Γιατί τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης νομιμοποιούν την κατοχική Τουρκία

Όταν το πρόβλημα που έχει προκαλέσει στην Κύπρο η Τουρκία (τουρκικό έπρεπε να ονομάζεται και όχι Κυπριακό) βρίσκεται σε αδιέξοδο, επιστρατεύονται Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Μια θεωρητικά… ανέξοδη οδός, η οποία ωστόσο εδραιώνει μια “νέα κατάσταση πραγμάτων”, που βαθμηδόν νομιμοποιεί τα κατοχικά δεδομένα. Πέραν από το γεγονός ότι ένα πρόβλημα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής έχει καταντήσει διαφορά μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, στην πορεία έχει μετατραπεί και ζήτημα έλλειψης εμπιστοσύνης.

Η κατοχική Τουρκία απουσιάζει από τη μεγάλη εικόνα, προσφέροντάς της άλλοθι, συγχωροχάρτι. Διαχρονικά τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλεία από την τουρκική πλευρά για αναβάθμιση του ψευδοκράτους. Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για τη λειτουργία τεχνικών επιτροπών. Στα πακέτα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, τα οποία προτείνονται εκατέρωθεν και έχουν περιληφθεί και στα έγγραφα, που έχουν υποβληθεί από Αναστασιάδη και Ακιντζί προς τα Ηνωμένα Έθνη πρόσφατα, αναδεικνύεται ως φιλοσοφία, αλλά και ως πρακτική, η λογική της ανάπτυξης σχέσεων «καλής γειτονίας».

Σε κάποιες περιπτώσεις μέσα από μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και τη «συνεργασία» στα πλαίσια τεχνικών επιτροπών, υποκαθίστανται οι Αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας και λειτουργεί η συνεργασία μεταξύ χωριστών οντοτήτων! Την ώρα κατά την οποία η Τουρκία προελαύνει σε θάλασσα και ξηρά, η αδυναμία (ή και τα φοβικά σύνδρομα που κατατρύχουν διαχρονικά εγχώριες ηγεσίες) οδηγεί στην πεπατημένη.

Να κάνουν τα «καλά παιδιά» για να μην κατηγορηθούν από τα Ηνωμένα Έθνη, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος που θα υποστεί το Κυπριακό από μια νέα αποτυχία. Ακούγονται απόψεις από πλευράς των οπαδών της όποιας λύσης ότι σε περίπτωση αποτυχίας θα εκτεθεί η Τουρκία. Κι εάν εκτεθεί η Τουρκία θα λυθεί το Κυπριακό; Η επίρριψη ευθυνών δεν γίνεται πάντα με βάση τα δεδομένα και τα γεγονότα, αλλά με βάση και τα ευρύτερα συμφέροντα. Αυτό έπρεπε να το συνειδητοποιήσουν κάποιοι παρακολουθώντας διαχρονικά τη συγκάλυψη που παρέχεται στην κατοχική δύναμη.

Ποιο είναι το ζητούμενο;

Ποιο είναι το ζητούμενο; Να ανοίγουν συνεχώς νέοι δίοδοι στην κατοχική γραμμή; Τι απέφερε αυτή η πρακτική από το 2003 και εντεύθεν; Εκ του αποτελέσματος δεν συνέβαλαν στην κατάρρευση του τείχους αλλά γίνεται μια ομαλοποίηση με την κατοχή. Αναπτύσσονται σχέσεις «καλής γειτονίας». Αν ο στρατηγικός μας στόχος είναι η άρση της κατοχής και της διαίρεσης, αν η πολιτική μας είναι η αποκατάσταση της ενότητας στην εδαφική επικράτεια της Κύπρου και όχι μια λύση με διατήρηση της διαίρεσης και νομιμοποίηση των πλείστων τετελεσμένων, τότε πρέπει να εγκαταλειφθούν πολιτικές που εδραιώνουν τα κατοχικά δεδομένα.

Να μη δίνεται η εντύπωση πως στα κατεχόμενα λειτουργεί μια οιονεί κρατική οντότητα. Η Τουρκία κατέχει έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας, συστηματικά αμφισβητεί την κυριαρχία της, κάνει γεωτρήσεις στην ΑΟΖ, προελαύνει στη νεκρή ζώνη και στη Λευκωσία διαμορφώνουν ευφάνταστα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης για ανάπτυξη του πάρκου του Πεδιαίου και για ενίσχυση του εμπορίου εντός του νησιού… Το Κυπριακό δεν θα λυθεί αναγνωρίζοντας τα κατοχικά δεδομένα αλλά ανατρέποντάς τα.

Η συνεργασία με τους Τουρκοκύπριους δεν περνά μέσα από τη συμφιλίωση με τα κατοχικά δεδομένα, αλλά διά της ανατροπής τους. Το Κυπριακό δεν θα λυθεί διά της ομαλοποίησης με την κατοχή, αλλά αγγίζοντας Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι τον πραγματικό πυρήνα του ζητήματος, που είναι η συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή. Το Κυπριακό δεν θα λυθεί καλοπιάνοντας την κατοχική Τουρκία (γιατί, όπως αποδεικνύεται, αποθρασύνεται), ούτε την τουρκοκυπριακή ηγεσία που λειτουργεί ως εγκάθετη της κατοχικής δύναμης.