Να πανηγυρίζουμε που έπεσε το καθεστώς Άσαντ;

Στη Συρία, η μεγάλη εξουσία, πέρασε από πατέρα σε γιο με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και μπορεί να σημαίνει. Και σίγουρα, όχι στον γιο που προοριζόταν να κληρονομήσει την απόλυτη εξουσία (απόλυτη εξουσία που διαφθείρει απόλυτα), αλλά σε άλλον γιο. Καμία λεπτή πατροκτονία δεν έγινε… Πώς θα μπορούσε;

Μια οικογένεια, που για μισό αιώνα κυβερνάει τη χώρα και στο τέλος την παραδίδει διαλυμένη. Ένα καθεστώς που κατηγορήθηκε ότι έριξε μέχρι και χημικά στους ανθρώπους του. Χημικά που σου έκοβαν την ανάσα, και η βασανιστική αναπνοή γινόταν αέρας, δηλαδή έσβηνες/πέθαινες…

Κερδισμένη η Τουρκία με τη γάγγραινά της στην εξωτερική πολιτική που προωθεί – ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έχει το Plan B – ίσως, κερδισμένο και το Ισραήλ (ένας ακόμη αντίπαλός του, “συγκαμένος”). Κερδισμένοι οι ισλαμιστές, πρώην τρομοκράτες του ISIS, που έχουν και καλά αλλάξει μυαλά. Είναι ο “Συριακός Εθνικός Στρατός” μία περισσότερο ύποπτη μετεξέλιξη παραστρατιωτικών, κάθε άλλο παρά θετική; Για την Τουρκία και το Ισραήλ είναι Σουνίτες αντάρτες όσοι έφτασαν στη Δαμασκό, μα για τις “άγιες δυνάμεις”, ΗΠΑ και ΕΕ, είναι ισλαμιστές τρομοκράτες, με ορισμένες (βλ. Βρετανία) να ετοιμάζονται να τους δώσουν “συγχωροχάρτι”.

Οι χαμένοι είναι, η Ρωσία, το Ιράν, αλλά και η Κίνα (ίσως, οι βιομηχανίες όπλων τους, κάτι κερδίζουν). Η Ρωσία, “μετά το λάθος της Ουκρανίας”, το δεύτερο λάθος της είναι, ότι στο μέτωπο της Συρίας, πολέμησε εναντίον των Κούρδων, στο πλευρό του Άσαντ. Το Ιράν βλέπει τo σιιτικό κίνημα Χεζμπολάχ να μην αξίζει το ψωμί που τρώει εδώ και χρόνια, γιατί αν το άξιζε, θα είχε διασώσει το status quo στη Δαμασκό. Οι Παλαιστίνιοι είναι επίσης χαμένοι. Χαμένη είναι η Ορθόδοξη χριστιανική μειοψηφία της Συρίας και οι άλλες θρησκευτικές μειονότητες που είναι στόχος όλων!

Συρία: Στους χαμένους και η Ελλάδα… 

Η Ελλάδα – η μεγαλύτερη χαμένη όλων που χρειάζεται διπλή ασπιρίνη – γιατί χάνεται ένα ακόμη αντίβαρο απέναντι στον τουρκικό ιμπεριαλισμό, και είναι, σαν το αντίβαρο αυτό να αδειάζει από άμμο. Το δε υπουργείο Εξωτερικών χαιρέτισε την πτώση του Άσαντ. Μεγάλη χαμένη η πρώην αποικιακή μήτρα, η Γαλλία, που την προηγούμενη μέρα της πτώσης του Άσαντ, γιόρταζε τα θυρανοίξια της Παναγιάς των Παρισίων – ο Μακρόν βρήκε την ευκαιρία να αγκαλιάσει δυο/τρεις φορές τον Τραμπ, για ευνόητους λόγους. Η Αμερική έχει προ πολλού απωλέσει το κύρος της, ιδίως, μετά τις ανεπιτυχείς “εξαγωγές δημοκρατίας” που ξεκίνησαν με τον Κλίντον και συνεχίστηκαν με τον Ομπάμα στην πολύπαθη περιοχή. Ο Τραμπ είπε, «η Συρία δεν είναι δική μας υπόθεση…». Η Αμερική έχει βέβαια 900 στρατιώτες εκεί…

Τον “αποσυνάγωγο” Άσαντ τον φυγάδεψαν οι Ρώσοι και έτσι θα αγαπήσει τους ρωσικούς χειμώνες. Ίσως κερδισμένος να βγει ο συριακός λαός, αλλά, μετά τα χρόνια καταπίεσης, έχει χάσει τ’ αυγά και τα καλάθια. Και τώρα τρέχει με πιάτα, με μαχαιροπήρουνα, και με Louis Vuitton στα χέρια! Η πολιτική σκέψη δεν είναι στο αίμα τους / δεν είναι στα ατού των Αράβων – η θρησκεία διαδραματίζει ρόλο κυρίαρχο, όπως άλλωστε, και οι τοπικές παραδόσεις με μία ισχυρή δόση υπερβολής, πονηριάς και καχυποψίας. Μία θρησκεία, ένα βήμα μπρος, πέντε βήματα πίσω! Ο νέος ηγέτης των ανταρτών μίλησε σε τζαμί στη Δαμασκό… Πού θα μίλαγε;

Η Συρία είναι σε μία ατελείωτη τραγωδία εδώ και δεκαετίες. Κρίμα. Ίσως υπάρχει μια ελπίδα για τους Κούρδους – θα τους αποκαλούσα, Σουνίτες μουσουλμάνους με μυαλό και καρδιά στη σωστή τους θέση, κάτι που είναι σπάνιο – που αξίζουν κάτι καλύτερο στην ευρύτερη περιοχή και, δεν θέλουν μόνο να αυτονομηθούν αλλά, επιζητούν δικό τους κράτος. Kάτι που θα ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδας, του Ισραήλ, αλλά και της Αμερικής. Μία χώρα έχει την οικονομική και στρατιωτική ισχύ να ξαναχαράξει τα σύνορα στην περιοχή, αν θελήσει να το κάνει, και αυτή είναι η Αμερική.