυστρίας) – αναγκάστηκε να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Γερμανίας στις 3 Σεπτεμβρίου του 1939, δυο μέρες μετά τη γερμανική επίθεση κατά της Πολωνίας.

Στο διάστημα εντωμεταξύ των τεσσάρων τελευταίων χρόνων πριν την κήρυξη πολέμου της Βρετανίας και της Γαλλίας στη Γερμανία (3 Σεπτεμβρίου 1939), ο συνεργάτης του Χίτλερ Μουσολίνι είχε κηρύξει τον πόλεμο (χωρίς προσυνεννόηση με τον ηγέτη του Άξονα) κατά μέλους της Κοινωνίας των Εθνών, της Αβησσυνίας (1935) θέλοντας να πάρει εκδίκηση για την ήττα της Ιταλίας σε παρόμοια προσπάθειά της το 1896.

Η κόσμος όδευε με ταχύτητα φωτός σε γενίκευση του πολέμου, που έπαιρνε διαστάσεις παγκόσμιας σύρραξης μετά τα ήξεις-αφήξεις των Γάλλων και των Βρετανών, οι οποίοι άφησαν την Αβησσυνία στο έλεος της φασιστικής Ιταλίας πιστοποιώντας δραματικά ότι η Κοινωνία των Εθνών ήταν ανύπαρκτη σαν προστατευτική δύναμη. Τον Απρίλιο του 1939 ακολούθησε η ιταλική εισβολή και η κατάκτηση της Αλβανίας. Λίγους μήνες αργότερα εκδηλώθηκε ένα νέο δεδομένο που – αντί για επίτευξη ισορροπιών – ώθησε τελικά τη ναζιστική Γερμανία στην κατεύθυνση της γενίκευσης του πολέμου.

Ήταν η υπογραφή του Γερμανοσοβιετικού Συμφώνου μη Επίθεσης (Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ) μεταξύ δύο άσπονδων ιδεολογικών εχθρών: των Γερμανών και των Σοβιετικών, οι οποίοι – με μυστικό πρωτόκολλο – αποφάσισαν να μοιράσουν την ανατολική Ευρώπη σε σφαίρες επιρροής.

Το Σύμφωνο υπογράφηκε τον Αύγουστο του ’39 στη Μόσχα και απέτρεπε προσωρινά πολεμική εμπλοκή της Σοβιετικής Ένωσης με τη Γερμανία δίνοντας στην πρώτη δύο πολύτιμα χρόνια ειρήνης και εξοπλιστικής προετοιμασίας για να αντιμετωπίσει καλύτερα τυχόν εισβολή της δεύτερης. Στη Γερμανία πάλι έδωσε την εξοπλιστική σιγουριά ότι θα γονατίσει τη σοβιετική αντίσταση, όπως έκανε με την Πολωνία.

Ωστόσο τίποτα από αυτά δεν εξελίχθηκε ομαλά. Ο άνεμος του πολέμου τίναξε στον αέρα υπογραφές και συμφωνίες πιστοποιώντας δραματικά ότι το ”γερμανικό θαύμα” του Χίτλερ ήταν θεμέλιο επιβεβαίωσης της ρήσης του φιλοσόφου Ηράκλειτου ”Πόλεμος πάντων μέν πατήρ ἐστι”…