Η Αθήνα καίει… τις συμμαχίες της

Με την υπόθεση των Τεμπών, ένας πρωτόγνωρος αριθμός πολιτών την “έφτυσε”, πραγματοποιώντας την μεγαλύτερη διαδήλωση της μεταπολίτευσης, ενώ αυτή προσποιείται ότι…βρέχει. Στα ελληνοτουρκικά, δεν μπορεί πια καν ένα χρυσόψαρο να ελευθερωθεί στο Αιγαίο χωρίς η Άγκυρα να εγείρει εμπόδια και διεκδικήσεις, πόσο δε μάλλον να ποντίσει η Αθήνα ηλεκτρικό καλώδιο ή, φεύ, να αξιοποιήσει τον ενεργειακό της πλούτο. Εν τούτοις, το Υπουργείο Εξωτερικών καμώνεται ότι προάγει την ελληνοτουρκική φιλία και ειρήνη, ωσάν να απευθύνεται σε αφελείς.

Τέλος, η προσωπική διπλωματία του πρωθυπουργού με τους Ευρωπαίους ομολόγους του δεν απέδωσε το παραμικρό, αφού η ΕΕ άνοιξε απροκάλυπτα και διάπλατα την κερκόπορτα στην Άγκυρα διαμέσου των εξοπλιστικών προγραμμάτων SAFE και ReArm Europe, αδιαφορώντας κυνικά ότι κατέχει το 40% της Κύπρου και παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου. Πλέον, η Άγκυρα δύναται να πλουτίσει από τους φόρος των Ευρωπαίων πολιτών και να αυξήσει την στρατιωτική της ισχύ και το αποτύπωμά της ακόμη περισσότερο, συμμετέχοντας στα ευρωπαϊκά προγράμματα παραγωγής όπλων.

Για τους δε Ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι φαντάζουν εαυτούς “ρωσοφάγους”, ούτε λόγος… Εδώ δεν μπορούν να καταφέρουν την Τουρκία, την Αλβανία και τα Σκόπια να σεβαστούν το διεθνές δίκαιο και τις ευρωπαϊκές αξίες και πιστεύουν ότι μπορούν αν αντιμετωπίσουν την Μόσχα στρατιωτικά!

Η ευθυνοφοβία της Αθήνας

Το εντυπωσιακό με την υπόθεση της Μονής Σινά είναι ότι οι αιγυπτιακές αρχές προέβησαν στο μεγαλοπρεπέστατο αυτό “άδειασμα” της Αθήνας παρά την υποτιθέμενη προσωπική δέσμευση του Προέδρου Σίσι στον Έλληνα πρωθυπουργό για την ευμενή διευθέτηση της υπόθεσης. Δεδομένου ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι εξακολουθούν να αποτελούν απειλή για την κυβέρνηση Σίσι, τι συμφέρον έχει το Κάιρο να ρισκάρει τις καλές σχέσεις του με την Αθήνα, προωθώντας μια πολιτική διεκδίκηση που έγειρε το τέως ισλαμιστικό καθεστώς; Η λύση στον εν λόγω γρίφο ίσως γίνει πιο κατανοητή εάν επαναδιατυπωθεί κάπως η ερώτηση.

Ίσως πρέπει να επικεντρωθούμε όχι στο τι κάνει η Αίγυπτος στην παρούσα φάση, αλλά μάλλον στο τι δεν κάνει η Αθήνα… Πιο συγκεκριμένα, προφανώς η παθολογική ευθυνοφοβία και αβουλία της Αθήνας σχετικά με την περιφερειακή εξωτερική πολιτική άρχισε να προβληματίζει σοβαρά τους συμμάχους της και να τους βάζει σε δεύτερες σκέψεις. Κανένας διεθνής παίκτης δεν μπαίνει σε μια συμμαχία χωρίς να υπολογίσει το όφελος που θα κερδίσει από την συμμαχία αυτή. Εάν δεν εξασφαλίζεται το ελάχιστο αυτό προαπαιτούμενο, παύει να είναι χρήσιμη μια συμμαχία και εκλείπει ο λόγος ύπαρξής της.

Εδώ και αρκετό καιρό, η Αθήνα υποσκάπτει τις συμμαχίες της με την κωλυσιεργία και τις παρελκυστικές τακτικές που υιοθετεί, ουσιαστικά λειτουργώντας ως τροχοπέδη στους σχεδιασμούς των συμμάχων της. Ακόμη και η όμαιμη, ομόγλωσση, ομόθρησκη και ομότροπη Κύπρος δείχνει να έχει κουραστεί από τα ήξεις-αφήξεις της Αθήνας, γι’ αυτό και έσπευσε να υπογράψει ξεχωριστή συμφωνία με το Ισραήλ για την πόντιση ηλεκτρικού καλωδίου, με την ελπίδα ότι η κίνηση αυτή ίσως υποχρεώσει και την Ελλάδα να αναλάβει επιτέλους δράση.

Ανησυχία και για Λιβύη

Σαν να μην έφτανε η ψυχρολουσία που μάς επιφύλαξε το Κάιρο, ακολούθησε δεύτερη και εξίσου ανησυχητικά καμπάνα από την Λιβύη, όπου ανακοινώθηκε ότι η λιβυκή Βουλή και ο επικεφαλής του Εθνικού Στρατού της Λιβύης στρατηγός Χαλίφα Χάφταρ θα συστήσουν επιτροπή προς εξέταση της αποδοχής του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου που υπεγράφη προ ετών μεταξύ της Άγκυρας και της λιβυκής κυβέρνησης την οποία αντιστρατεύονται η Βουλή και ο Χάφταρ.

Η εξέλιξη αυτή συνιστά στροφή 180 μοιρών για την ηγεσία της Ανατολικής Λιβύης, η οποία βρίσκεται σε εμφύλια σύρραξη με την κυβέρνηση Ντμπεϊμπά, που υποστηρίζεται και κρατείται στην εξουσία από την Τουρκία. Η απόρριψη του μνημονίου αυτού, το οποίο παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και καταπατεί τόσο την διακηρυγμένη – όσο και την δυνητική – ΑΟΖ της Ελλάδος, από το κοινοβούλιο της Λιβύης αποτελούσε ισχυρό διπλωματικό χαρτί στην φαρέτρα της Αθήνας περί του παρανόμου χαρακτήρα και της ανυποστασίας του τουρκολιβυκού μνημονίου. Τυχόν αποδοχή του μνημονίου αυτού θα αποτελούσε συνεπώς τεράστιο πλήγμα για τον Ελληνισμό και ένα μεγάλο βήμα προς την νομιμοποίησή του.

Μολονότι η Αθήνα φρόντιζε στο παρελθόν να κρατάει ανοικτό δίαυλο επικοινωνίας με τον Στρατηγό Χάφταρ και να του παρέχει υποστήριξη στον εμφύλιο πόλεμο που διεξάγει απέναντι στις δυνάμεις των ανταρτών και την κυβέρνηση Ντμπεϊμπά, φαίνεται εσχάτως να του γύρισε την πλάτη, υποτιμώντας την ισχύ του. Σε συνδυασμό με την “γερακίσια” στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στην Ρωσία, που αποτελεί ίσως την μεγαλύτερη σύμμαχο του Χαφτάρ, η Αθήνα εισπράττει τώρα τα επίχειρα των κακών υπολογισμών και της διπλωματικής αβελτηρίας που επιδεικνύει.

Οι συμμαχίες της Ελλάδας με σημαντικά κράτη της Μέσης Ανατολής όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο για την επιτυχή μόχλευση της γεωπολιτικής αξίας της χώρας και την αναβάθμιση της διεθνούς θέσης της. Η εγκατάλειψη των συμμαχιών αυτών ή έστω και η απροθυμία εμβάθυνσης τους εξαιτίας του φόβου της τουρκικής αντίδρασης – η οποία αναπόφευκτα θα ακολουθήσει κάποια στιγμή ούτως ή άλλως με οποιαδήποτε αφορμή – ισοδυναμεί με την φινλανδοποίηση της χώρας.

Η Ελλάδα πρέπει επειγόντως να αναθεωρήσει την διπλωματική της στρατηγική και την συνακόλουθη τακτική διότι εκπέμπει συνεχώς τα λάθος μηνύματα και διακινδυνεύει να απωλέσει την αξιοπιστία της και την φυσική θέση που της ανήκει ως μέρος ενός λειτουργικού διεθνούς μηχανισμού που θα εμποδίσει τα τουρκικά σχέδια για περιφερειακή ηγεμονία.

Αυτό προϋποθέτει όμως μια ελάχιστη σοβαρότητα εκ μέρους της ηγεσίας του ΥΠΕΞ, το οποίο πρέπει επιτέλους να πάψει να πυροβολεί τα πόδια του με τις άστοχες κινήσεις του. Από κάποια στιγμή και πέρα, αναπόφευκτα εγείρεται το ερώτημα κατά πόσον οι κακοί χειρισμοί Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη μπορεί να αποδοθούν αποκλειστικά σε διπλωματική αβελτηρία ή εάν πρέπει να επισύρουν βαρύτερες κατηγορίες…