Τί πρέπει να κάνει το ΠΑΣΟΚ ως αξιωματική αντιπολίτευση

Κατά την άσκηση κοινοβουλευτικού ελέγχου της κυβερνήσεως, το ΠΑΣΟΚ έχει τεράστια περιθώρια να αποβεί η εναλλαγή. Τον σοσιαλισμό περιόρισε στο ΕΣΥ, την επαναστατικότητα κατήργησε όταν διατήρησε τις ξένες βάσεις επί Καψή και έγινε αστικό κόμμα όταν την κυβέρνηση ανέλαβε ο Κώστας Σημίτης. Το ερώτημα τώρα είναι το ΠΑΣΟΚ είναι προετοιμασμένο για την άσκηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ή θα συνεχίσει να ομφαλοσκοπεί με τους διαφόρους αποσυνάγωγους του; Κατέχει τον πρώτο δήμο της χώρας, των Αθηναίων, κι ούτε το Παιδικό πάρκο της Ακροπόλεως δεν κατασκεύασε – το έφτιαξαν οι δημότες.

Όπως απέδειξε η πρακτική των έξι τελευταίων ετών ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε πλήρως ως αξιωματική αντιπολίτευση, με αποτέλεσμα την καταθλιπτική κυριαρχία του κυρίου Μητσοτάκη, ο οποίος πέρασε από την Βουλή ό,τι ήθελε ή επέβαλαν οι δεσμεύσεις του. Τώρα δίνει το δικαίωμα στους “Συριζαίους” κεκράκτες να ομιλούν περί «διαπλοκής» και ν’ απαιτούν την παράδοση της βουλευτικής έδρας εις όσους αποχωρούν ή ανεξαρτητοποιούνται απ’ το κόμμα που τόσον διέψευσε τις προσδοκίες των ψηφοφόρων του.

Η μομφή αυτή όμως αλλοιώνει την μορφή του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, κατά το οποίον οι βουλευτές πρώτα είναι αντιπρόσωποι του λαού (άρθρο 51 παρ. 2) κι ύστερα μέλη πολιτικού κόμματος. Συνεπώς πρώτο μέλημα του ΠΑΣΟΚ είναι να απορροφήσει όσους αποσκιρτούν απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ βουλευτές, για ενδυνάμωση της  κοινοβουλευτικής του δύναμης. Άλλωστε, ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων δεν υπάρχουν και πολλές. 

Κατά το άρθρο 73 του συντάγματος, «πρόταση νόμου έχει η Βουλή και η Κυβέρνηση». Άρα η αξιωματική αντιπολίτευση ημπορεί να παίρνει νομοθετικές πρωτοβουλίες – αρκεί να συγκεντρώνει την απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών στις συνεδριάσεις της βουλής.

Οι υποχρεώσεις της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης

Είναι αξιοπερίεργο, ότι το φλύαρο κι εν πολλοίς συχνά παραβιαζόμενο Σύνταγμα του 1975 (*) πουθενά δεν αναφέρεται στον ρόλον της αξιωματικής αντιπλίτευσης και στα θεσμικά καθήκοντα  της. Η ύπαρξη κι η αποστολή της συνάγεται από άλλες  διατάξεις – κυρίως από τον “Κανονισμό της Βουλής”, που είναι το αφανές και συνεχώς μεταβαλλόμενο μικροσύνταγμα της χώρας, κατά τα κέφια της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Ακροθιγώς μόνον αναφέρεται η Αξιωματική Αντιπολίτευσης στον καταστατικό χάρτη της χώρας (=Σύνταγμα), ως κομματική δύναμις για την συμμετοχή  στις εξεταστικές επιτροπές, αλλά τι να πεΙ κανείς δι’ ένα συγκεντρωτικό Σύνταγμα, που αναθέτει την «αυθεντική ερμηνεία» των νόμων στην νομοθετική πλειοψηφία (άρθρ.77), αγνοώντας ακόμη και την διάκριση των εξουσιών του Μοντεσκιέ.

Επί της ουσίας τώρα: Το ΠΑΣΟΚ ως αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να ελέγχει ανά πάν βήμα τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβερνητικής πλειοψηφίας, που συχνά εμπεριέχουν φωτογραφικές ή παράνομες διατάξεις ως λχ. πολεοδομικές ρυθμίσεις και φορολογικές εκτροπές. Ειδικώς στα εθνικά θέματα, η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να έχει σοβαρή και σθεναρά άποψη την οποία να διακηρύσσει γεγωνυία φωνή. Διότι πολλά εν κρυπτώ απεργάζεται η κυβέρνηση με τον “ελληνοτουρκικό διάλογο” και την μυστική διπλωματία. 

Να μην δέχεται η αξιωματική αντιπολίτευση τα κυβερνητικά παραπλανητικά στοιχεία κι αριθμούς ως λχ. της ανεργίας, που παρουσιάζεται υποεκτιμωμένη. Πάνω απ’ απ’ όλα, οφείλει να αναγάγει σε σταυροφορία το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας που παραμελεί η κυβέρνηση, αποσκοπούσα να το καλύψει με αλλόθρησκους λαθρομετανάστες.

Αλλά και στην εξωτερική πολιτική έχει περιθώρια κινήσεως το ΠΑΣΟΚ ως αξιωματική αντιπολίτευση, διότι δεν επιτρέπεται στον Κυριάκο να έχει κηρύξει τον πόλεμο – έστω και λεκτικά – έναντι της Ρωσίας. Με τον μεγάλο ρωσικό λαό, οι απανταχού Έλληνες έχουν άρρηκτες σχέσεις και δεν επιτρέπεται τόση εχθρότης των δύο χωρών Ελλάδος και Ρωσίας , ακόμη κι αν ο Πούτιν εισέβαλε σε μία ανεξάρτητη χώρα, την Ουκρανία, όπως ο “Αττίλας” στην Κύπρο. Η μη “αναλογικότητα” κάνει την διαφορά. Συγχαρητήριο μήνυμα του ΠΑΣΟΚ προς τον εκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ δεν θα έβλαπτε, καθώς ο πρωθυπουργός φημολογήθηκε ως …Χάρισ-ματικός.

(*)΄Αρθρον 74 παρ, 5 που απαγορεύει άσχετες διατάξεις με το κύριο περιεχόμενο νομοσχεδίου που ψηφίζεται στη Βουλή κι όμως αποτελεί παγία κοινοβουλευτική τακτική που συνεπιφέρει τον νομοθετικό κυκεώνα ο οποίος επικρατεί στην Ελλάδα.