Το φαινόμενο Ζωή ή Salon de la beauté η Βουλή;

Και είναι επίσης αλήθεια πως ενώ η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας κατηγορήθηκε για αμετροέπεια, συνεχείς παρεμβάσεις και διακοπές, οι χυδαιότητες και τα σεξιστικά υπονοούμενα ειπώθηκαν από την άλλη πλευρά, από εκείνη της συμπολίτευσης. Και είναι επίσης γεγονός ότι μέσα σε πολύ μικρό, χρονικό διάστημα η Ζωή Κωνσταντοπούλου κατάφερε να έχει όχι μόνο άσπονδους εχθρούς, αλλά και φανατικούς υποστηρικτές.

Και μάλιστα οι τελευταίοι μοιάζει να αυξάνονται γεωμετρικά, όσο η ίδια ανεβάζει τους τόνους, δεν “μασάει” από τις απαξιωτικές παρατηρήσεις ή το μπούλινγκ που της γίνεται και αγωνίζεται να ξεχωρίσει, κάνοντας μόνη της την αντιπολιτευτική διαφορά σε μίαν ανδροκρατούμενη, υποτονική και μάλλον “κωφάλαλη” στα ζητήματα που καίνε, εθνική αντιπροσωπεία.

Επιπλέον, το ευρύ κοινό φαίνεται ότι έχει και στην ίδια και στον επιθετικό, όσο και ασυμμάζευτο λόγο της, μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από ό,τι στους παραδοσιακούς, κοινοβουλευτικούς ομιλητές, τους βραχυκυκλωμένους σε συμβάσεις συμβάσεων, αφανή συμφέροντα και προφανείς υπεκφυγές. Επειδή μπορείς να καταλογίσεις στη Ζωή τα μύρια όσα, αλλά δεν μπορείς να την κατηγορήσεις ούτε ότι εξυπηρετεί σκοτεινά κέντρα, ούτε ότι κρύβει τα λόγια της για να μην δυσαρεστήσει κάποιους από το κατεστημένο, ούτε ότι είναι ο αχυράνθρωπος των αθέατων ισχυρών.

Γιατί ενοχλεί η Κωνσταντοπούλου;

Γιατί όμως ενοχλεί τόσο πολύ και τόσους πολλούς η Κωνσταντοπούλου; Είναι θέμα στυλ ή θέμα ουσίας; Δηλαδή διαφωνούμε και εξεγειρόμαστε με αυτά που λέει, ή απλώς με το πώς τα λέει; Σίγουρα η κόρη του Νίκου δεν είναι εύκολος αντίπαλος, ούτε συνήθης περίπτωση. Μήπως πάλι ενοχλεί γιατί “πετάγεται” και διακόπτει τον δάσκαλο(;) και χαλάει έτσι την ησυχία της τάξης;

Μήπως γιατί δεν είναι κόσμια; Μα δεν είμαστε στο δημοτικό σχολείο, ούτε στην εκκλησία, είμαστε στη Βουλή των Ελλήνων όπου διακυβεύονται τα πλείστα όσα συμφέροντα του λαού και όπου παίρνονται οι πλέον κρίσιμες για όλους μας αποφάσεις. Εκτός κι αν η Βουλή είναι Salon de la beauté. Θα είχε ενδιαφέρον πάντως να συγκριθεί η ελληνική Βουλή με την βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων. Επειδή το μαλλιοτράβηγμα που συμβαίνει εκεί, είναι απερίγραπτο.

Αν η Ζωή λοιπόν γίνεται δυσάρεστη, τόσο το χειρότερο για όσους έχουν κάνει πολύ πιο δυσάρεστη την ζωή του καθενός από εμάς και ενοχλούνται από συμπεριφορές κι όχι από πράξεις ή, ακόμη χειρότερα, από παραλείψεις. Από την άλλη, πόσο μπορεί κανείς να έχει εμπιστοσύνη ότι θα αντέξει στο χρόνο ένα κόμμα τόσο ναρκισσιστικό πολιτικά, τόσο μονοδιάστατο και προσωποπαγές;

Αν η Κωνσταντοπούλου θέλει να παίξει έναν ρόλο μονιμότερο στα πράγματα του τόπου, επωφελούμενη και από την τρέχουσα πολιτική συγκυρία αλλά και από την απίστευτη κομματική λειψανδρία, οφείλει να μην εκτονώνει απλώς το κοινό της, αλλά να το κατευθύνει προς ουσιαστικές προτάσεις υπέρβασης. Οφείλει να χαλιναγωγήσει το υπερτροφικό ego της, ώστε να το καταστήσει από μειονέκτημα, πλεονέκτημα. Και βέβαια να τιθασεύσει το “εισαγγελικό” ύφος που καταλόγιζαν και στον πατέρα της.

Το φαινόμενο Ζωή ή “όλοι σας και μόνη μου”

Η ίδια ευφυώς έχει κρατήσει αποστάσεις από την παραδοσιακή και σε αποδρομή Αριστερά, όσο και από την παραδοσιακή Δεξιά. Είναι όμως σε θέση να προχωρήσει σε σύνθεση; Και αν ναι, με ποια πρόσωπα και με ποιες συμμαχίες; Είναι, ασφαλώς, πολύ εντυπωσιακό το παιχνίδι “όλοι σας και μόνη μου”, αλλά φοβάμαι ότι δεν έχει μέλλον.

Η Ζωή είναι η πρωτότοκη θυγατέρα του Νίκου Κωνσταντόπουλου και της δημοσιογράφου Λίνας Αλεξίου, έχει εξαιρετικές νομικές σπουδές εντός και εκτός (σε Γαλλία και ΗΠΑ) και αξιόλογη δικανική θητεία. Την περίοδο 2007-2012, ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Νέων Ποινικολόγων της Διεθνούς Ένωσης Ποινικού Δικαίου (AIDP). Είναι επίσης μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου της Νέας Υόρκης (Member of New York City Bar Association) και μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.

Είχα προσωπική εμπειρία ικανοτήτων της όταν, πριν από 30 περίπου χρόνια, με υπερασπίστηκαν και η ίδια και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος ενώπιον της τακτικής Δικαιοσύνης όπου με είχαν παραπέμψει οι τότε υπουργοί Θεόδωρος Πάγκαλος και Ευάγγελος Βενιζέλος, με βασική μάρτυρα κατηγορίας την αείμνηστη Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα και με αίτημα την απόλυσή μου από την Εθνική Πινακοθήκη. Το… έγκλημά μου ήταν ότι –σε συνεργασία με την ΕΡΤ– συμμετείχα ως ιστορικός τέχνης σε ντοκιμαντέρ που κατέγραφε τις τεράστιες, πολιτιστικές καταστροφές στη Βόρεια Κύπρο και τα Κατεχόμενα. Κι έτσι είχα διαταράξει(sic) τις φίλιες σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας!

Παρά τις δύσκολες συνθήκες –τα πρωτοπαλίκαρα του σημιτισμού δεν αστειεύονταν τότε– η Ζωή και ο πατέρας της Νίκος (του οποίου ήμουν τότε συνεργάτης μαζί με τους Δάντη Χρυσικό, Πέτρο Κουναλάκη, Στέργιο Πιτσιόρλα, Σπύρο Λυκούδη κ.α), κατάφεραν να με αθωώσουν πανηγυρικά. Κι αυτό είναι κάτι που δεν ξεχνώ. Τέλος, ας σημειωθεί ότι η Κωνσταντοπούλου εγκαίρως αποστασιοποιήθηκε από την ολέθρια, ηγετική ομάδα του Αλέξη Τσίπρα, αποποιούμενη έτσι οφίκια και χρήμα. Δηλαδή, από την αδίστακτη “δρακογενιά” που έλεγε κι ο Στέλιος Παππάς, ο πατέρας του Νίκου. Έτσι ώστε σήμερα να παρουσιάζεται η ίδια δικαιωμένη ως προς τις επιλογές της.

Προχτές στη Βουλή δεν ήταν μόνο ο πρώην αστυνομικός Κυριαζίδης που ασχημόνησε ως μάτσο δεξιός εναντίον της Ζωής. Είχε προηγηθεί κι ο μάτσο αριστερός Παφίλης που της είχε φωνάξει ιταμά «Τί είναι αυτά που λες κυρά μου»; Δηλαδή το επίπεδο του Κοινοβουλίου στα καλύτερα του! Γι’ αυτό σας λέω: Μήπως θα έπρεπε να ξαναδούμε τη Ζωή χωρίς την προκατάληψη μίας εξ ορισμού παραμορφωμένης εικόνας; Αν η ίδια πολλές φορές αδικεί τον εαυτό της λόγω ταμπεραμέντου, δεν μας συμφέρει να την αδικούμε ασυλλόγιστα κι εμείς. Για το δικό μας συμφέρον.