Δύο Ιταλοί στο Δίστομο μαθαίνουν για την σφαγή

Τους είδα να παίρνουν “στο πόδι” το μεσημεριανό τους στη πέτρινη βρύση, στην είσοδο του Διστόμου, έχοντας απέναντι τους να δεσπόζει, τον Λόφο του Μαυσωλείου όπου βρίσκονται τα οστά των 228 σφαγιασθέντων Διστομιτών από τους Γερμανούς Ναζί, στις 20 Ιουνίου 1944. Καθώς ισχύει το μια φορά δημοσιογράφος-για πάντα δημοσιογράφος, έκανα στροφή και γύρισα για… ρεπορτάζ με τα φτωχά αγγλικά μου.

Το πρόγραμμά τους είναι σούπερ οικονομικό! Κοιμούνται σε μικρή σκηνή, μαγειρεύουν στο καμίνι τους τρόφιμα που αγοράζουν από σουπερμάρκετ στην διαδρομή – μερικές φορές τους κερνάνε ντόπιοι. Δεν βρήκαν προβλήματα στις δύο χώρες. Βλέπουν αξιοθέατα και ιστορικούς τόπους – και απολαμβάνουν τις διακοπές τους.

Πήγαν στον Όσιο Λουκά – θα σταματήσουν φυσικά και στους Δελφούς. Τους έδειξα το Μαυσωλείο Διστόμου για τα Θύματα του Ναζισμού το 1944 και άρχισα να τους μιλώ για το τι έκαναν εδώ οι υπάνθρωποι Ναζί του Χίτλερ (για να καταλάβουν, ως Ιταλοί, τους μίλησα ενιαία για τα εγκλήματα του δίδυμου Χίτλερ-Μουσολίνι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο). Δεν έδειξαν να ενοχλούνται για τον “δικό τους” – μου είπαν ότι το γενικό πλαίσιο για την Σφαγή του Διστόμου στις 10 Ιουνίου 1944 το είχαν διαβάσει στην μεγάλη πινακίδα που υπάρχει στον δρόμο, πριν μπουν στην μαρτυρική και ιστορική κωμόπολή μας. «Διαβάσαμε, όπως θυμάμαι ότι ήταν περίπου 220 θύματα», σχολίασε ο Andrea.

Με ρώτησαν αν η οικογένεια μου είχε θύματα – “σφίχτηκαν” για την σφαγή του 17χρονου αδελφού του πατέρα μου Νίκου και ιδιαίτερα της έξι μηνών ανιψιάς του, κόρης του Ματθαίου Δημάκα, τον βαρύ τραυματισμό του (συνονόματου) παππού μου… «Βαρβαρότητες…» είπε η Katerina – και καθώς συνέχισα – είδα συμπόνια στα μάτια τους όταν συμπλήρωσα ότι στο σπίτι που μένουμε τώρα είχαν δολοφονηθεί έξι άτομα, στενοί συγγενείς της μάνας μου – μια οικογένεια που ξεκληρίστηκε…

Ανάμεικτα τα συναισθήματα…

«Αγριότητες…Δυστυχώς δεν τα ξέρουμε. Σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες την ιστορία του τόπου σου»… Το δρομολόγιό τους, όπως μου το έδειξαν στο χάρτη, ήταν Αγκώνα, Ηγουμενίτσα, Αντίρριο, Πάτρα, Κόρινθος, Αθήνα, Πειραιάς, Ρόδος, Καστελόριζο, Κας, Αττάλεια, Σμύρνη, Τσεσμέ, Χίος, Πειραιάς, Ελευσίνα, Θήβα, Λιβαδειά, Όσιος Λουκάς, (Δίστομο), Δελφοί, Ναύπακτος, Ηγουμενίτσα, Αγκώνα! Tο ημερολόγιο τους το ανεβάζουν στο Instagram στον λογαριασμό τους los. caracoles. Αυτό που θέλω να μοιραστώ είναι το πώς ένιωσα από την συνάντηση:

• Χαρούμενος, αφενός, που βοήθησα δύο νέους ανθρώπους να γνωρίσουν την ιστορία του τόπου μου, την Σφαγή του Διστόμου από τους Ναζί…
• Ενοχλημένος, θυμωμένος, αφετέρου, που αυτό το έγκλημα των 228 σφαγιασθέντων (όπως χιλιάδων άλλων στα 130 αναγνωρισμένα Μαρτυρικά μέρη της Ελλάδας και τα άλλα 1.000 χωριά με κάπως λιγότερα θύματα), δεν το ξέρουν στην Ευρώπη… Και ακόμα πιο ενοχλημένος που ως κράτος δεν κάνουμε όσα πρέπει για να διεκδικήσουμε “Δικαιοσύνη και Αποζημίωση”!

Ανάμεικτα λοιπόν συναισθήματα….Είμαι σίγουρος ότι όλα αυτά θα βρούμε τρόπο – ως συντεταγμένη Πολιτεία και συνειδητοί πολίτες – να τα πούμε στον Γερμανό Πρόεδρο Σταϊνμάιερ που αναμένεται σε λίγες μέρες στην Μαρτυρική Κάνδανο, στην Κρήτη. Θα μου πείτε, τα είπατε και το 2014 ως ΕΣΔΟΓΕ και δημότες Μαρτυρικών τόπων στον τότε Πρόεδρο της Γερμανίας Γκάουκ, που επισκέφθηκε τους μαρτυρικός Λιγκιάδες Ιωαννίνων.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσουμε να τα λέμε, να διεκδικούμε μαχητικά, “Δικαιοσύνη και Αποζημίωση” μέχρι την πλήρη δικαίωση.

---

 

* Ο Λουκάς Δημάκας είναι δημοσιογράφος (ΕΣΗΕΑ), μέλος της Διοίκησης του ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΘΥΜΑΤΩΝ ΝΑΖΙΣΜΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας στην Ελλάδα (ΕΣΔΟΓΕ).