Έντεκα προτάσεις για την ανάσχεση του τουρκικού επεκτατισμού

Τον Σεπτέμβριο του 2018 είχα δημοσιεύσει στο έγκριτο και φιλόξενο slpress.gr, άρθρο με τίτλο «Αντίμετρα στην κλιμακούμενη τουρκική απειλή». Σήμερα επανέρχομαι στο θέμα, με μέτρα για την ανάσχεση του τουρκικού επεκτατισμού. Διότι, συνεκτιμώντας και τις εξελίξεις των τελευταίων 14 μηνών, η κατάσταση επιδεινώθηκε σαφώς σε όλα τα επίπεδα:

Στο Αιγαίο πολλαπλασιάστηκαν οι παραβιάσεις και παραβάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου και FIR και στη Θράκη μας ενισχύθηκαν οι τουρκικές καταγγελίες για δήθεν παραβιάσεις δικαιωμάτων της “τουρκικής” (μουσουλμανικής) μειονότητας. Επίσης, μετά από μία μικρή ύφεση, μετά την ευρωτουρκική συμφωνία του Μαρτίου 2016, επανήλθε απειλητικό το κύμα των παράνομων μεταναστών και (ελαχίστων) προσφύγων στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, αλλά και στα χερσαία σύνορα του Έβρου.

Μόνο τους τελευταίους 4 μήνες εισήλθαν στην Ελλάδα περί τους 40.000 παράνομοι μετανάστες. Επίσης, η τουρκική ρητορεία περί (δήθεν) παραβίασης θαλασσίων και υποθαλάσσιων δικαιωμάτων της Τουρκίας από την Κυπριακή Δημοκρατία και η διεκδίκηση τεράστιων περιοχών της Κυπριακής ΑΟΖ και της ελληνικής Υφαλοκρηπίδας κλιμακώθηκε και έφτασε στο επίπεδο παράνομων ερευνών και επιχειρούμενων γεωτρήσεων.

Σταδιακά ο Ερντογάν προέβαλε και ένα θεωρητικό – ιδεολογικό υπόβαθρο για αυτήν την επεκτατική πολιτική της χώρας του. Το ιδεολογικό υπόβαθρο της ερντογανικής Τουρκίας αξιοποίησε, πρώτον, τον “Εθνικό Όρκο” της νέας Τουρκίας του Μουσταφά Κεμάλ. Δηλαδή την σταδιακή ανάκτηση γειτονικών εδαφών της πρώην Οθωμανικής Τουρκίας, αφού βέβαια μέσω των γενοκτονιών, εξοντώθηκαν οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Μικράς Ασίας – Θράκης, δηλαδή οι Έλληνες, οι Αρμένιοι και οι Ασσυροχαλδαίοι. Επίσης καταπιέστηκαν ή εξοντώθηκαν Κουρδικοί και Αλεβιτικοί πληθυσμοί (μέχρι και σήμερα).

Τουρκία και ζωτικός χώρος

Ο νέο-σουλτάνος έχει αναφέρει μανιχαϊστικά «η Τουρκία ή θα κερδίσει, ή θα χάσει εδάφη»! Μια απαράδεκτη κατά το διεθνές δίκαιο δήλωση. Υπονοεί βέβαια τον έλεγχο ή και την κατάληψη και ενσωμάτωση στην Τουρκία περιοχών όπως της Βόρειας Συρίας, του Βορείου Ιράκ και εν συνεχεία ο εποικισμός τους, όπως και της κατεχόμενης Βόρειας Κύπρου και των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και της Δυτικής Θράκης.

Ταυτόχρονα, προέβαλε και την θεωρία της “Γαλάζιας Πατρίδας”, δηλαδή τις μαξιμαλιστικές θαλάσσιες και υποθαλάσσιες διεκδικήσεις της Τουρκίας κυρίως στην Ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο, αλλά και μέχρι νοτίως της Κρήτης! Αυτές αντίκεινται κραυγαλέα στο Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας, καθώς παραβιάζουν δικαιώματα αιγιαλίτιδων ζωνών, Υφαλοκρηπίδων, όπως και των ΑΟΖ Ελλάδος και Κύπρου. Πρόκειται λοιπόν αναμφίβολα για μια πολιτική ζωτικού χώρου (lebensraum), παρόμοια με την ομώνυμη πολιτική του Χίτλερ που οδήγησε στο Β’ ΠΠ!

Σ’ αυτήν την πολιτική η Ελλάδα, η Κύπρος και όλες οι απειλούμενες χώρες, πρέπει να αντιδράσουν και να ενισχύσουν την άμυνά τους. Αυτό ήδη γίνεται στο πολιτικό κυρίως επίπεδο με τις τριμερείς πρωτοβουλίες Ελλάδος – Κύπρου – Ισραήλ, Ελλάδος – Κύπρου – Αιγύπτου. Ταυτόχρονα η Τουρκία προβαίνει σε γιγάντιες προμήθειες εξοπλιστικών συστημάτων, που βεβαίως δεν είναι αναγκαία για την άμυνά της, αλλά για την επιβολή των επεκτατικών και παράνομων επιδιώξεών της στην περίμετρο των συνόρων της.

Η τουρκική στρατηγική έμεινε αναπάντητη από την Ελλάδα, η οποία παρέμεινε χωρίς στρατηγικό όραμα και δόγμα και με “άνευρη” εξωτερική πολιτική. Μία εξωτερική πολιτική, χωρίς ανάληψη σοβαρών πρωτοβουλιών, μόνο με ανεπαρκείς και αναποτελεσματικές αντανακλαστικές κινήσεις απέναντι στην διευρυνόμενη και έμπρακτη πλέον τουρκική απειλή σε όλα τα επίπεδα.

Στρατηγική έναντι του τουρκικού επεκτατισμού

Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα επεξεργασμένο στρατηγικό δόγμα του οποίου τα
κύρια στοιχεία να είναι τα εξής: Πρώτον, το Αιγαίο ως αρχιπέλαγος και μέχρι το Καστελόριζο αλλά και η Κύπρος, είναι τμήματα του εδάφους και της θάλασσας του ελληνισμού που πρέπει να διασυνδέονται με κάθε τρόπο. Είναι ο ζωτικός χώρος μας! Πάντοτε βέβαια με σεβασμό των νόμιμων δικαιωμάτων των γειτονικών χωρών, καθώς και των διεθνών ελευθεριών στις ζώνες της ανοικτής θάλασσας και το υπέδαφος τους.

Η παραβίαση αυτού του ζωτικού χώρου εφόσον γίνεται επαναληπτικά και με χρήση στρατιωτικών ή άλλων εξαναγκαστικών μέσων αποτελεί casus belli για την Ελλάδα με επίκληση του Άρθρου 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, δηλαδή της
νόμιμης άμυνας που δικαιούται η Ελλάδα. Δεύτερον, θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα η ολοκλήρωση των θαλάσσιων δικαιωμάτων της χώρας μας με την θέσπιση και αξιοποίηση όλων των θαλάσσιων ζωνών.

Δηλαδή να κηρύξει αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ναυτικών μιλίων, συνορεύουσα ζώνη 24 ναυτικών μιλίων και αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ) 200 ναυτικών μιλίων). Επίσης να ζητηθεί από τα γειτονικά μας κράτη, είτε η αποδοχή της μέσης γραμμής ως θαλασσίου συνόρου,
είτε άμεση δικαστική διευθέτηση εφόσον διαφωνούν με τα όρια τα οποία υποστηρίζει
η Ελλάδα. Τρίτον, επανένωση της Κυπριακής Δημοκρατίας με δίκαιο και αποδεκτό
τρόπο για μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τέταρτον, δραστική αμυντική και εξοπλιστική αναβάθμιση της χώρας μας και
αξιοποίηση του στρατιωτικού δυναμικού μας, όπου απαιτείται, με πειστική
προβολή δύναμης, για ανάσχεση της κλιμακούμενης στρατιωτικής απειλής
κατά των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Πέμπτον, άμεση ανάσχεση του μεταναστευτικού και προσφυγικού κύματος.

Δημογραφικό και ομογένεια

Έκτον, αποτελεσματική πολιτική δημογραφικής ανάπτυξης με ουσιαστικά κίνητρα
από το Κράτος και καλλιέργεια αναλόγου φρονήματος στον λαό μας. Έβδομον, ετοιμότητα και πολυσχιδής προετοιμασία του λαού μας για αντίδραση στην τουρκική απειλή. Όχι πλέον κατευνασμός της Τουρκίας και γενικότερος εφησυχασμός! Στο ζήτημα αυτό θα πρέπει να μιμηθούμε την πολιτική ετοιμότητας του Ισραήλ.

Όγδοον, άμεση αποκέντρωση εξουσιών και πόρων από την Αττική και σχεδιασμένη
περιφερειακή ανάπτυξη ιδίως στο Βόρειο μεθοριακό τόξο της χώρας ( Ήπειρος,
Μακεδονία, Θράκη) και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Ένατο, συντονισμένη προσπάθεια με πολλά οικονομικά και άλλα μέσα για την αφύπνιση της Ευρώπης και της διεθνούς κοινότητας σε σχέση με τα δίκαια της Ελλάδας στα μεγάλα εθνικά της ζητήματα.

Δέκατον, ευέλικτη και ποιοτική αποτροπή του  τουρκικού κινδύνου. Όχι άλλοι “διάλογοι”
“αυτοσυγκράτηση” και “ψυχραιμία” που υποδηλώνουν ακινησία και ηττοπάθεια. Όταν
αφήνουμε τις προκλήσεις αναπάντητες, ή χρησιμοποιούμε στερεότυπες απαντήσεις,
δεν πείθουμε την διεθνή κοινότητα για τα δίκαιά μας και αργότερα δεν γινόμαστε
πιστευτοί όταν έρχονται περίοδοι κρίσης. Τέλος, είναι απαραίτητη η αξιοποίηση του παγκόσμιου ομογενειακού Ελληνισμού για την ενίσχυση και ενδυνάμωση των θέσεών μας και του μέλλοντος του οικουμενικού Ελληνισμού.