Η Μαρία μπορεί να γράψει Ιστορία…

Η 28η Φεβρουαρίου 2025 θα καταγραφεί στην ιστορία ως το δικό μας Πολυτεχνείο. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι δεν θα μαζεύονταν σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας χωρίς σπουδαίο λόγο. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε κανένα μέρος του κόσμου. Αυτή ήταν η αρχή του τέλους της Μεταπολίτευσης. Μία λαοθάλασσα φώναξε δυνατά και καθαρά, από τη μία άκρη της επικράτειας έως την άλλη. Απαίτησε Δικαιοσύνη. Ένα άλλο κράτος. Αληθινή Δημοκρατία.

Αυτοί οι ένα εκατομμύριο πολίτες δεν θα διαδήλωναν, εάν δεν έβγαινε μπροστά ένα πρόσωπο που πιστεύουν και εμπιστεύονται. Όπως δεν βγήκαν σε πολλές άλλες σημαντικές υποθέσεις. Η Μαρία Καρυστιανού δεν καλείται να φτιάξει ένα Κίνημα από την αρχή. Το έχει ήδη ξεκινήσει. Μέσα από μία τραγωδία, το έχει γεννήσει με το σθένος της. Στο δράμα που ζει, ακόμα και αυτό είναι αρκετό. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ εξελίχθηκε στην πανελλαδική διαμαρτυρία των αγροτών. Με την ευρεία διάρκεια και τη στήριξη της κοινωνικής πλειονότητας. Ούτε είναι τυχαίο ότι το 71,2% των πολιτών, όπως καταγράφει η έρευνα της GPO, επιθυμεί Πολιτική Αλλαγή. Από εκείνη την ημέρα, το ένα βήμα φέρνει το άλλο. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει.

Το ερώτημα που η ίδια καλείται να απαντήσει είναι εάν θα κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα. Εάν δώσει σε αυτό το Κίνημα απτή πολιτική μορφή. Εάν δημιουργήσει ένα νέο κόμμα, που θα δώσει μεγαλύτερη ώθηση και διάρκεια στον αγώνα που έχει ήδη αρχίσει. Θα ήταν βέβαια καλύτερα να έχει ήδη δώσει πολιτική πνοή σε αυτό το κίνημα νωρίτερα. Να έχει αξιοποιήσει αυτό το κοινωνικό κύμα από το καλοκαίρι. Με αυθορμητισμό. Όποιοι την προέτρεψαν να καθυστερήσει έκαναν λάθος. Οι δικές τους φοβίες δεν μπορούν να γίνουν και δικές της. Απόλυτο σχέδιο δεν υπάρχει, ποτέ. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει καλύτερο σχέδιο από την αλήθεια.

Νέο κόμμα;

Εάν, όμως, εμπιστεύεται αυτό το Σύστημα, δεν χρειάζεται να το κάνει. Εάν δεν ανήκει στο 97% των πολιτών, σύμφωνα με την Kappa Research, που πιστεύει ότι στη χώρα κυριαρχεί η διαφθορά, δεν έχει νόημα. Εάν δεν συντάσσεται με το 86% των πολιτών που δεν εμπιστεύονται τα σημερινά κόμματα, είναι περιττό. Εάν έχει διαφορετική άποψη από τους 7 στους 10 πολίτες που δεν εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη, μπορεί να παραμείνει πρόεδρος του συλλόγου συγγενών των θυμάτων.

Τα ίδια ερωτήματα είναι σωστό να αξιολογήσουν και όλοι οι συγγενείς, που δεν συμφωνούν με αυτό που ζητάει από τη Μαρία ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Θα αποδοθεί από αυτό το Σύστημα δικαιοσύνης; Θα αποκαλυφθεί η πραγματική αιτία του θανάτου των παιδιών τους; Θα τιμωρηθούν οι πραγματικοί ένοχοι; Τι θα γίνει με αυτούς που προσπάθησαν να μπαζώσουν με κάθε τρόπο την αλήθεια; Εάν εμπιστεύονται αυτό το Σύστημα, δεν έχουν παρά να περιμένουν μία δεκαετία για να δικαιωθούν. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν αρκεί να περιοριστούν στο στενό πλαίσιο ενός συλλόγου. Πρέπει να κάνουν ακόμα ένα βήμα, αντίστοιχο με αυτό της 28ης Φεβρουαρίου. Όπως ο Πάνος Ρούτσι.

Προφανώς δεν είναι εύκολο να κάνει κόμμα. Είναι βέβαιο ότι το εγχείρημα είναι δύσκολο. Ακόμα και εγνωσμένης αξίας πολιτικοί δεν έχουν καταφέρει να το πετύχουν. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο Γιώργος Παπανδρέου, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο Στέφανος Μάνος, ο Γεράσιμος Αρσένης, ο Φώτης Κουβέλης, ο Αλέκος Αλαβάνος, ο Αντώνης Τρίτσης προσπάθησαν, αλλά δεν πέτυχαν το στόχο τους.

Πολιτική αλλαγή

Αυτή, όμως, τη φορά δεν είναι μόνο ο σκοπός ιερός. Είναι και οι δυνατότητες διαφορετικές. Γιατί τα στοιχεία είναι αμείλικτα. Η κοινωνία δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη. Σύμφωνα με τη Metron Analysis, το 72% των πολιτών τη θεωρεί μη ανεξάρτητη και το 79% πολιτικά ελεγχόμενη. Το 91% τη χαρακτηρίζει αργή, το 76% ανεπαρκή και το 70% κοινωνικά άδικη. Η απονομιμοποίηση του θεσμού, που θα έπρεπε να είναι το τελευταίο καταφύγιο των αδύναμων, είναι σχεδόν καθολική.

Γιατί για πρώτη φορά, δεν υπάρχει αξιωματική αντιπολίτευση στη χώρα. Αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία. Το ισχυρότερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη συγκυρία στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Κανένα πρόσωπο από τους επικεφαλής των υπαρχόντων κομμάτων δεν έχει τη δυνατότητα να ανταγωνιστεί τον Κυριάκο ως υποψήφιος Πρωθυπουργός. Κανένα κόμμα δεν έχει αυτή τη στιγμή προοπτική διακυβέρνησης, εκτός από τη ΝΔ. Αλλά ακόμα και αυτή, χωρίς προοπτική αυτοδυναμίας. Γιατί πρώτη φορά μετά από χρόνια, περισσότεροι από 7 στους 10 πολίτες αποζητούν τη δημιουργία νέων κομμάτων, σύμφωνα με την έρευνα της MRB.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, οι συγγενείς των θυμάτων έδωσαν έναν άνισο αγώνα. Έναν αγώνα ηθικό, ανθρώπινο, υπαρξιακό. Όμως ο χρόνος δουλεύει εναντίον τους. Γιατί το Σύστημα ξέρει να αντέχει. Να καθυστερεί. Να φθείρει. Να εξαντλεί. Να μετατρέπει την αλήθεια σε διαδικασία και τη διαδικασία σε λήθη. Σε αυτό το κενό, ένα κόμμα με σαφή και αδιαπραγμάτευτο πυρήνα τη δικαιοσύνη μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Όχι ως ακόμα ένας παίκτης στο στημένο σκηνικό του Συστήματος, αλλά ως θεσμικός καταλύτης.

Συνεπώς, όσοι προχωρήσουν μπροστά, δεν χρειάζεται να αναλωθούν στην εκπόνηση προγραμμάτων, που κανείς δεν διαβάζει. Ακόμα και στα υποτιθέμενα μεγάλα κόμματα, οι επικεφαλής τους τα αναθέτουν σε αρμόδιες επιτροπές μόνο για τους τύπους, ουσιαστικά για να έχουν κάτι να κάνουν όλοι αυτοί, που στις εκλογές δεν είναι χρήσιμοι. Ούτε οι αρχηγοί τους δεν τα διαβάζουν καλά- καλά. Τα βαριούνται ακόμα και αυτοί. Δεν είναι κακό να το εκπονήσουν, αλλά δεν θα κριθούν από αυτό.

Η Δικαιοσύνη ως κεντρικό διακύβευμα

Η Μαρία Καρυστιανού δεν χρειάζεται να γίνει επαγγελματίας πολιτικός. Χρειάζεται να γίνει φορέας μιας ιστορικής μετάβασης. Να δώσει πολιτική μορφή σε ένα Κίνημα που ζητάει φωνή. Να μετατρέψει την οργή σε πολιτική πράξη. Την αλήθεια σε έκφραση δημοκρατίας. Στις πρώτες εκλογές, η Μαρία δεν θα κληθεί να κυβερνήσει. Κανείς δε θα έχει την απαίτηση να γίνει πρωθυπουργός. Το μεγάλο κενό βρίσκεται στην έλλειψη αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το μόνο που θα της ζητηθεί είναι να αποδείξει ότι μπορεί να καθαρίσει όλη τη βρωμιά του Συστήματος. Όχι μόνο ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη για τα Τέμπη. Ότι δεν θα επαναληφθεί ποτέ ξανά ένα τέτοιο έγκλημα. Αλλά και εάν, ο μη γένοιτο, συμβεί, κανένας δεν θα ξανατολμήσει να το μπαζώσει.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να καταστήσει την απόδοση δικαιοσύνης κεντρικό διακύβευμα των επόμενων εθνικών εκλογών. Σε όλους τους τομείς. Για αυτό το πάθος της για δικαιοσύνη την πίστεψε ο κόσμος. Αυτό το πρόβλημα δεν μπόρεσε να λύσει κανένας άλλος. Αυτό είναι το brand της. Η δικαιοσύνη είναι το πολιτικό της κεφάλαιο. Σε μια χώρα όπου το 97% πιστεύει ότι η διαφθορά κυριαρχεί, η ιδέα ότι “η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και θα κάνει τη δουλειά από μόνη της” δεν είναι μόνο αφελής. Είναι μία επικίνδυνη αυταπάτη. Η πολιτική δεν θα μολύνει τη μνήμη των νεκρών. Η απουσία πολιτικής ισχύος θα την αφήσει να ξεχαστεί.

Ένα νέο κόμμα με πυρήνα την ανάγκη για δικαιοσύνη είναι ιστορική αναγκαιότητα. Ένα κόμμα αξιακό. Ένα κόμμα που ξεκινά από το αυτονόητο: ότι χωρίς ανεξάρτητη Δικαιοσύνη δεν υπάρχει ούτε αγορά, ούτε ανάπτυξη, ούτε κοινωνική ειρήνη. Ένα κόμμα που δεν υπόσχεται τα πάντα, αλλά εγγυάται ένα πράγμα: οξυγόνο για τη Δημοκρατία. Η Μαρία, όσοι συγγενείς σταθούν και στο επόμενο βήμα δίπλα της και όλοι αυτοί που θα τους υποστηρίξουν, τελικά, δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Όσοι τους εμποδίσουν να συνεχίσουν, αυτοί θα χάσουν. Και μόνο εάν προσπαθήσουν να ξεχαρβαλώσουν αυτό το άθλιο Σύστημα της ύστερης Μεταπολίτευσης, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας θα σταθεί δίπλα τους. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, οι πολίτες έχουν τη δυνατότητα να γράψουν Ιστορία.