Οι Ελληνοκύπριοι τον φραπέ τους, η Τουρκία τις γεωτρήσεις της

Η Άγκυρα έμαθε πολύ καλά την προβλέψιμη τακτική της ελληνικής πλευράς, ενώ η Λευκωσία επιμένει σε μια αδιέξοδη πορεία διευκολύνοντας την εδραίωση των κατοχικών τετελεσμένων. Η κατοχική δύναμη, αξιοποιώντας το παιχνίδι ισχύος, δεν αποδέχθηκε οτιδήποτε λιγότερο που θα επηρέαζε τον μεγάλο στόχο που είναι ο πλήρης έλεγχος της Κύπρου. Δεν έκανε βήμα πίσω όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθώντας την ελληνική πλευρά να υιοθετεί μια τακτική, στη βάση της οποίας βαθμηδόν οδηγεί στην ικανοποίηση των τουρκικών επιδιώξεων.

Αυτό αποδεικνύεται στην πράξη: Ένα θέμα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής αντιμετωπίστηκε ως ένα ζήτημα διαμοιρασμού της εξουσίας, ένα συνταγματικό θέμα. Και σε αυτή τη λογική, στην οποία εντάσσεται και η μέθοδος της εξημέρωσης του θηρίου, η ελληνική πλευρά πρόσφερε απλόχερα στην τουρκική πλευρά. Μέχρι που εκείνες οι υποχωρήσεις έφθασαν στο ρατσιστικό σχέδιο Ανάν, το οποίο απορρίφθηκε συντριπτικά από τους πολίτες.

Ούτε και τότε υπήρξε αλλαγή πλεύσης. Η τακτική συνεχίσθηκε με νέες παραχωρήσεις, νέες… εκποιήσεις δικαιωμάτων στην άλλη πλευρά. Μέχρι το Κραν Μοντανά που κατέρρευσαν όλα. Κι όταν κατέρρευσαν, έγινε αντιληπτό πως και να υπήρχε συμφωνία, κράτος δεν θα λειτουργούσε καθώς για να γίνει τούτο έπρεπε να πεισθεί ένας Τουρκοκύπριος να πατήσει το κουμπί. Η λεγόμενη θετική ψήφος. Και δεν ήταν μόνο τα βέτο. Αλλά και μετά τις διαπιστώσεις, ανασύρεται από το ράφι η ίδια δοκιμασμένη αποτυχούσα πεπατημένη προσέγγιση.

Αυτά επί του εδάφους. Ξεκίνησε η ίδια ιστορία και στη θάλασσα. Εισέβαλε η Τουρκία, κάνει έρευνες, γεωτρήσεις, διεκδικεί αέριο. Και επειδή οι Ελληνοκύπριοι δεν είναι χελώνες καρέτα-καρέτα (αλλά όπως προχωρούμε και με τα μυαλά τα δικά μας μπορεί να καταστούμε είδος προς εξαφάνιση) αντί της όποιας ευρωπαϊκής ή άλλης αντίδρασης άρχισαν οι γνωστές σειρήνες της προσαρμογής και της υποταγής, εκτός και εντός:

Η Τουρκία δεν θα δεχθεί να μην έχει λόγο. Ως εκ τούτου, να βρεθεί τρόπος να ικανοποιηθεί. Να συναποφασίζουν οι Τουρκοκύπριοι, δηλαδή η Τουρκία, να είναι μέρος των σχεδιασμών. Και σιγά-σιγά επανέρχεται και το σενάριο του αγωγού μέσω Τουρκίας.

Όλα αυτά οδηγούν στον ίδιο παρανομαστή: Να ικανοποιηθεί η Τουρκία για να σταματήσει τις προκλήσεις. Δεν είναι, όμως, αυτό που θα γίνει. Θα ικανοποιηθούν οι βλέψεις της Άγκυρας αλλά θα συνεχίσει την ίδια τακτική μέχρι να τα πάρει όλα. Μάλιστα, όλα. Κι αυτή είναι δοκιμασμένη τακτική. Στην ιστορία του Κυπριακού, αναζητήθηκαν και προβλήθηκαν πολλές νεοφανείς και μη ιδέες, αλλά δεν είχαν καμία τους επιτυχία.

Ανακαλύφθηκαν κίνητρα για την Τουρκία και καταλύτες για λύση. Ποιο το αποτέλεσμα; Η Τουρκία κέρδιζε αλλά δεν συνεργαζόταν. Κι αυτό γιατί τα θέλει όλα. Και επειδή γνωρίζει πως με τη μέθοδο του σαλαμιού θα τα πάρει, δεν έχει λόγο να αλλάξει τακτική.

Η ελληνική πλευρά στην Κύπρο είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί, παραμένει εγκλωβισμένη σε μια πολιτική αδιέξοδη και εν πολλοίς επικίνδυνη. Αυτή δεν έχει αποδώσει διαχρονικά. Έχει, όμως, δημιουργήσει μια ιδεολογία στο Κυπριακό. Αυτή που οι ιδέες και η τακτική αποσκοπούν στο να ικανοποιήσουν τον τουρκικό εθνικισμό. Οι φορείς αυτής της ιδεολογίας είναι επί της ουσίας εθνικιστές, ρατσιστές, που εκφράζουν τον τουρκικό εθνικισμό.

Με τα μυαλά που κουβαλούν κάποιοι, η μισή Κύπρος είναι κατεχόμενη και εδραιώνεται η κατοχή, θα αρπάξουν οι Τούρκοι τη θάλασσα και θα εξαφανιστεί και η Κυπριακή Δημοκρατία, που υπονομεύεται εκ των έσω από διάφορες ανόητες πρακτικές εξίσωσης του κράτους με το κατοχικό καθεστώς. Τα πράγματα έχουν αγριέψει αλλά προτιμάται ο φραπές της αυγουστιάτικης ραστώνης, έστω κι εάν καθίσταται πικρότερος… Μπας και έχουν κανένα σχέδιο και δεν το ξέρουμε, γι’ αυτό και ο εφησυχασμός;