Ο «αντι-Βρετανός» Τατάρ και οι αγκαλιές Στάρμερ-Φιντάν

Το Λονδίνο θεωρεί- και μετά την έξοδο από την ΕΕ, το Brexit- την Τουρκία πιο κοντά του γεωπολιτικά. Κι αυτό φαίνεται από διάφορες δράσεις στο διεθνές πεδίο, τις συνεχείς συνεννοήσεις και κοινούς βηματισμούς.

Την ίδια ώρα, αναπτύσσονται και ανταγωνισμοί, που είναι αναπόφευκτοι. Αν και στο Φόρεϊν Όφις είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί σε ό,τι αφορά την Κύπρο και τις τουρκικές επιδιώξεις, η Άγκυρα εγείρει κατά καιρούς ζητήματα ακόμη και για τις Βάσεις στο νησί. Όχι ευθέως, αλλά διά του εγκάθετου της στα κατεχόμενα, Ερσίν Τατάρ. Ο τελευταίος συχνά-πυκνά επικρίνει τη βρετανική πλευρά. Πριν ένα χρόνο, τον Μάρτιο αλλά και το Δεκέμβριο, επανέλαβε τη θέση ότι οι δύο βρετανικές Βάσεις στην Κύπρο αποτελούν απειλή για την Τουρκία και (την κατεχόμενη) Κύπρο.

Σημειώνεται ότι ο κατοχικός ηγέτης, μετά τη συνάντηση που είχε την περασμένη Παρασκευή με τον Υφυπουργό Ευρώπης και Βορείου Αμερικής του Ηνωμένου Βασιλείου, Stephen Doughty, εξέφρασε παράπονα (!) για τη βρετανική στάση στο Κυπριακό. Υποστήριξε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο δεν επέδειξε την αναμενόμενη ουδετερότητα και εγγύτητα προς τους Τουρκοκύπριους, ούτε και μια προσέγγιση που να αντανακλά πλήρως την «πραγματικότητα» στο νησί, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πολύ καλά το Κυπριακό. Είπε δε πως οι Τουρκοκύπριοι δεν βρήκαν υποστήριξη από το Λονδίνο στο θέμα της άρσης της λεγόμενης απομόνωσης.

Το γνωστό παραμύθι. Ξεχνά σκοπίμως ο κ. Ερσίν πως το Λονδίνο έχει εμβολιάσει και την ΕΕ όσο ήταν εντός της Ένωσης όπως και τα Ηνωμένα Έθνη, με ιδέες αναφορικά με το εμπόριο, που διευκολύνει το καθεστώς των κατεχομένων.

Οι Βρετανοί, οι Τούρκοι κι ο Τατάρ

Παράλληλα, πολλές φορές την τελευταία περίοδο η κατοχική πλευρά θέτει ζήτημα παρουσίας των βρετανικών Βάσεων. Ένα ζήτημα, βέβαια, που δεν εγείρεται σε μια λογική από-αποικιοποίησης, αλλά στη βάση του ανταγωνισμού με τουρκικές επιδιώξεις στην περιοχή. Άλλωστε, ουδέποτε η τουρκική πλευρά ιστορικά στήριξε αυτή την προοπτική, της από- αποικιοποίησης.

Είναι πρόδηλο ότι ο Τατάρ όλα αυτά τα αναφέρει- κατόπιν οδηγιών- θέλοντας να ασκηθεί πίεση προς τη Βρετανία ενόψει της άτυπης Πενταμερούς Διάσκεψης, που θα πραγματοποιηθεί στις 17-18 Μαρτίου, στη Γενεύη. Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί και το βιώσαμε και διά των «ευφάνταστων ιδεών» του Φόρεϊν Όφις.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν την στιγμή κατά την οποία η βρετανική πλευρά ανεβάζει στο «τρένο» τον… λαθρεπιβάτη, Χακάν Φιντάν, για να συμμετάσχει στη σύναξη του Λονδίνου, για το Ουκρανικό. Και προφανώς αυτό το τελευταίο είναι πιο σημαντικό και για τη Βρετανία, πρωτίστως για την Τουρκία από το να λέει διάφορα ο εγκάθετος της στα κατεχόμενα, Ερσίν Τατάρ. Δεν αποκλείεται δε την ώρα που ο Τατάρ δίνει τον μεγάλο «αντι-βρετανικό» αγώνα του, ο Φιντάν να κλείνει το μάτι στον Πρωθυπουργό Κιρ Στάρμερ.

Αλλά και ο Τατάρ δεν μπορεί να λέει και πολλά. Γιατί, ως γνωστό, ένα αόρατο χέρι από το Φόρείν Όφις, λίγο πριν επιλεγεί για να ηγηθεί του κατοχικού καθεστώτος, τον αφαίρεσε από τη μαύρη λίστα, στην οποία είχε μπει λόγω της εμπλοκής του στην πολύκροτη υπόθεση της Πόλι Πεκ (του Ασίλ Ναδίρ). Και έκτοτε ταξιδεύει ελεύθερα στη Βρετανία.

Το παιχνίδι αυτό γίνεται με σημαδεμένη τράπουλα. Σε σχέση με τους Βρετανούς και την παρουσία τους στο νησί, η τουρκική πλευρά διαχρονικά δεν ήγειρε θέμα, πέραν από εκείνα που ψελλίζει ο Τατάρ. Ουδέποτε ενοχλείτο από τη βρετανική παρουσία, ούτε πριν την ανεξαρτησία, επί αποικιοκρατίας, ούτε και μετά. Υπήρξε και συνεργασία μεταξύ των δυο αυτών δυνάμεων σε βάρος, τις πλείστες φορές, της Κυπριακής Δημοκρατίας, της ελληνικής πλευράς.