Ο αποκλεισμός της Ταϊβάν και η παγίδα του Θουκυδίδη

Σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργείου Αμύνης της νήσου Ταϊβάν, πρώην Φορμόζα, 47 Κινεζικά μαχητικά αεροσκάφη και 12 πλοία του πολεμικού ναυτικού επιχειρούν «τακτική αεροπορική υποστήριξη ναυτικού αποκλεισμού», πέριξ της ανεξαρτήτου χώρας, προσπαθώντας να περάσει το μήνυμα διεθνώς, ότι η Ταϊβάν ανήκει στην Κίνα – κάτι ανάλογο με τους Τουρκικούς ισχυρισμούς για την Ψέριμο κι άλλα Ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου πελάγους ότι ευρίσκονται υπό… “Ελληνική κατοχή”!

Το ζήτημα είναι τι θα πράξουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, σε περίπτωση εισβολής και στις δύο περιπτώσεις και γι’ αυτό πρέπει να μας αφορά ο ντε φάκτο αποκλεισμός της Ταϊβάν κι όχι τόσον η τύχη της Συρίας, την νέα κυβέρνηση της οποίας έσπευσε ο κ. Γεραπετρίτης ν’ αναγνωρίσει προτού καν σχηματισθεί. Η ατέρμων Κίνα προχωρεί συστηματικώς στην κατάκτηση της Ταϊβαν, με το επιχείρημα ότι προ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ανήκε στην ηπειρωτική χώρα (όπως το Αιγαίον στους Οθωμανούς προ 1913).

Αυτό δεν είναι σωστό αμφοτέρωθεν: Την τότε Φορμόζα κατείχαν οι Ιάπωνες, μετά την επικράτηση τους στον Κινεζοϊαπωνικό στα τέλη του 19ου αιώνος, όπως και η αθαλάσσωτη Οθωμανική αυτοκρατορία ήδη από το 1911 είχε χάσει τον έλεγχο του Αιγαίου, από τους Ιταλούς και τους Έλληνες με την ανάκτηση της Κρήτης το 1912-13. Εν συνεχεία το θωρηκτόν “Αβέρωφ” απελευθέρωσε όλα τα νησιά του Αιγαίου – ακόμη και την Ίμβρο και Τένεδο που ανέκαθεν είχαν Ελληνικό πληθυσμό αλλά “αυτονομήθησαν” υπέρ της Τουρκίας μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και την Συνθήκη της Λωζάννης το 1923.

Την διαφορά με την Ταϊβάν κάνει ότι η Κίνα είναι πυρηνική δύναμις σήμερα ενώ η πολιορκουμένη νήσος όχι. Μία ρίψις ατομικής βόμβας στην Ταϊβάν θα έκανε το νησί να παραδοθΕΊ αμαχητί ενώ η προστάτις του Αμερική δεν θα διακινδύνευε τον πληθυσμό της σε μία ανταπόδοση του πλήγματος.

Εν τούτοις, τόσον στην περίπτωση της Κίνας όσο και της Τουρκίας, οι διεθνείς συνέπειες θα ήσαν σοβαρές και στην δευτέρα περίπτωση αξεπέραστες. Η Ψέριμος είναι έδαφος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως από το 1981 ανεπιστρεπτί.

Η Ταϊβάν και η παγίδα του Θουκυδίδη

Η Κίνα βαδίζει σε ένα κλιμακωτό πόλεμο, που θυμίζει την αρχαία Αθήνα με την Σπάρτη. Αμφότερες δεν το επιθυμούσαν αλλά συμπαρασύρθηκαν σ’ αυτό που ονόμαζε ο μέγας ιστορικός Θουκυδίδης “παγίδα”: την δομική άνοδο της τότε Αθήνας (σήμερα Κίνα) και την αντίδραση της παραδοσιακής Σπάρτης (σήμερα των Ηνωμένων Πολιτειών) που αισθάνονται την πίεση αμφισβητήσεως της πρωτοκαθεδρίας, όπως επί Ψυχρού Πολέμου από την Σοβιετική Ρωσία.

Και ναί μεν εκείνη κατέρρευσε χωρίς “να πέσει πιστολιά” το 1989 από τον Χολυγουντιανό “πόλεμο των Άστρων” του προέδρου Ρέηγκαν αλλ’ ο ηγέτης της Κίνας Χί Τσιπίνγκ και το πανάρχαιο αυτό έθνος, δεν έχουν σχέση με τον Γκορμπατσώφ και τον Ερυθρό στρατό – πολύ καλό στις παρελάσεις της Κόκκινης Πλατείας, αλλά όχι ικανό ακόμη και σε μικρότερες συγκρούσεις (Ουκρανία).

Το δόγμα του Θουκυδίδη είναι σαφές: Ο φόβος της Αθήνας από την Σπάρτη ήταν εκείνος που κατέστησε τον Πελοποννησιακό πόλεμο αναπόφευκτο. Τέτοιος φόβος δεν πρέπει να συνέχει τον νέο Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ όχι μόνο λόγω της τεχνολογικής υπεροχής των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά γιατί οι δημοκρατίες επιβιώνουν των δικτατοριών, όπως φάνηκε στην Συρία. Το ίδιο ισχύει και για την αυταρχική Τουρκία. Ο πολύς Χακάν Φιντάν καλό θα ήταν να διαβάσει το βιβλίο Γράχαμ Άλλισον “Destined for war”(*) για να παύσει να διεκδικεί τα ελληνικά νησιά.

(*)Εκδότης SCRIBE, 2017, σελ. 367.