Προσκύνημα στον σιδερένιο εν όπλοις αδερφό… Η ψυχή του μαχητή

Στον πόλεμο μετέχουν άνθρωποι. Αυτοί χειρίζονται και τις πλέον πολύπλοκες, άψυχες, πολεμικές μηχανές. Ωστόσο ακόμα και τα άψυχα αντικείμενα, ακόμα και ένα μεταλλικό τέρας, όπως ένα τανκ, ένα πλοίο, ένα αεροσκάφος, αποκτά τη δική του ψυχή στα μάτια αυτών που ζουν και πολεμούν σε αυτό, που θυμούνται τους συναδέλφους τους να πεθαίνουν σε αυτό.

Χρόνια μετά, κανένας από τους βετεράνους που επέζησαν, δεν ξεχνά. Πλησιάζει τη μηχανή, με την οποία πολέμησε, με ευλάβεια θρησκευτική, όπως θα πλησίαζε έναν εν όπλοις σύντροφο του. Γιατί για αυτόν η μηχανή αυτό ακριβώς είναι, ένας σύντροφος με τον οποίο πολέμησε πλάι-πλάι.

Μια τέτοια, άκρως συγκινητική στιγμή κατέγραψε ο φωτογραφικός φακός σε κάποια γωνιά της Ρωσίας. Ένας άγνωστος βετεράνος πολεμιστής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ανακαλύπτει, πάνω από 75 χρόνια μετά, το άρμα μάχης Τ-34/85 με το οποίο υπηρέτησε στον πόλεμο, να έχει διατηρηθεί, ως μνημείο, έξω από μια ρωσική πόλη. Το όνομα του ίδιου και της πόλης είναι αδιάφορα. Αυτό που έχει σημασία είναι το συναίσθημα του παλιού πολεμιστή και οι θύμησες, ενώπιον ενός άψυχου τανκ, που για αυτόν, όμως, έχει ψυχή.