Προσμένοντας μία νέα Φιλική Εταιρία – Ραγιαδισμός και πατριωτισμός

Άσε που καραδοκούν από δίπλα οι μεγάλοι πλιατσικολόγοι της “συμμάχου” Δύσης και της “φίλης” Τουρκίας, των οποίων η βουλιμία, μέχρι στιγμής, ικανοποιείται με αργούς ρυθμούς μέσω τοκογλυφικών δανείων επί υποθήκη όλων ημών των δυτικών χρηματοπιστωτικών οργανισμών, αλλά και εξαγορών κάθε διαθέσιμης προς πώληση σπιθαμής γης από τους γείτονες, οι οποίοι διασφαλίζουν νόμιμους τίτλους, προκειμένου να αποφύγουν τις δικαστικές διώξεις, όπως στην περίπτωση της Κύπρου της οποίας άρπαξαν ένα κομμάτι εξυπηρετώντας, συγχρόνως, τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Η “Εχθρική Εταιρία” δεν έχει τη δύναμη να περιορίσει τις ορέξεις των ξένων, καθότι η εξουσία της φτάνει μέχρι τα σύνορά μας, αλλά είναι σε θέση να “ταπώνει” κάθε πιθανό κενό, ικανό να εγείρει την ιδέα μιας νέας Φιλικής Εταιρίας, δημιουργημένης από πραγματικά φιλοπάτριδες Έλληνες της πρόσφατης και της ιστορικής διασποράς, την οποία θεωρούν “casus belli” οι “μέτοχοι” της πρώτης. Οι συνθήκες αμφισβήτησης της ισχύος τους από μια ισχυρή ομάδα συμπατριωτών μας του εξωτερικού δεν είναι παρόμοιες εκείνων της οθωμανικής περιόδου των χαλαρών δομών, ώστε να διαφύγει της προσοχής των σύγχρονων κοτζαμπάσηδων. Οι “μέτοχοι” δεν έχουν μόνο τον πλήρη έλεγχο της πολιτείας, αλλά και τον ελεγκτικό-κατασταλτικό μηχανισμό των πραιτοριανών τους, που συμπεριφέρονται κατά παρόμοιο τρόπο με εκείνον των γενίτσαρων.

Με την αίσθηση της δύναμής τους να μην τους καθησυχάζει, μετέρχονται και άλλες μεθόδους, όπως αυτές του φόβου (τούρκικου, ρωσικού, ιώσεων κλπ.) και της πολιτικής μικροπαροχών (τύπου μπότοξ, που είναι και του συρμού) προς εκείνους που αρκούνται στο “φάγαμε και σήμερα”. Μέτρα ικανά, μέχρι τώρα, να κρατούν τον “βρασμό” της κοινωνίας κάτω από το επίπεδο κοχλασμού της για να μην αποκτήσει πλεονέκτημα το χάος έναντι των ανδρεικέλων της. Πλέον τούτων, χρησιμοποιούν και τα λεγόμενα “μεγάλα αναπτυξιακά” έργα -κάτι σαν τάματα, δηλαδή- των οποίων o ρόλος είναι να επιστρέφονται τα “χαρισμένα” ή τα κρατικά δάνεια στα χέρα τους, και μάλιστα επαυξημένα, προκειμένου να στηρίξουν τις μετοχές τους στις ξένες αγορές.

Εκείνο το οποίο φαίνεται να τους ξεφεύγει είναι ο έλεγχος του τρέχοντος εκπροσώπου τους, ο οποίος δείχνει τάσεις αυτονόμησης, συμπεριφερόμενος “σαν να μην υπάρχει αύριο” (για τον ίδιο και την οικογένεια ή την ΝΔ;), κοστίζοντάς τους ακριβότερα απ’ όσο εκτιμούσαν, προσθέτοντας και τον ρόλο του ως “θερμαστή” της καίουσας φωτιάς κάτω από το κοινωνικό καζάνι, ενισχύοντας την πιθανότητα “σύντηξης” των μεμονωμένων Ελλήνων σε κοινωνία. Συμπεριφορά, η οποία ενεργοποίησε τα μέλη της “Εχθρικής Εταιρίας” να καταφύγουν στις εφεδρείες της -λεφτά υπάρχουν- για την οσονούπω αντικατάστασή του, ακόμα και μέσω ανακύκλωσης, δείχνοντας, ταυτόχρονα, την περιβαλλοντική τους ευαισθησία. Ανακύκλωση, η οποία, παρά τον σχετικό εμπλουτισμό της, πάντα αποφέρει υποδεέστερη ύλη από εκείνη της πρώτης χρήσης.

Η νέα Φιλική Εταιρία, την ανάδυση της οποίας προσδοκούν κάποιοι, είναι αδύνατον να προκύψει, χωρίς να έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες από τους εγχώριους φιλοπάτριδες, οι περισσότεροι των οποίων, μέχρι τώρα, δοξάζουν τον Θεό, που κράτησε το έγκλημα των Τεμπών “μακριά από την αυλή τους”. Μιας ήδη υποθηκευμένης αυλής λόγω δανεικών, των οποίων μικρό μέρος καταλήγει στην κοινωνία μέσω δόσεων εξάρτησης, μεγάλης προβολής και ακόμα μεγαλύτερης εκροής προς τα πορτοφόλια των “μετόχων” της Εχθρικής Εταιρίας, όσο, βέβαια, η χώρα θα χαρακτηρίζεται “αξιόχρεη” (“χρωστώ και (ου)κ χρωστούνε με, αν θέλω παίρνω κι άλλα”, στην ποντιακή διάλεκτο) από “φιλεύσπλαχνους” ξένους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς με τελώνη το ΤΑΥΠΕΔ!

Οι “μέτοχοι” αγωνιούν, επίσης, μήπως το κύμα της σθεναρής αντίδρασης των οικογενειών των δολοφονημένων παιδιών εξελιχθεί σε κίνημα, το οποίο λείπει από τη χώρα της περίσσιας κομμάτων, στη σωρεία των οποίων επιχειρούν να το χαντακώσουν. Θαρρούν πως η πρακτική κάποιων, που ζούνε μέσω της βουλής -των μικρομετόχων της “Εχθρικής Εταιρίας”-χάριν του θανάτου κάποιου οικείου τους, ισχύει και για όλους τους υπόλοιπους. Έχοντας, όμως, στο πλευρό τους τα κανάλια απορροής της Δημοκρατίας, προσπαθούν να επιτύχουν ό,τι και στην περίπτωση του κινήματος των αγανακτισμένων, το οποίο γρήγορα οικειοποιήθηκε η κυβέρνηση της πρώτης φοράς και του πρώτου λαϊκού ΟΧΙ, λειτουργώντας ως αμορτισέρ εκτόνωσης των δυνάμεών του.

Θέτοντάς το διαφορετικά, κόμματα έχουμε, κίνημα όχι, παρότι είναι το μόνο ικανό να παρακινήσει τους Έλληνες της διασποράς για τη δημιουργία μιας νέας Φιλικής Εταιρίας απέναντι στην “Εχθρική”, η οποία κατατρώει τη χώρα κομμάτι-κομμάτι. Με την Ελλάδα να κείται στων Τεμπών την κοιλάδα, ας ξεκινήσει από ΄κει μια πορεία (σαν αυτή των Σέρβων) προς τον Άγνωστο Στρατιώτη, διεκδίκησης ενός καλύτερου μεριδίου συμμετοχής στην ιστορία της χώρας, ακόμα και χωρίς την έγκριση των “συμμάχων” οι οποίοι από πειραματόζωα μας προορίζουν για κρέας στα κανόνια τους. Όποιος μπορεί να οραματισθεί τη χώρα σε καλύτερο επίπεδο από το σημερινό μετά από τρία χρόνια υπό το υφιστάμενο ή το ανακυκλωμένο πολιτικό προσωπικό, ας μείνει στην αυλή του επαφιέμενος στην ελεημοσύνη των κλεφτών της περιουσίας και της ελευθερίας του έναντι της “ασφάλειάς” του, δηλαδή, της ζωής του ραγιά. Ο ραγιαδισμός δεν είναι πατριωτισμός αλλά ενδοτισμός!