Τίτλοι τέλους για τον ΣΥΡΙΖΑ – Στα αζήτητα της πολιτικής

Τελικά η ριζοσπαστική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) έκανε τα πάντα για να δείξει την τερατομορφία της και το επιθεωρησιακό της στοιχείο. Απέδειξε ότι είναι ικανή να παράξει άφθονα αναθέματα, μια πολύ κακή ηθοποιία, έναν απίστευτο καρεκλοκενταυρισμό, μπόλικες ιδεολογικές ταλαντώσεις “τουρλού μπριάμ”, καθώς και μια γελοιογραφική υπερβολή που έδειχνε τα άσχημα και τις γελοιότητες του κόμματος.

Τα οργανικά ρέλια της κομματικής κουρελού του ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους 13 μήνες, έπαιξαν ένα πολύ κακό πολιτικό θέατρο που θα το θυμόμαστε για καιρό ακόμη. Εξάλλου τα όσα συνέβαιναν στην ανανεωτική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) για 13 μήνες είχαν γίνει καθημερινό σήριαλ μιας πολιτικής αυθεντικής καρικατούρας.

Αρχικά ο κ. Τσίπρας έφερε τη νέα ηγεσία του κόμματος από τις ΗΠΑ τον κ. Κασσελάκη. Ο Στέφανος Κασσελάκης μια πολιτική παραφωνία, ένα μίγμα μαθητευόμενου πολιτικού κονφερανσιέ, με κατασκευασμένη “χλιδάτη” επιτυχία και αφού το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ τον υποδέχτηκε με ωσαννά και τον εξέλεξε ως πρόεδρο του, στη συνέχεια τον αμφισβήτησε. Ένα μέρος της εσωτερικής κομματικής αντιπολιτευόμενης, η ομάδα με το όνομα “Ομπρέλα” ήρθε σε ρήξη με τη νέα ηγεσία και πραγματοποιήθηκε η πρώτη διάσπαση του κόμματος. Μετά ανακάλυψαν και οι υπόλοιποι ότι η νέα ηγεσία πάσχει πολιτικά και έτσι η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος ενέκρινε πρόταση δυσπιστίας και συντελέστηκε μια ακόμη διάσπαση. Η διάσπαση πλανιόταν πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ ως θριαμβευτική στερεοτυπία.

Έτσι λοιπόν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ πλήρωνε σταθερά και ανυποχώρητα το σύνδρομο της πολιτικής του κουλτούρας, που κρυσταλλωνόταν και ξεμάκραινε ως πολυφωνική αφωνία και ως ανέκδοτο ελευθεριότητας και έλξης προς κάθε καινούργιο. Επίσης, θέλετε τα μποφόρ της πολιτικο-κομματικής ιδεοληψίας του, την ιδεολογική του ακινησία, τη συνθηκολόγηση του με το σύστημα, το μονοκομματικό του καταναγκασμό, την κρατική επιχορήγηση που ελάμβανε και λειτουργούσε (όπως και για όλα τα κόμματα εξάλλου) ως το ισχυρότερο υπνωτικό, την επαρχιώτικη κομπλεξική του συνήθεια (συνήθεια περιφερειακού αριστερισμού) να εγκαταλείπονται οι αγώνες και να υπερασπίζονται περιθωριακές κουλτούρες (όπως στη Woke κουλτούρα) και η παραληρηματική τους ιδιογλωσσία; Όλα αυτά λειτούργησαν “ευδοκίμως” και “αλληλεγγύως” ώστε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να καταστεί επιθεωρησιακό νούμερο και να διαλυθεί σε γκρουπούσκουλα.

Βέβαια ο κακός σκηνοθέτης των συντελούμενων στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ο κ. Τσίπρας, ο οποίος κρύφτηκε βλέποντας τον πολιτικό εκφυλισμό του κόμματος του. Εξάλλου ο κ. Τσίπρας δεν υπήρξε ποτέ μπροστάρης των πολιτικών εξελίξεων, ας θυμηθούμε ότι ήταν εκείνος που αλλοίωσε ένα δημοψήφισμα και ετεροκαθόρισε όλες τις δεσμεύσεις του, που είχε προαναγγείλει αναφορικά με τα μνημόνια.

ΣΥΡΙΖΑ: Στα αζήτητα της πολιτικής 

Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ από τότε που έγινε κόμμα εξουσίας και κυβέρνησε τη χώρα; Κατοχύρωσε όλες τις ιστορικές δομές του κατεστημένου. Προστάτευσε όλες της καθεστωτικές εξαρτημένες μεταβλητές. Και επιβεβαίωσε όλες εκείνες τις θεωρίες που έλεγαν ότι η εξουσία είναι δύναμη διατακτική.

Ποιος μπορεί λοιπόν να είναι ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική; Μάλλον φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παρκάρει στα αζήτητα της πολιτικής και αυτό γιατί έχει πάψει να ηχεί και να αντηχεί στις πολιτικές αναζητήσεις των πολιτών. Τώρα πια επιζητεί ένα άλλοθι για να σώσει τη φήμη του και να δικαιολογήσει και να νομιμοποιήσει τις κινήσεις του. Αλλά ματαίως. Έτσι και αλλιώς απεδείχθη ότι αποτελεί μια παρένθεση, μια πολιτική φούσκα, που έσκασε. Το κόμμα με το 35,4% και το 31,4% έγινε παρωδία του εαυτού του και αγγίζει το τέλος του.

Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ σέρνει στην πλάτη του την παρακμή των επιλογών του και πληρώνει το πικρό τίμημα. Έγινε κόμμα σπατάλης εξ’ αιτίας της πολιτικής του αβιταμίνωσης, της έλλειψης του δυναμικού και ενεργητικού πεδίου του, αλλά και της βλητικής του αντίδρομης προσέγγισης των κοινωνικών, πολιτικών και εθνικών προβλημάτων. Τώρα πια τα διασπασμένα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ, ψάχνουν να βολευτούν σε υψήγορες πλειοψηφίες με κεντρο-αριστερό πρόσημο. Ωστόσο η εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ καλό θα ήταν να γίνει μάθημα για όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα ώστε να καταλάβουν και εκείνα, ότι η πολιτική πράξη τελειώνει συχνά πυκνά με τη τιμωρία του κόμματος που έχει εκφράσει ράκη θλιβερής πολιτικής και ματαιοδοξίες για νίκες, με ψευδείς οραματικές πραγματικότητες.