Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι…

Τα λόγια παρηγοριάς προς την Κύπρο που διατυπώνονται από διάφορες χώρες και Οργανισμούς, η βολική ερμηνεία των όσων είπε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο, οι συνεννοήσεις ΗΠΑ και Τουρκίας για εισβολή στη Συρία, είναι μερικά από τα όσα περιλαμβάνονται στη μεγάλη εικόνα. Μια εικόνα που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Δεν μπορεί, όμως, να αντικρίζεται από τη μίζερη οπτική γωνία και να εκπέμπεται πανικός και απελπισία. Υπάρχει διέξοδος; Πάντα.

Φτάνει να υπάρχει πολιτική βούληση κι ένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός. Αλλά, πώς θα διαμορφωθεί πολιτική όταν το Συμβούλιο Αρχηγών στη Λευκωσία δεν μπορεί να εκδώσει μια κοινή θέση, ένα κοινό ανακοινωθέν; Δεν συμφωνούν, ειπώθηκε, στον τελικό στόχο, στη μορφή της λύσης. Το ζητούμενο σήμερα, το άμεσο, το επείγον, ποιο είναι; Να ανατραπούν οι τουρκικοί σχεδιασμοί επιβολής νέων τετελεσμένων στην κυπριακή ΑΟΖ. Αυτό είναι το επείγον κι εάν δεν το αντιμετωπίσουμε, η Τουρκία θα προελαύνει και στο εσωτερικό θα σκέφτονται με όρους προεκλογικής περιόδου (έλεος), τη διαχείριση ενός μείζονος ζητήματος επιβίωσης.

Εκτός κι εάν βολεύει κάποιους στο πολιτικό σύστημα να τσακώνονται για τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και τις παραγράφους στους όρους αναφοράς. Μπορεί να βολεύει, επειδή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η τουρκική προέλαση. Τι τους ενοχλούσε εάν εκδιδόταν μια κοινή ανακοίνωση για την εισβολή του “Γιαβούζ” στο θαλασσοτεμάχιο 7; Απλή, χωρίς λεπτομέρειες, που προκαλούν διαφωνίες και προστριβές.

Ένα πολιτικό σύστημα που “τρέφεται” από τη ρητορική της γενικότητας, της επανάληψης των τετριμμένων και της αδιέξοδης πεπατημένης, που ικανοποιείται από τα ψεύτικα τα λόγια των τρίτων, δεν μπορεί να δώσει διεξόδους. Μπορεί να επαναλαμβάνει εαυτόν και να πανηγυρίζει με τα ανέξοδα φραστικά στηρίγματα που μας προσφέρουν η ΕΕ και οι άλλοι φίλοι μας.

Διαχρονικά, η Τουρκία προβαίνει σε κινήσεις στο πλαίσιο της επεκτατικής της πολιτικής, εδραιώνει την κατοχή σε θάλασσα και έδαφος και αξιοποιεί και τον λεγόμενο διακοινοτικό διάλογο για άλλοθι. Γιατί είναι προφανές από τα όσα διαδραματίζονται παρασκηνιακά πως και η τριμερής (Γκουτέρες, Αναστασιάδη, Ακιντζί) θα γίνει όπως και η άτυπη πενταμερής (οι τρεις λεγόμενες εγγυήτριες δυνάμεις και οι δυο κοινότητες, χωρίς Κυπριακή Δημοκρατία).

Η Τουρκία επιτίθεται στην Κύπρο

Και με τις τουρκικές παράνομες γεωτρήσεις τι θα γίνει; Θα σταματήσουν και μετά θα γίνουν οι συναντήσεις αυτές; Ή θα προσέλθει ο Πρόεδρος με την ελπίδα ότι πηγαίνοντας θα σταματήσουν τις παρανομίες οι Τούρκοι; Και θα συζητηθούν και οι τουρκικές αξιώσεις στα ενεργειακά; Εάν κάποιοι θεωρούν πως η τουρκική εισβολή στην ΑΟΖ και οι συζητήσεις στο Κυπριακό δεν συνδέονται, τότε ασφαλώς και έχουν αποξενωθεί από την πραγματικότητα. Όπως, βέβαια, εκτός πραγματικότητας είναι όσοι θεωρούν πως η ένταση, η τουρκική προέλαση, ο ετσιθελισμός του φασιστικού καθεστώτος Ερντογάν, είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι το Κυπριακό είναι άλυτο.

Όταν η Τουρκία ανενόχλητα και χωρίς κόστος συνεχίζει την επεκτατική της πολιτική, η μόνη περίπτωση να συναινέσει σε λύση είναι να διασφαλίσει διά συμφωνίας τον πλήρη έλεγχο του νησιού. Κινήσεις αποτροπής μπορούν να γίνουν σε συνεργασία με τρίτους, θέτοντας στην ατζέντα θέματα πρακτικής –και όχι μόνο θεωρητικής– στήριξης (αρχίζοντας με την Αθήνα).

Τα συμφέροντα τρίτων επηρεάζονται από τις τουρκικές επιδιώξεις γι’ αυτό και πρέπει να υπάρξει συλλογική αντιμετώπιση των τουρκικών επιθέσεων και προστασίας των κοινών συμφερόντων. Δύσκολο εγχείρημα, αλλά να δοκιμαστεί. Η οδός της προσαρμογής στις επιδιώξεις της Τουρκίας θα είναι αυτοχειρία. Να κατεβούν από το ράφι επεξεργασμένα μέτρα και να προειδοποιηθούν οι εταίροι μας με μπλοκάρισμα πολιτικών της ΕΕ για την Τουρκία.