Ο όψιμος βαρουφακισμός ανώτατο στάδιο του οπορτουνισμού
26/06/2019
Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντίνου * –
Η διαχείριση της κρίσης αποδεκάτισε το ΠΑΣΟΚ κι έδωσε στην Αριστερά μια ευκαιρία για να πετύχει μια πύρρειο –όπως αποδείχθηκε– νίκη. Το 2015, ο ελληνικός λαός την εμπιστεύτηκε, αλλά τόσο η κυβερνητική Αριστερά του Τσίπρα που συνθηκολόγησε, όσο και το κομμάτι που εγκατέλειψε τον ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζοντας τον “αντιμνημονιακό αγώνα” απογοήτευσαν, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.
Πολλοί από αυτούς που έφυγαν μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου πίστεψαν ότι ήταν θέμα μηνών να καταρρεύσει η κυβέρνηση Τσίπρα και το 61,31% του “Όχι” του δημοψηφίσματος θα κατευθυνόταν αλλού. Διαψεύστηκαν όμως, καθώς ο Τσίπρας κατάφερε να κυβερνήσει τέσσερα χρόνια αδιατάρακτα κι εκείνοι δεν κατάφεραν να πείσουν να τους ακολουθήσει, όχι το 61,31% όπως περίμεναν, αλλά ούτε κάποιο υπολογίσιμο κλάσμα εκείνου του ποσοστού, ώστε να παραμείνουν στο παιχνίδι.
Σε κάποιους από αυτούς, τα τέσσερα χρόνια που έμειναν “στην απέξω” στοίχισαν πολύ. Ορισμένοι μετάνιωσαν που έφυγαν και έσπευσαν να τα ξαναβρούν με το πολιτικό περιβάλλον του Τσίπρα στο παρασκήνιο. Κάποιοι επέστρεψαν δια της πλαγίας οδού και με δεύτερους ρόλους, π.χ ως συνεργάτες ευρωβουλευτών, ή διορισμένοι σε δημόσιες θέσεις.
Αυτοί που συνέχισαν τον αντιμνημονιακό αγώνα βρέθηκαν σύντομα σε υπαρξιακά αδιέξοδα, ψάχνοντας να δουν τι έκαναν λάθος. Δεν ήταν μόνο η πίκρα που αποβλήθηκαν από την κυβέρνηση κι έχασαν την εξουσία. Πολλοί από αυτούς είναι ικανοποιημένοι και με ένα κόμμα του 3% αρκεί να είναι μέσα στο παιχνίδι, να βγάζουν κάποιους βουλευτές, να έχουν κρατική επιδότηση μαζί με τη δυνατότητα συντήρησης μιας κομματικής γραφειοκρατίας (μετακλητούς, επιστημονικούς συνεργάτες, επαγγελματικά στελέχη).
Το ρεσάλτο στην κυβέρνηση το 2015 ήταν το πολιτικό Ελντοράντο για εκείνους που είχαν παραμείνει “στην απέξω” ακόμα και μετά το 1981, που βρέθηκε στην εξουσία το κομμάτι εκείνο που είχε μείνει εκτός μετά τον εμφύλιο. Πολλοί σαγηνεύθηκαν από την εξουσία το 2015. Όχι μόνο αυτοί που έκαναν όσες κωλοτούμπες χρειάστηκαν για να παραμείνουν, αλλά και πολλοί από εκείνους που έφυγαν από λάθος εκτίμηση. Οι γυρολόγοι που εμφανίστηκαν τότε, πολλοί. Κάποιοι τρύπωσαν, κάποιοι πόνταραν λάθος και βρέθηκαν με τους “εκτός”.
Σπάνε τα τηλέφωνα του Βαρουφάκη
Οι ευρωεκλογές ήταν η ευκαιρία που είχαν να επιστρέψουν. Ο λαός όμως τους γύρισε την πλάτη. Μόνο ο Βαρουφάκης πλησίασε το όριο εισόδου, λόγω της προσωπικότητας του που ευνοεί κόμματα ψήφου διαμαρτυρίας, όπως αντίστοιχα συνέβη με τον Βελόπουλο (που έβγαλε και ευρωβουλευτή), ή στις προηγούμενες εκλογές με τον Λεβέντη. Και είναι αξιοσημείωτο ότι η αντιμνημονιακή αντισυστημική ψήφος κατευθύνθηκε σε εκείνον, που μαζί με τον Τσίπρα το 2015, συμφώνησαν τη συνθηκολόγηση και τη συνέχιση των Μνημονίων.
Όταν και οι πρώτες μετά τις ευρωεκλογές δημοσκοπήσεις έδειξαν τον Βαρουφάκη να μπαίνει στη Βουλή, το σύνθημα δόθηκε. Από όλο το «αριστεροχώρι» (όπως είχε χαρακτηρίσει απαξιωτικά τον πολιτικό αυτό χώρο ο Τσίπρας) μόνο ο Βαρουφακης είναι που μπορεί να μπει στη Βουλή. Έτσι λοιπόν, από εκεί που ο Βαρουφάκης ίδρωνε να βρει στελέχη για το κόμμα του τα προηγούμενα χρόνια, είδε αυτές τις μέρες να του έρχονται από παντού και να σπάνε τα τηλέφωνα.
Τι πατριώτες που τον κατηγορούσαν ως εθνομηδενιστή, τι νεοφιλελεύθεροι που τον θεωρούσαν επικίνδυνο μαρξιστή, τι αριστεριστές που τον έλεγαν δεξιό, ακόμα και πρόσωπα που του είχαν ασκήσει ανελέητη κριτική για τη στάση του υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών και για τη διγλωσσία και την επιπολαιότητα του όταν διαπραγματευόταν στις Βρυξέλλες. Όπως και αυτοί που τον αποκαλούσαν άνθρωπο του Σόρος, όλοι τώρα ήταν έτοιμοι να τον υπερασπιστούν, λέγοντας τα αντίθετα, με αντάλλαγμα μια θέση στα ψηφοδέλτιά του, ή έστω (για τον πάγκο) μια υπόσχεση μετακλητού ή επιστημονικού συνεργάτη.
Το κόμμα του Βαρουφάκη αποτελεί την ευκαιρία να παραμείνουν στο παιχνίδι όσοι μετάνιωσαν που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, χάνοντας τα προνόμια τους, ή να μπουν στο παιχνίδι όσοι βαρέθηκαν να είναι στην “απέξω”. «Κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα» ή αλλιώς ο βαρουφακισμός ως ανώτατο στάδιο του οπορτουνισμού.
* Ο Δημήτρης Κωνσταντίνου είναι δημοσιογράφος
